Ik ben Annebeth, 31 jaar en woon sinds januari 2013 met mijn lief en kids Emma (4) en Kasper (2) in Zwitserland. Ik ben interieurstylist en ik heb in Nederland voor mezelf en o.a. voor Libelle gewerkt, en ook voor de afgelopen Sint special van Libelle heb ik 45 DIY ideeën in Zwitserland bedacht en gemaakt. Nu blog ik over mijn ‘nieuwe’ leven voor familie op mijn eigen blog en ben ik o.a. bezig met het opzetten van een website/blog over eten met kleine kinderen. Daarnaast ben ik volop bezig mijn (sociale) leven hier vorm te geven.
I love: * Family & Friends * Interieur * Design * DIY * Instagram * Pinterest * Latte Macchiato * Food * – LIVE, LAUGH OUT LOUD and BE HAPPY
Gister zag ik een documentaire over hoe kinderen vroeger (jaren 60 en 70) opgroeiden en hoe de verschillen zijn met nu. De verschillen zijn natuurlijk enorm. Neem alleen al de tv, computer, tablets, spelletjes computers, auto’s, en internet. Maar ook hoe we met onze kinderen omgaan. Toen was moeder gewoon thuis. Na school ging je naar je moeder voor thee en dan weer naar buiten om te spelen met broertjes, zusjes, vriendjes en vriendinnetjes waar buren, tantes en anderen, net wie toevallig langsliep, opletten en kinderen aanspraken op eventueel vervelend gedrag. Met de grootte van de gezinnen van toen konden de moeders namelijk niet altijd mee naar buiten om met je te spelen. Rust, Reinheid en Regelmaat was het devies.
In de jaren 70 werden door o.a. de pil de gezinnen kleiner en veranderde de kijk op opvoeden. Je moest je als kind goed voelen, kunnen spelen, jezelf kunnen ontwikkelen, verantwoordelijk voelen en je eigen keuzes kunnen maken.
Nu, zo stelde de documentaire, verwachten wij ouders heel veel van onze kinderen, omdat we er vaak maar twee hebben. En die twee moeten het wel maken op school bij het sporten, muziek maken etc. En kunnen ze wel onbezorgd buitenspelen. Hun vader of moeder gaat vaak mee en roept steeds dat ze voorzichtig moeten zijn.
Daarnaast hebben veel kinderen van nu last van keuzestress. Er zijn zoveel keuzes die ze al jong moeten maken.
Het zette me aan het denken over hoe het nu bij ons gaat. Is het inderdaad zo dat wij, door onze meestal kleine gezinnen, ook van alles verwachten van onze kinderen? Hebben onze kinderen ook last van keuzestress? Zelfs al op de leeftijd van mijn kinderen (2,5 en 4,5 jaar)? Ik heb het idee dat ik wel relax doe tegen de kinderen, maar ‘voorzichtig’ roepen kan ik ook. Is dat dan verkeerd of niet? Je wilt ook niet dat ze iets overkomt.. Maar ik wil mijn kinderen zeker niet groot laten worden met het idee dat ze altijd voorzichtig moeten zijn. Soms moet je ook een risico durven nemen en ook moet je soms onderuit gaan om te leren. Ik laat Emma dus ook vrij om af en toe met de (grote) buurjongens aan het klimrek te hangen. (Ik luister wel af en toe of alles nog goed gaat, de speeltuin is dichtbij). Zo geef ik haar het vertrouwen dat ze zelf kan spelen en de wijde wereld in kan gaan. En dan de verwachtingen ten op zichte van Emma en Kasper: ik hoop dat ze opgroeien tot zelfstandige en zelfbewuste mensen die hun eigen keuzes kunnen maken. Met dit in mijn achterhoofd betuttel ik ze ook niet en denk ik dat we zo een heel eind kunnen komen. Dus kiezen voor pindakaas of hagelslag of welke broek aan lijkt mij prima, ook voor kleine kinderen. Ach, en wie doet het als opvoeder uiteindelijk 100% goed?
You might also like
