Door: Bahar
Ik ben een moeder van 34 jaar en heb een zoon van 12 jaar en de ander is bijna 5 jaar. Ik was op mijn 21e voor het eerst zwanger. Zes jaar later wou ik er nog een kindje bij, wat vrij snel lukte. Mijn eerste bezoekje aan de verloskundige vond ik dan ook weer erg spannend, na zoveel jaar weer zwanger.
Maar bij die eerste echo viel er een stilte. Zelf zag ik niks bijzonders op de echo, maar volgens de verloskundige was er geen foetus, maar wel wat anders. Ze zou me doorsturen naar het ziekenhuis en daar zou ik meer erover horen. Teleurgesteld ging ik naar huis.
In het ziekenhuis werd ons uitgelegd dat ik een mola-zwangerschap had. Tijdens de zwangerschap ontwikkelt de placenta zich tot een tumor. Dat de placenta zich tot een mola hydatidiformis, een tumor die eruit ziet als een trosje druiven, gebeurt bij ongeveer 1 op de 2000 zwangerschappen. Ik moest snel gecuretteerd worden.
Twee maanden later was ik weer zwanger. Ik vond het wel eng, maar was toch erg blij. In de vijfde week kreeg ik echter een miskraam. Weer was ik teleurgesteld, maar ik wou er zeker voor vechten om nog een keer zwanger te worden.
Een paar maanden na die miskraam werd ik weer zwanger. Ik hield mijn hart vast toen we naar de verloskundige gingen. Op de echo was gelukkig alles goed. Het hartje klopte zoals het hoorde en ik was 7 weken zwanger. Omdat ik door de voorgaande gebeurtenissen veel stress had, mocht ik vaker langskomen voor een echo om mezelf gerust te stellen. Na 10 weken ben ik weer gegaan alles zag er goed uit. Ik begon hoop te krijgen dat het goed zou komen.
Met 14 weken ging ik langs voor een laatste echo, om mezelf een goed gevoel te geven. Er viel weer een stilte en zelf zag ik ook dat het niet bewoog. Naar mijn gevoel leek het alsof het dreef in mijn baarmoeder. Enorm teleurgesteld en verdrietig kon ik weer naar huis.
In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik mocht kiezen: curetteren of zelf baren. Ik koos ervoor om zelf te baren, maar de arts waarschuwde mij wel dat ik hier mentaal sterk voor moest zijn. Toch wou ik het, ik wou het zien. Omdat ik op de echo al zag dat het al echt een kindje was, met kleine handjes voetjes en al.
Mijn weeën werden opgewekt door een pil. In de ochtend kreeg ik een hevige pijn. Ik herinnerde me weer hoe het was om een wee te hebben. Ik schreeuwde want het werd steeds heviger. Op dat moment moest ik huilen, ik kon niet meer. Zoveel pijn en moeite en je krijgt er niets voor terug. Je gaat met lege handen naar huis, alleen je pijn neem je mee.
Toen mijn vliezen braken was ik even emotioneel de weg kwijt. Ik herinner me alleen dat ik huilend en gillend riep dat het kindje eraan kwam. Alles werd wazig voor mij. De artsen dachten dat ik het emotioneel niet aan kon en opperden alsnog curettage. Voor de rest was het even zwart voor mij. Ik werd wakker van de pijn die ik had in mijn buik, zo hevig. Aan het einde van de dag mocht ik weer naar huis.
Een paar weken later werden we opgeroepen voor onderzoek, om te kijken wat er zou kunnen geweest zijn. Ze zeiden daar tegen mij dat mijn vruchtbaarheid ook een bepaald percentage verlaagd zou zijn, en dat ik er even mee moest stoppen. Ik moest mijn lichaam rust geven, anders had het geen zin. Ik vond dat ze gelijk hadden, want ik was er ook heel erg moe van geworden.
Na 8 weken gingen we op controle. Alles zag er goed uit. Bij de echo zag ze iets, maar ze wist niet zeker of het een zwangerschap was of door de curettage kwam. Het kon een begin van zwangerschap zijn. Het enige wat ik dacht was, hier gaan we weer. Ik liet het maar over me heen komen.
Na een paar weken deed ik een test. En ja hoor, zwanger. Dit was eigenlijk niet mijn bedoeling, ik wou mijn lichaam laten rusten. Ik begon in paniek te raken en was bang om alles weer mee te maken. De 7 en 10 weken echo’s zagen er goed uit, maar toch was ik bang en mentaal niet zo sterk meer. Het kon voor mij elk moment weer fout gaan.
Met de 14 weken echo zag ik dat hij volop bewoog en lekker druk was. Ik was blij, maar wou me niet erop verheugen. Met de 20 weken echo keek ik of alles compleet was, handjes, voetjes, oogjes, oortjes. alles. Ik heb negen maanden lang zo erg in de stress gezeten, omdat ik niet kon geloven dat hij gezond was. Ik dacht dat mijn verloskundigen niet eerlijk waren. Er moest iets zijn, misschien is ie ziek, maar zien ze het niet.
Tot mijn bevalling en ik hem eindelijk in mijn handen kreeg. Ik bekeek hem van top tot teen of alles oké was. Hij moest het zijn. Hij moest het worden. Hij was mijn lot, mijn zoon. Kemal Esen, die nu bijna 5 jaar is.
Jouw bijzondere verhaal op Mama Glossy? Mail dan nu naar claire@mamaglossy.nl (mag anoniem)!
You might also like
