Het vieren van mijn oma’s verjaardag gebeurt altijd op Scheveningen, in de strandtent Carlton Beach om precies te zijn. Wat een feest! Scheveningen is voor mij thuiskomen, ik ben er geboren dus dat zal er iets mee te maken hebben.
Dit jaar werd mijn oma 91! En ze is nog zo bij de tijd, al ziet en hoort ze steeds slechter, toch is ze het voor mij, het middelpunt in onze familie. Graag ga ik bij haar op bezoek. Vroeger, net voordat we met het gezin verhuisden naar Sint Maarten vond ik het heerlijk om bij haar te logeren. Ik kom uit een groot gezin en zocht dan rust bij mijn oma… Grappig is dat het niet een oma is die haar hele programma stil legde als ik kwam… Terwijl mijn oma druk in en rondom het huis was, kon ik een knaak verdienen door sommen te maken of boodschapjes te doen voor mensen in het verzorgingshuis tegenover haar…. Wel bracht ze ons pannenkoeken in onze zelfgemaakte tent, verkleedde ze zich als Sinterklaas toen wij allemaal allang van ons geloof waren gevallen en ik heb nog veel meer fijne herinneringen.
Terug naar de dag op Scheveningen… het was geen mooi weer helaas, wel droog maar veel wind. Het verzamelen en weerzien op het terras van Carlton Beach is al een feestje. Mijn oma wil absoluut met de tram vanuit Leidschendam komen… Terwijl het merendeel geparkeerd staat op het Zwarte Pad. Daar komt ze aangelopen, ondersteunt door haar zoon en dochter. Het ontroert me….
Ze heeft voor mij nu de status: oppermoeder! Met 6 kinderen, 14 kleinkinderen en 9 achterkleinkinderen (and counting). Voor iedereen heeft ze oog… Mijn oudste dochter herkent ze niet gelijk, heeft te maken met haar slechte zicht en het feit dat mijn dochter de lucht in schiet en de puberknop op AAN staat.
Oh Merel zegt ze, ze lijkt op je… Ja denk ik, ik was ook zo’n puber: gesloten, onbereikbaar en af en toe ongeïnteresseerd.. Zoveel gedachten in je hoofd dat je het bijna niet aankan. Ze is wel een lieve grote zus, ik zie hoe ze met Pleuntje sjouwt zoals ik dat vroeger met mijn jongste broertje deed. Trots vertel ik over de nieuwtjes in mijn leven… Ik word weer tante, mijn website is online, Ik Blog! Oma wilt u ook in mijn blog? Eerst vertel ik wat dat precies inhoudt, ik denk dat ze het nog steeds niet echt begrijpt, maar op mijn blog wil ze best.
Dan wordt het buffet geopend zingen we uit volle borst lang zal ze leven… Wat toch een beetje ironisch klinkt… (zullen we volgend jaar weer voor haar zingen?) We eten heerlijk, kletsen en lachen. Mijn familie is fijn.
Vervolgens willen de kinderen op de trampo’s… het water in (brrrrrr) en zandkastelen maken. Mijn oom Paul is mijn lievelingsoom kun je wel zeggen… alles mocht vroeger van hem, lang opblijven, enge films kijken, pannenkoeken voor ontbijt, alles kon. Nu sleept hij mijn kinderen naar de trampoline, ze zijn net als ik gek op hem, ik zie het in hun ogen.
Maar aan alles komt een eind… Oma vindt het mooi geweest en loopt, weer ondersteunt door 2 van haar kinderen, naar de tram. Ik wil nog even de kinders verzamelen, wat maar moeilijk lukt.. Een beetje tegenstribbelend krijg ik ze mee voor een paar foto’s.
Oh maaaaam, zeker voor je blog!
You might also like
