Door: Joanny
Het gebeurde, dus toch…Het overkwam… Ik zat rustig op een stoel, een stoel waar ik al vaker had gezeten en waar we tot nu toe levend uit waren gekomen. Dat zal nu ook wel weer het geval zijn, al vertelde mijn gevoel mij anders. Als kind had ik altijd al de overlevingsstrategie dat als ik na de gebeurtenis nog zou leven dan zou het in elk geval goed komen. De arts sprak, ik relativeerde. Mijn voeten stopten met bewegen, mijn adem stokte, mijn hart werd samen geknepen, al het bloed eruit. Er bleef weinig over wat op leven leek. Dit moest sterven zijn dat kon niet anders. Sterven van verdriet en van pijn. Enige minuten later begon mijn hart weer te kloppen en kreeg ik langzaam mijn adem terug maar ik hoorde niks meer, ik zag niks meer. Mijn voeten bewogen en ik stond op uit mijn stoel. Weg van hier, weg van de waarheid en dan op zoek naar hetgeen mijn leven nog zin geeft. Mijn dochter, mijn man en bedenkende dat ik zo lang mogelijk van mijn vader moest genieten. Hij ging sterven over een niet al te lange tijd dat was de boodschap en de waarheid. De pijn ging niet weg, mijn hart bleef samen geknepen. Ik deed een test thuis, op de automatische piloot dat was de afgelopen week dagelijkse routine geworden. Twee streepjes, een baby! Ineens toch onverwachts.
Mijn man kwam thuis, ik vertelde het slechte nieuws en het leek bijna alsof hij dezelfde lichamelijke sensatie voelde als ik uren geleden. Daarna vertelde ik, een baby van ons samen. Een wens in vervulling. De tweede boodschap bereikte mijn man maar slecht, hij dacht aan mijn vader en de tijd die komen zou gaan. Ik dacht voor 1 dag aan de baby en hoe we het de omgeving zouden gaan vertellen. Daarna ebde de euforie weg. Was dit het lot? De bestemming van onze baby, opgroeiend in een stressvol klimaat? Blijkbaar, niks gebeurt zonder reden en deze baby kwam er toch echt. De pijn van het slechte nieuws bleef lichamelijk voelbaar. Het geluk daarentegen ook.
Lang hebben we gewacht het heugelijke nieuws te delen, het verdriet nam de overhand. Een groeiend kind in mijn buik daar was ik niet mee bezig. Mijn vader wilde misschien geen chemo, als dit het leven was dan wilde hij zo sterven. Na een korte tijd hebben we hem verteld dat hij opa zou worden. Al de hoop was gevestigd op een behandeling tegen de ziekte. Hij ging overstag en wilde behandeld worden. Dit zouden we samen gaan doen, compleet was ik gefocust op deze behandeling. Niet als zijn partner, dochter of vrouw. Als zijn mascotte, zoals hij altijd de mascotte aan mijn zijde in mijn leven is. We gingen het aan, vechten tegen de ziekte, vechten tegen de tijd en voor mij vechten tegen de oerharde waarheid. Iemand op de radio zei eens; als iemand kanker heeft dan hebben zijn naasten het ook. Het blijkt ook echt zo te zijn, het zit in mijn hoofd, in mijn hart. Zijn pijn is mijn pijn en zijn ziekte is de mijne. Ik liet me besmetten en af en toe verdrink ik er bijna in, het is moeilijk om je hoofd boven water te houden, de golven zijn soms toren hoog en maar moeilijk te bedwingen. We vluchtten samen, een vakantie die niemand ons af zou pakken. Alle risico’s namen we voor lief en we vertrokken door de kuren heen om herinneringen te maken. Lieve hemel wat deed deze uitspatting pijn, bijna ondraaglijke en onmenselijke pijn. Mijn vader hand in hand op het strand met zijn kleindochter, zijn maatje, zijn vreugde in deze donkere dagen. We probeerden te genieten maar man wat was het zwaar. Een groeiende baby in mijn buik waar ik zo ontzettend blij mee was. Aan de andere zijde mijn vader die zienderogen aftakelde, zelfs in dit heerlijk zachte klimaat. Maar hij genoot. Ik genoot niet, ik voelde pijn en probeerde met mijn ogen foto’s te maken van hetgeen ik zag, zodat ik altijd naar deze plek terug kon komen om hem te zien als hij er niet meer zou zijn op een dag… Op een dag, maar nu niet.
Geen enkele afspraak sloeg ik over, geen enkele behandeling ging aan mij voorbij. Onze kerstdagen moesten eraan geloven. Er was gewoonweg niets belangrijker dan dit samen te doen, want tenslotte waren we samen ziek en moest ik ook deel nemen aan deze behandeling. De baby groeide goed, een zusje voor onze dochter. Nog zo’n heerlijk kleinkind voor mijn vader, maar zou hij haar leren kennen? Niemand kon daarop antwoord geven. Mijn vader wilde naar zijn geboorteland terug, voor de laatste maal. Alles geregeld en hij vertrok, ik moest hem loslaten naar het einde van de wereld en gek genoeg voelde ik mijzelf toen minder ziek, de kanker was ver weg en even genoot ik van positieve dingen en deze baby in mijn buik. Tot de dag voordat hij terug kwam, ik voelde dat het niet oke was en ik trof een lijk aan op de luchthaven, niet in een kist maar lopend met een koffertje. Het was niet om aan te zien dit moest het zijn, het einde van zijn leven. Van de luchthaven door naar de spoedeisende hulp. Lieve hemel wat was hij ziek, het bleef hem gelukkig bespaard tot in het Nederlandse luchtruim. De reis was goed gegaan maar hij was ontzettend ziek toen hij aan kwam. Hij werd behandeld in het ziekenhuis voor twee weken. Direct kregen we ook het nieuws dat de chemo kuren niets deden, niets hadden gedaan en als dat het laatste redmiddel was dan is het einde nabij. Verdriet overheerste mijn leven en ik had moeite met helder denken, sterk blijven en tegelijkertijd genieten van de babyschopjes in mijn buik. Zo lang we er niet aan zouden sterven kwam alles goed….
Een laatste redmiddel kwam, een kleine nieuwe behandeling maar de kanker was deze behandeling ook te slim af. Mijn vader was ziek, hij kon maar weinig dingen zelf. We zorgden voor hem, mijn zus, mijn moeder en ik. We waren inmiddels allen ziek van de ziekte. Een nieuwe ziekenhuisopname volgde en het enige wat nu dagelijks in mijn oren klinkt ‘Meneer ik maakte mij telkens zorgen om u, maar u verbaast mij steeds, u blijft opkrabbelen, de stem van de arts. Ik vouw mijn handen en zeg ‘Dank U Heer’, mijn vader zal kennis maken met mijn dochter, haar vasthouden en knuffelen. En ik, ik ben heel dankbaar, 40 weken zwanger. Heel binnenkort wordt onze dochter geboren en vernoemd worden naar haar opa. Wat er daarna gebeurt is een vraag maar van deze zegening geniet ik!
Jouw bijzondere verhaal op Mama Glossy? Mail dan nu naar claire@mamaglossy.nl (mag anoniem)!
You might also like
