Misschien ben ik wel aan vakantie toe hoor, maar soms heb je dat, dat het lijkt alsof er van alles mis gaat. Of naja laat ik het zo zeggen, dat het lijkt alsof er overal negatieve vibes rond dobberen.
Neem nou onze huizenzoektocht. Wij woonden in een fantastisch klein poppenhuisje in het centrum van Utrecht. Wegens kamertekort, moesten we het wel in de verkoop zetten. Het heeft even geduurd, maar begin dit jaar is het officieel verkocht. Mooi, van die last zijn we af. We kunnen verder! Een kleine speurtocht naar een huurwoning, leverde enorme verbazing op hoeveel huur men tegenwoordig vraagt voor een huis. Echt achterlijk als je het mij vraagt, maar goed. Huurhuis gevonden, dichtbij alle instanties (school, kinderdagverblijf etc.), een mooie basis om op zoek te gaan naar ons droomhuis. Nou de eerste maanden zijn we vooral bezig geweest met wennen aan de nieuwe locatie. Kamers zat in dit huis, maar de twee ladies slapen nu nog bij elkaar op de zelfde kamer hoor. Ach ja, het gevoel van veiligheid is een heel erg belangrijk iets nietwaar.
Anyways, dan gaat het beginnen. Afstemmen met elkaar wat dat droomhuis van ons moet hebben; eisen op tafel leggen en die scheiden van de mogelijke extra opties. Dan ook nog het aanbod van scholen in de gaten houden. Kies ik enkel voor het fantastische huis, of zijn de faciliteiten in de omgeving toch stiekem ook wel zodanig prettig dat ze onder het kopje noodzakelijk vallen? Op 1 lijn komen te zitten; tja het is wederom een mooie relatietest, die zoektocht naar het perfecte droomhuis. En dan uren zoeken op funda. De een denkt het te hebben gevonden, de ander vindt het niet het kijken waard. Of dat blijkt dat het al verkocht is, als je gaat bellen voor een bezichtiging. Huidige status: een grote illusie armer. Het was een prachtig huis op de perfecte plek. Helaas de verkoper was te weinig buigzaam als het om financiën gaat. Nu hebben we weer twee bezichtigingen in de planning staan.
Dan hebben we mijn werk. Het werk zelf blijf ik nog steeds erg leuk vinden. Heel veel regelen op wat voor vlak dan ook en heel veel contact met diverse mensen. Soms vraag ik mij wel eens af of ik niet wat meer uitgedaagd kan worden, maar goed dat is een ander verhaal. Bij mij op kantoor zitten voornamelijk mannen en dit zijn haantjes die het communiceren niet hebben uitgevonden. Tact kennen ze nauwelijks en van een lesje organiseren zouden ze ook niet slechter worden. Je snapt dat dit dus bij tijd en wijle enorme irritaties met zich mee brengt. Op dit moment is de status weer:grrrrrrrr, stoom uit de oren!!??!!
Ook is er weer gelazer op de lagere school. Sammie wordt eind november vier. Afgelopen week hebben we een introductiedag gehad voor de “nieuwe ouders”. Op het inschrijfformulier had ik heel vriendelijk gevraagd of mijn dochter niet bij haar “beste vriend” in de klas geplaatst kon worden. Ze schelen 1 dag en als 1 december jouw eerste schooldag is, mag je toch wel zeggendat dit niet de meest rustige periode is om te starten. Laat staan dat we het sowieso hebben over een compleet nieuwe wereld voor zo’n kleine aap. Een enorme geruststelling zou het toch zijn voor die twee kleintjes als ze iig elkaar nog zouden hebben. Anyways, kom je op school, zie je dat ze daar dus geen rekening mee hebben gehouden? Oké dat kan, wel frustrerend, want ook bij Luna hadden ze toendertijd niets gedaan met een vergelijkbaar verzoek. Wellicht zijn ze nog enigszins meedenkend door mijn aap dan iig bij een bekende juf te plaatsen (van haar grote zuster), maar nee hoor. En dan hoor je wel van diverse andere ouders dat ze exact hebben gekregen waar ze om hebben gevraagd??!!! Naast het feit dat er dus met twee maten gemeten wordt, is er ook geen enkele visie op hoe om te gaan met kinderen die starten net voor 1 januari (kinderen die een relatief kortere kleuterperiode hebben). Oh ja nog een klein detail, de kindjes die na 1 januari jarig zijn, hebben ze nog helemaal niet ingedeeld…..Dat alles frustreert en irriteert mij mateloos. Uiteraard is die andere juf ook heel leuk en goed hoor, maar daar gaat het voor nu even niet om.
Vanwege onze enorme huizenspeurtocht hebben we de vakantie pas heel lastminute geregeld (twee weken terug) . Ooit hadden we namelijk bedacht dat we in die zomervakantie wel over zouden gaan naar ons droompaleis. Droompaleis is dus nog niet gevonden en alle mooie vakantiebestemmingen zitten uiteraard al lang vol. Ruben had bedacht dat het leuk zou zijn om een berg op te gaan rennen in Zwitserland ( vraag me niet waarom, werkelijk geen idee wat daar leuk aan is) dus we gaaniig 1 week daar vertoeven. Dan gaan we nog voor twee weken op zoek. Zomerse plaatjes had ik in gedachte. Ver weg van het massatoerisme, een huis in Italië, mooi weer, veel water, grote tuin, schalen vol met lekker eten en heerlijke rode wijnen. Vergeet het maar, nergens te vinden. Uiteindelijk hebben we geboekt in Frankrijk. Wel een mooi stuk en geen massatoerisme (denk en hoop ik), maar in een tent. Mijn hemel waarom heb ik daar ja op gezegd? Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb mij over laten halen door al die verhalen dat het oh zo leuk is met kinderen. Uren lang heb ik gespeurd naar negatieve recensies, maar ik heb er niet een gevonden. Dus we gaan er maar voor. Ouden tijden herleven met de tent van mijn ouders, Ruben heeft beloofd dat hij hem op zal zetten. Dan rest mij enkel nog te zeggen dat ik de gedachte nog even blok hoe ik in godsnaam alles in die auto ga krijgen. Die zit namelijk al aardig vol als we op vakantie gaan naar een huis wat er al staat hèhè.
Liefs,
Fleur
You might also like
