Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Na een paar dagen Ibiza en nog een paar dagen Praag, zonder man en kind, was het tijd om weer in mijn rol als moeder te kruipen. Nu Ami zo’n 16 maanden is moet ik ook steeds vaker gebruik maken van mijn kunde als opvoeder. En dat is in deze fase lastig, want Ami kan steeds meer en wil steeds meer zelf doen, maar echt nee begrijpt hij nog niet. Als ik echt boos word is hij totaal niet onder de indruk en soms lacht hij me zelfs uit. Probeer dan maar eens boos te blijven! Ook in de hoek zetten of op een strafstoeltje heeft nog geen zin. Soms is het gewoon beter om te negeren. Hij ontdekte laatst dat het leuk was om eten in de rondte te sproeien met zijn mond. Hij deed dat voor het eerst toen er vrienden op bezoek waren en die lagen natuurlijk in een deuk en om eerlijk te zijn moest ik zelf ook lachen. De volgende ochtend bij zijn fruithap gebeurde het weer. Toen vond ik het niet meer grappig meer, maar mijn boosheid werd volkomen genegeerd en meneer ging vrolijk door met waar hij mee bezig was. Uiteindelijk besloot ik om gewoon weg te lopen als hij weer ging sproeien. Ik zei niks, draaide me om en verdween uit zijn zicht. Binnen twee dagen was het sproeien niet leuk meer en at hij weer normaal.
De afgelopen twee weken speelde ik voor standbeeld in Praag, gingen we een paar keer uit eten en moest David draaien op een feestje.
Een nieuw probleem is knijpen en bijten. Hij denkt waarschijnlijk: wat is dat voor een raar ding? En voor ik het weet heeft hij zijn nagels in mijn neus gezet. ‘AUUUUUWWWW Ami, wat doe je? Dat mag je niet doen!’ En pets, ik krijg een klap in mijn gezicht. Tja, wat doe je dan? Misschien moet ik ook maar eens proberen om dat te negeren. Als Ami boos wordt schroomt hij niet om als een kleine Luis Suárez zijn tanden in mijn schouder te zetten. Soms bijt hij zelfs in mijn kleren. Gelukkig ben ik er nog zonder kleerscheuren vanaf gekomen en heeft hij het nog niet bij anderen gedaan. En zo zijn er nog tal van voorbeelden van rare fratsen die hij uithaalt.
Waarschijnlijk is het een fase en gaat het snel weer voorbij. Gelukkig is hij meestal nog steeds makkelijk en relaxed. Duidelijk is al wel dat Ami vrij koppig, eigenwijs en temperamentvol is. Hij heeft die eigenschappen niet van een vreemde, dus dat wordt nog wat. De komende jaren zal ik het woord ‘nee’ nog vaak moeten gebruiken. Nu zegt Ami nog vrolijk ook ‘nee’ als ik het heb gezegd, maar over een paar jaar zal hij de discussie met mij aangaan. Ik hou nu al mijn hart vast! 😉
En nog even een tip: mocht je een keer naar Praag gaan kan ik aanbevelen om bij Mistral Café te eten. Een leuk kindvriendelijke restaurantje waar ze heerlijk eten serveren.
You might also like
