Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we verwachten een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere ben ik niet, dolbij met de komst van ons kindje wel!
Wow. Zwangerschapshormonen. Al vier weken lang wordt mijn lichaam overgenomen door een of ander hormoonmonster. Ik vind mezelf niet aardig. Week zes. Zes, ja. Dit voelt een beetje hetzelfde als beginnen aan een marathon en na 600 meter horen dat je ‘al op 600 meter zit’. Met andere woorden, maak je opgezwollen, pijnlijke borsten maar nat want je moet nog wel effe. Over die borsten gesproken; wederom, wow. Van cup C naar DD in ’n paar weekjes. Op Victoria’s Secret had ik al een paar grotere beha’s zonder beugel besteld maar die levering duurde zoals gewoonlijk een aantal weken dus besloot ik eventjes richting Hema te fiestsen voor een paar tijdelijke modellen. Daar stond ik dan. In de Hema. In het ondergoed gangpad. Te huilen. Alweer. Dit keer omdat de beha’s die ik wilde maar tot cup D gingen. En die paste mij niet meer. Dus dan maar huilen want dat was echt het enige waartoe ik nog in staat was.
Ook op de weg tonen mijn hormoontjes hun ware aard. Ze veranderen me van een rustige, redelijk luie bestuurder naar satan achter het stuur. Iedereen, maar dan ook echt elk ras, geslacht, nationaliteit, leeftijd, kortom iedere bevolkingsgroepering moet het ontgelden. Iedereen wordt verrot gescholden en uitgekafferd van achter mijn auto ruit vandaan, sporadisch met de bijbehorende handgebaren en gezichten. De acht-jarige die me afsneed op de fiets vloog bijna van de brug af bij de Overtoom. De Oud Zuidse Bakfietsmoeder die het hele fietspad blokkeerde kon ook rekenen op een sneer en een vuile blik. Opa bij het stoplicht had maar wat sneller moeten optrekken toen het groen werd als ie niet tegen een toeter kan.
Het ergste is nog dat ik er helemaal niks aan kan doen. Dat lijkt waarschijnlijk ongeloofwaardig en het mag dan misschien over komen als een slap excuus voor road rage en algemene vervelendheid, maar ik denk echt dat het de zwangerschapshormonen zijn. Normaal ben ik niet zo. Echt, ik zweer het! Elders, buiten de auto en de fiets om, is mijn lontje ook van gemiddeld naar zo-goed-als-afgebrand gekrompen. Mijn arme man moet het ook ontgelden. Voorzichtig antwoord hij dat hij het fruit goed heeft gewassen voor hij de smoothie maakte voor mijn ontbijt. En schaapachtig biedt hij zijn excuses aan voor het verplaatsen van de pot Gravitamon, de pillen met daarin de magische zwangerschapsbonen zoals foliumzuur en ijzer. “Ik heb ‘t je toch al drie keer gezegd! Als ze niet dáár staan, vergeet ik ze in te nemen!! Jij herinnert me er ook niet aan dus ik zal het toch zelf moeten doen he!” en we gaan weer stampvoetend de keuken uit richting de badkamer. Waar we vervolgens moeten huilen om iets met een droger en een legging. Lieve Robin komt even later binnen met een enorme decaf Caramel Macchiato van Starbucks. Het enige dat mij nog stil lijkt te krijgen deze dagen is een grote dosis gesuikerde Starbucks. Ik ben een lucky bastard, I know. En ik mag niet klagen, dat weet ik ook. Ik heb een man die alles voor me betekent en ook nog eens alles voor me doet, ben zwanger van een wondertje zonder er moeite voor te hebben hoeven doen en heb een heerlijk leven. Maar dat zie ik nu eventjes niet. Juist omdat ik zwanger ben.
Wat ben ik blij dat die weken voorbij zijn!! (en mijn man ook).
You might also like
