Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Bloed. Bloed. Overal bloed. Bloed hoort in een baby te zitten, niet erop. In een flits, afgelopen zondagmiddag, wist ik een aantal dingen. Ten eerste, een baby valt sneller dan je ogen kunnen knipperen. Twee, stenen vloeren zijn de duivel. Drie, mijn handen trillen harder dan een op hol geslagen vibrator bij het zien van bloed op mijn kind. Vier, mijn moeder had gelijk. “Wacht maar tot je je eigen kind hebt’, zei ze altijd. ‘Dan snap je me pas”. En ja hoor, ik snap ‘t. Het maternale kwartje is hard gevallen. Net als Lila Bear, afgelopen zondag.
Ze werd even door haar vader bij mij in de badkamer gedropt omdat hij eventjes iets moest doen. Aangezien ik eventjes de wasdroger aan het poetsen was (leg ik dadelijk uit), besloot ik haar in het even babybadje op de grond te zetten. Want, tien maanden oud, lopend, grijpend, stopcontact-likkend; het leek me beter om dat van die stenen badkamer vloer af te houden. Eventjes maar. Zodat ze niet kon vallen. #Fail.
Tien seconden later klapt ze over de zijrand van het badje, face-first op de stenen. Een seconde stilte en dan luid, heel luid gehuil. Ik til haar gelijk op en terwijl ik haar omdraai zakt mijn hart in mijn knieen en beginnen mijn armen te trillen. Het bloed zit over haar hele gezicht en druppelt, nee druipt, over haar pyama en op de grond. Haar handjes zijn ermee bedekt, evenals haar neus. Het komt ergens uit haar neus of mond, ik kan niet precies zien waaruit, maar ik begin mijn man te roepen en probeer diep in te ademen zodat ik niet in totale paniek raak. Ik hoop op de altijd rustige, paniekloze reactie van de man die met zijn neus bovenop open gesneden ledematen staat als fysio maar als ik zelfs bij hem de enorme angst in z’n ogen zie, wordt het mij ook even teveel. Lila Bear gilt het nog steeds uit en ik zoek al bibberend naar schone washandjes om het bloed weg te vegen. Om een hele lange blog kort te maken, het bloed droop uit haar bovenlip waar haar tandjes in geknald waren. Ik was zo hevig aan het trillen dat mijn man haar de badkamer uittilde en rustig met haar op bed ging zitten. Zij was alweer kalm, hij ook. Ik niet. Ik was nog te erg geschrokken, maakte me nog zorgen en vocht enorm tegen een schuldgevoel. Niet dat ze was gevallen. Tenzij ik haar als een kangaroe meedraag de rest van haar leven, zal het helaas vaker gebeuren. Mijn schuldgevoel kwam voort uit mijn gebrek aan kalmte en koelheid op het moment dat mijn dochter dat juist nodig had. Hoe blijf je in zo’n situatie in vredesnaam kalm!? Mijn moeder kon het wel. Zij is zuster geweest en gewend aan een bloed spetter. Dus op het moment dat ze mijn been uit een gebroken glasplaat moest tillen, bleef ze ijzig rustig. Om vervolgens, na de hechtingen en de EHBO, mij enorm op m’n kop te geven en kwaad te worden dat ik niet voorzichtiger was, al was het maar om de stress en paniek die ze had verdoezeld even te lozen. Als ik dan kwaad werd omdat ik een scheldpartij en geen Barbie kreeg voor m’n verwondingen, zei ze het altijd. “Wacht maar tot je je eigen kind hebt. Dan snap je me pas”. Yep.
p.s. Ik had gelezen dat er in de wasdroger vaak sporen worden gevonden van e-coli en andere griezelige bacterien. Vandaar dat ik het tijd vond om die eens grondig te poetsen. Je zou denken, schone was, schone machine, maar da is dus nie zo he!
En Lila Bear heeft op jonge leeftijd ervaren hoe het is om een Angelina Jolie bovenlip te hebben. Maar is volledig hersteld.