Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Al ver voordat ik zwanger was zei ik het al: Ik wil niet dat mijn kind een speen gaat gebruiken. Ik had er geen zin in om hem het daarna ook weer af te leren en daarnaast vind ik een speen gewoon niet leuk staan. Veel mensen zeiden dat ik mij nog wel zou bedenken als mijn kind zou huilen. Nu ik een kind heb kan ik zeggen dat dat niet is gebeurd. Ami is vijf weken te vroeg geboren en lag daardoor tweeënhalve week in het ziekenhuis. Meestal lagen er nog een paar andere baby’s bij hem op de kamer. Op de eerste dag kwam er een baby’tje binnen dat elke keer als zijn speen was uitgevallen begon te huilen. Dat gebeurde echt 100 keer per dag. Ik dacht: no way dat ik ooit een speen bij Ami in zijn mond ga stoppen. Gelukkig huilde hij weinig. Op een gegeven moment vroegen de verpleegsters of wij een speen wilden kopen, zodat ze die konden geven als dat nodig mocht zijn. We hebben er een gekocht, maar met de nadrukkelijke boodschap dat ze die alleen mochten geven als ze echt dachten dat hij het nodig had. Gelukkig bleek al snel dat Ami, net als zijn moeder, niet van spenen houdt. Mijn moeder heeft ook nog een paar keer geprobeerd hem er een te geven als hij echt ontroostbaar was, maar gelukkig bleef hij het afwijzen. Maar helemaal ongeschonden zijn wij er niet vanaf gekomen! Wanneer het precies is gebeurd weet ik niet, maar op een gegeven moment bleken Ami en een knuffelhondje onafscheidelijk te zijn. Hij sabbelde graag aan het neusje van het knuffelhondje, alias Hontie. Als hij verdrietig was kon Hontie hem troosten. Toch een soort speen dus. Het grote voordeel was dat hij deze niet zo snel kwijtraakte en dat hij er niet constant op hoefde te sabbelen. Alleen het idee dat Hontie in de buurt was, was al genoeg. We hadden er maar één, dus na een tijdje begon de zoektocht naar reservehonties. Niet alleen voor het geval Ami hem kwijt zou raken, maar ook voor als Hontie in de was zat. Want dat neusje was na een tijdje echt heel vies van al dat gesabbel. Na een tijdje zoeken vonden we via internet een adres en hebben we er maar direct zes besteld. Better safe than sorry!
Ami & zijn Hontie, de beste maatjes.
Ami is nu 17 maanden oud en hij is nog steeds verknocht aan zijn Hontie. Het sabbelen is opgehouden. Voordat hij in slaap valt aait hij over het neusje van Hontie en tuit hij zijn mond (denk aan Zoolander).
Zoolandering
Ik laat hem niet de hele dag met Hontie rondlopen en dat gaat prima, maar als hij hem ziet wil hij hem wel hebben. Hontie heeft het dan ook zwaar te verduren. Als Ami echt boos is schroomt hij niet om zijn geliefde knuffel hard door de kamer te smijten. Voorlopig zijn die twee denk ik nog onlosmakelijk met elkaar verbonden, net als veel andere kinderen met hun speen. Zo te zien hebben kleine kinderen gewoon een kameraadje nodig, speen, knuffel, duim, het voldoet allemaal.
Selfie, fotoshoot, spelen met opa, zelf een banaan eten, klaar voor BRA – NL, spelen, medaille van The Little Gym, en een flesje knoflooksaus in zijn neus, altijd elegant.
You might also like
