Door: Ingrid
Op 11 november hadden wij een afspraak bij de gynaecoloog. We waren op dat moment 33 weken en 4 dagen in verwachting van een twee-eiige tweeling. Het geslacht bleef voor ons een verrassing tot het eind, dus noemden we ze Peppi en Kokki.
De gynaecoloog merkte op dat onze moppies al enige tijd in dezelfde positie lagen. Ying-Yang, waarbij Peppi, die voor de uitgang lag, in een volkomen stuit lag. Hoogstwaarschijnlijk zou het een keizersnede worden. Ik was nog maar net bekomen van het feit dat ik niet thuis mocht bevallen, zoals bij de eerste en dan nu ook een keizersnede? Dat werd me even te veel. We spraken af om tijdens de volgende afspraak op 27 november langs te gaan bij de anesthesist. En dan de definitieve datum voor de keizersnede vast te zetten. De gynaecoloog zag het zonnig in en had het volste vertrouwen dat we de 37 weken wel vol zouden maken, dus we hielden al rekening met een keizersnede op 16 december (mijn 35e verjaardag).
Ik maakte op 26 november (35 weken en 5 dagen zwanger) nog volop plannen voor de week er na en voor over 2 weken, want alles voelde nog goed en ik ging er zeker niet van uit dat onze moppies al snel zouden komen.
’s Nachts lag ik te draaien in mijn bed, want ik had wat last van rugpijn. Zodra ik anders was gaan liggen, ging de pijn weg en viel ik weer in slaap. Om 4 uur die nacht werd onze kleine meid van 19 maanden wakker, die was helaas al een paar dagen ziekig. Mijn man haalde haar uit bed en ik vond het een mooi moment om even naar de wc te gaan. Daar kreeg ik weer last van rugpijn. Nog steeds zocht ik er niets achter. Toen ik weer in bed wilde gaan liggen, werd de pijn steeds erger. Ik ben op de rand van mijn bed gaan zitten, op dat moment kwam en ging de pijn. Het kwartje begon te vallen.
Ik vroeg mijn man het ziekenhuis te bellen en mijn ouders, want die zouden op onze dochter passen. Ik ben ondertussen naar beneden gelopen. Beneden aangekomen, moest ik nog even naar de wc. Terwijl ik op de wc zat kwam er al wat naar buiten. Ik riep mijn man, die was ondertussen ook beneden met onze dochter, dat hij het ziekenhuis nogmaals moest bellen.
En toen begon de paniek: ik op de wc, mijn man aan de lijn met het ziekenhuis en met onze dochter in zijn armen. Het ziekenhuis zei nog dat ik niet mocht persen en dat er een ambulance onderweg was, maar ondanks dat ik niet perste kwam het eerste kindje toch al te wereld. Daar zat ik dan op de wc met het lichaam van onze zoon (dat was op dat moment heel duidelijk te zien) tussen mijn benen. Zijn hoofdje zat nog vast. Ik moest van het ziekenhuis op handen en knieën gaan zitten. Net op het moment dat ik op handen en knieën in de deuropening van de wc zat, kwam mijn moeder binnen. Mijn vader kwam er achter aan en die is snel doorgelopen naar boven met onze dochter, want die stond ook nog steeds in de gang.
De rust kwam weer een beetje terug, want mijn moeder nam de controle over. Ik moest persen van het ziekenhuis, maar dat lukte niet op handen en knieën, dus hebben mijn man en mijn moeder mij geholpen met draaien, daar lag ik dan, op de grond in de hal.
Ik had geen weeën, maar toch moest onze zoon er uit. Mijn moeder duwde mijn benen naar mijn buik en met al mijn kracht heb ik toen Jens op de wereld gezet. Hij huilde niet meteen, maar mijn moeder heeft hem een beetje mond-op-mond gegeven. Ondertussen had mijn man nog steeds het ziekenhuis aan de lijn, die allemaal instructies riepen. We hebben Jens in handdoeken gewikkeld en op het moment dat hij huilend op mijn borst lag, kwam de eerste ambulance aan.
John en Ruud, de ambulancebroeders, hebben Jens afgenaveld en op onze eettafel onderzocht. Gelukkig bleek er zo op het eerste gezicht niets mis met Jens. Ze wilden ons al gaan vervoeren naar het ziekenhuis, maar ondertussen lag ik in de gang al te bevallen van ons tweede pukkie. John heeft onze dochter opgevangen. Later hoorden we dat Lynn geboren is in het vlies en dat John het vlies heeft opengescheurd. Ook hoorden we dat ze nog even gevreesd hebben voor haar leven, maar gelukkig begon ook Lynn al snel te huilen. Voor mijn gevoel heb ik uren in de gang gelegen, maar vanaf het moment dat ik besefte dat ik weeën had in plaats van rugpijn, tot aan het moment dat ik met 2 huilende pukkies op mijn borst in de gang lag, zit nog geen uur.
We zijn met 3 ambulances naar het ziekenhuis gebracht, gelukkig was de traumahelikopter, die ook al rondvloog niet nodig. In het ziekenhuis hebben Jens en Lynn eventjes onder de warmtelampen gelegen. En bleken ze beiden kerngezond te zijn. Al werd er bij Jens wel een kleine gehemeltespleet geconstateerd. Lynn mocht na 6 dagen met mij mee naar huis. Jens moest nog een weekje langer blijven, want door zijn gehemeltespleet had hij wat moeite met drinken, en viel hij te veel af.
Nu zijn we morgen een half jaar verder en doen onze kanjers het supergoed. Jens groeit wat minder hard dan zijn zus, maar wij denken dat hij dit ruimschoots in gaat halen als hij in september is geopereerd. Wij zijn supertrots op onze drie kanjers. Tess is hartstikke gek op haar broertje en zusje en helpt, op haar manier, altijd met wassen, aankleden, luiers verschonen en flesjes geven.
Jouw bijzondere verhaal op Mama Glossy? Mail dan nu naar claire@mamaglossy.nl (mag anoniem)!
You might also like
