Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 20 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/ShiTzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die heel binnenkort online gaat, Stijlicoon.
De afgelopen weken heb ik heel wat gefacetimed met mijn moeder en tante, omdat ze dan Bobbi kunnen zien. Dat is natuurlijk veel leuker dan aan de telefoon hangen en geen antwoord terug te krijgen. Vreselijk op het moment dat je facetime al opent. Je ziet jezelf in de meest slechte versie en elke keer bedenk ik mij hoe ik het beste ervoor kan gaan zitten. Eenmaal verbinding zie je jezelf in een verklein versie en is de tegenpartij afschuwelijk. Maar goed ik schrik steeds vaker van mezelf omdat ik zoveel op mijn vader ga lijken. Ik leek al op hem maar naarmate ik ouder word nog meer.
Mijn vader is in augustus bijna 2 jaar uit mijn leven. Hij is nog steeds op de bewoonde wereld, dat wel, maar het contact tussen ons is verbroken wegens familieomstandigheden die toentertijd voor mij enorm heftig waren en nog steeds dagelijks een rol spelen in mijn leven (mijn ouders zijn sinds 2013 gescheiden en dat was niet 1 van de makkelijkste scheidingen).
Mijn vader en ik waren samen één, ik was zijn prinses en hij deed alles voor mij. Kwam iemand aan zijn dochter, dan kwamen zij aan hem. Met mijn vader kon ik lachen, gieren, brullen al was het wel een moeilijke, afstandelijke man met een apart karakter. Veel mensen hadden daar moeite mee omdat je niet direct een indruk kreeg van hoe hij nou precies is. Een typisch geval van eerst de kat uit de boom kijken.
Ik heb een leuke jeugd gehad bij mijn ouders. Mijn vader vond het maar al te leuk om met mij mee te gaan zwemmen, fietsen of elke zondag spelletjes doen. Ik kan mij nog goed herinneren dat onze favoriet “Yahtzee” was. Ik keek er altijd ontzettend naar uit om dat te gaan doen, dan hadden we een echt vader-dochter moment. Mijn vader was een strenge man. Ik was 1 van de meisjes die niet op haar 14e mocht uitgaan, ik mocht dat pas op mijn 17e en dan moest ik om 2 uur thuis zijn. Achteraf ben ik daar heel blij mee en zal ik het getal verhogen naar 25 voor Bobbi.
Mijn vader heeft wel een deel meegekregen van mijn zwangerschap, alleen was hij enorm afstandelijk. Ik hoopte dat dat zou veranderen en dat het lag aan het feit dat hij “OPA” werd. Dat zou hem natuurlijk een enorm trots gevoel moeten hebben gegeven. Maar helaas…. Zelfs bij mijn bevalling heb ik niets vernomen van hem, geen felicitatie, geen bloemen, geen kaartje helemaal niets. Hij kent Bobbi ook niet en dat vind ik heel jammer. Hij had een trotse opa kunnen wezen en kunnen zien hoeveel ze op mij lijkt en dat ze haar krullen van hem heeft. Hij heeft alle belangrijke momenten gemist die nooit meer in te halen zijn. De foto’s bij de geboorte van Bob met haar opa bijvoorbeeld, haar prikjes, haar eerste verjaardag, haar eerste loopje en haar eerste woordjes. Ik vraag mij wel eens af of hij stiekem op mijn whatsapp profiel kijkt om te kijken hoe ze groeit. Of dat hij überhaupt weet hoe ik mijn leven nu leid. Of dat hij heel nieuwsgierig is naar mij.
Gelukkig heb ik de familie van de vader van Bob waar ik een goede band mee heb, voor Bob maar ook omdat ze belangrijk zijn voor mij. En niet te vergeten heb ik zelf ook nog een heel klein beetje familie die dag in dag uit voor mij klaarstaan.
Ik mis mijn vader nog elke dag en “Papa, ik lijk steeds meer op jou”…
Tot volgende week!
Xoxo Priscilla
You might also like
