Er zijn ouders die kinderen hebben die braaf in één keer luisteren als er ‘nee’ wordt gezegd. Die na één keer corrigeren het niet nog eens proberen, geen theatrale tranen laten vloeien alsof de wereld zojuist vergaan is als mama zegt dat je niet op de muur mag kleuren of je eten op de grond gooien. Echt. Ze bestaan. Ons meisje valt niet in deze categorie. En eerlijk, ik had het ook nooit verwacht (#zelfkennis). En ik had het ook niet anders gewild voor 98 procent van de tijd… Maar soms, die 2 procent van de tijd… Amai! Adem in, adem uit… Tel tot tien en weer terug.
Peuterpuberteit
Ze weet wat ze wil en laat dat ons duidelijk merken. Liefst in een directieve monoloog. “Buiten, ja? Jaaaaaa!”, “Koekje, ja? Jaaaaa!”. Antwoorden als “Straks” en “Nee” staan garant voor een traan, een boos schuddend, steeds roder wordend hoofd of een tijdelijke vorm van hysterie… Maar ik heb me laten vertellen dat dat heeeeeel normaal is 😉 Peuterpuberteit, ach ja, je moet het beestje een naam geven.
Een beetje puber spreekt haar taal…
Als puberende peuter groeit, naast haar vocabulaire aan familieleden, vrienden, dierentuin- en boerderijdieren, ook de woordenschat die er in deze fase écht toe doet. “Nee, mama”, “Nee, papa” horen we praktisch voordat de dag begonnen is. “Nie doe” ook. Maar naast een demonstratieve nee, worden nu ook de slijmtechnieken in rap tempo ontwikkeld. Bedenk je het liefste, zoetste stemmetje van de hele wereld… Dat, in de overtreffende trap, is het stemgeluid waarmee dit kleine poppetje me met haar grote, stralende blauwe ogen toespreekt als ze… A) iets heeft gedaan dat écht niet mag, of B) iets gedaan wil krijgen… “Mammie” (Ja, in zowel situatie A als B promoveer ik van mama naar mammie…vernuftig als ze zijn, die kleintjes), “Halloooo”… Met een scheef hoofdje en twee handjes rond mijn gezicht word ik overladen met kusjes en knuffels….”Goe daan” (lees: goed gedaan)
Gezicht in de plooi houden, niet lachen, niet smelten…Pfff, het is zwaar hoor, dat moederschap, met zoveel stoute puberliefde 😉
You might also like
