Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Wat ik soms moeilijk vind aan het ‘moeder zijn’, is de verloren vrijheid om af en toe onverantwoordelijk en lui te zijn. Je kunt nou eenmaal niet meer besluiten om maar een wortel en een reep chocolade als avondeten te verorberen omdat de koelkast leeg is en je geen zin hebt om naar de supermarkt te gaan. Een baby moet eten, fatsoenlijk eten. Geen zin om te poetsen terwijl het echt nodig is en je uitvlucht zoeken in een barretje met vriendinnen? Baby’tje kan moeilijk alleen thuisblijven en haarballen van de hond achterna kruipen. Maar dat is allemaal nog tot daar aan toe, het gemis van de luie jaren als twintiger verbleekt bij het geluk van een kind.
Waar ik meer moeite mee heb ik dat we leven in een maatschappij waarin het helemaal hip en verantwoordelijk is om bij een verjaardag geen chips, maar chia zaden op tafel te zetten. In deze suiker-, gluten-, koolhydraten-, E-nummer- en vetvrije hipster wereld mag echt helemaal niks meer. De potjes babyvoeding waar de meesten van ons mee zijn groot gebracht worden als junkfood aanschouwd. Borstvoeding? Het liefst tot het kind 34 jaar oud is. Al doe je nog zo je best, zul je de nodige kritiek over je heen gespuwd krijgen. Ik ben vrijwillig slachtoffer geworden van deze hapjes trend. Lila Bear krijgt thuisgemaakt, vers, puur eten. Soms maak een paar maaltijden in één keer, welke dan de vriezer of de koelkast in gaan en worden opgewarmd wanneer mevrouw honger heeft. En zelfs dáár krijg ik nog kritiek op. Dat het opwarmen van eten helemaal niet goed is, verloren vitaminen, magnetron straling…Je zou denken dat ik haar radioactieve E-nummerpasta met alienvlees voorschotel. Soms breek ik alle regels, druis ik volledig in tegen de menigte en ‘voer’ ik haar ‘spul uit zakjes’. En ook al staat er op die zakjes dat het biologisch is, zonder toevoegingen, dan is er ergens een of andere hoogleraarklojo die beweert dat ‘op het moment dat er ingredienten op een pak staan, het al niet meer puur of biologisch is’.
Zal ik je eens een paar dingetjes opbiechten? Ik gaf haar laatst een hapje van mijn brood met hagelslag. Hagelslag! Suiker! Ren voor je leven! Soms vindt ze dat ‘spul uit zakjes’ nog lekkerder dan mijn verse, culinaire tijdrovers. Ze gaf een stukje wortel aan de hond en nam daarna zelf een hapje met dezelfde hand. Meestal geven we haar geen Speltbrood, maar gewoon, ordinair, plebs volkoren brood. Oh, horror! Erg he? Om het compleet te maken had ze laatst een plastic spatel in haar hand. Die is vast en zeker niet BPA-vrij. Ik heb niet meteen de hulpdiensten gebeld om haar grondig te laten reinigen, maar heb haar nog even met die spatel laten spelen. In de keuken. Op de grond. Die ik hoognodig moest dweilen. Maar ik heb mijn uitvlucht gezocht in de speeltuin met Lila. Bij allemaal houten, ouderwets speelgoed, net als vroeger. Toen de wereld nog normaal was.
You might also like
