Door: Mirjam
Op mijn drieëndertigste kreeg ik de diagnose borstkanker. Ons zoontje was toen veertien maanden oud.
Na een zwaar jaar van chemo’s, operatie, bestralingen en hormoontherapie leek het erop dat ik was genezen. Langzaamaan pakte ik de draad op en ging weer aan het werk. Onze toekomst lag weer open en ik hoopte zelfs héél stiekem op toch nog een tweede kindje. Ook al wist ik dat de kans heel erg klein was dat dat er nog in zou zitten vanwege de hormoontherapie.
Een half jaar nadat ik dacht ‘klaar’ te zijn met de kanker kreeg ik klachten en bleek dat ik helemaal niet genezen was; er werden uitzaaiingen geconstateerd. Genezing was überhaupt niet meer mogelijk en ik had opeens nog maar een levensverwachting van een paar jaar.
Hoe leg je in hemelsnaam uit aan een kind van op dat moment twee-en-een-half jaar, dat zijn mama zo ziek is dat ze er over een tijdje niet meer zal zijn voor hem? We vertelden hem dat de kankerknobbeltjes weer terug waren. En dat de dokter die dit keer niet meer weg kon halen. Daar begreep hij niets van. Ze konden het er toch wel uitzagen? Net als bij mijn ene borst? Anders wilde hij dat wel doen met zijn speelgoedzaag. Hij kon dat.
Was het maar waar…
Ik moest weer vaak naar het ziekenhuis maar verder merkte hij weinig van mijn ongeneeslijke ziekte. Wij besloten om er niet meer al te veel aandacht aan te besteden. Geen dingen verzwijgen maar alleen dingen bespreken die op dat moment relevant zijn en antwoorden geven als hij zelf met vragen zou komen. En dat gebeurde eigenlijk vrij weinig. Ja, honderdduizend vragen over ridders, dino’s en brandweerwagens, maar niet over mijn ziek zijn. Door hem werd er vooral onbezorgd en vrolijk doorgespeeld en -geleefd. Tot een paar weken geleden.
Heel gemoedelijk zaten we met z’n drietjes aan de keukentafel een aftelkalender te maken voor zijn vierde verjaardag. Ik hoorde een kaartje door de bus vallen en liep er naar toe. Het was voor mij bestemd dus ik opende de envelop, las het en liet hem ook aan mijn man lezen. “Lief hoor,” zei ik erbij.
“Mama, waarom krijg jij eigenlijk zo vaak kaartjes? Jij bent toch niet jarig?”
“Nou, omdat ik kanker heb en mensen willen dan even laten weten dat ze dat niet leuk vinden en dat ze aan me denken.”
“Heb jij nog stééds kanker dan??”
“Ja, dat heb ik nog steeds. Het gaat ook niet meer weg…”
“Maar… dan ga je vast dood hè?”
SLIK… Héle grote slik! Dit hebben we nog nooit zo letterlijk benoemd naar hem. Ik wilde daarmee wachten totdat ik uitbehandeld ben en het einde concreter wordt of totdat hij zelf met vragen zou komen. En nu was opeens dat moment waar ik zó tegenop zag daar. Blijkbaar heeft dit kleine potje met grote oren er meer van gehoord en begrepen dan wij dachten. Wat moesten we nu? Ik keek mijn man aan maar zag bij hem alleen maar paniek.
Oh ja, eerlijk zijn. Dat schijnt in deze situatie hoe hard het ook lijkt wel het beste te zijn voor kinderen. Ook voor kinderen die nog net geen vier zijn en die je de waarheid het aller- allerliefst zou willen besparen.
“Ja schat, als de medicijnen zijn uitgewerkt gaat dat wel een keer gebeuren.”
Mijn man vluchtte snel naar het aanrecht maar ik zag zijn rode, betraande ogen heus wel.
“Maar hoe moet dat dan met papa en mij? Wie gaat er dan voor mij zorgen? Komt er dan een nieuwe mama?”
“Papa kan ook héél goed in z’n eentje voor jou zorgen. En hopelijk duurt het nog heel lang voordat mama dood gaat.”
“Oh….”
Ik hield het ondertussen ook niet meer droog, hoe hard ik ook probeerde. In mijn hoofd (dat bijna leek te ontploffen) schreeuwde ik tegen mezelf; “Hou je groot, blijf kalm, wees eerlijk maar maak het niet te groot en beladen voor hem.” Maar mijn hart brak. Zoals het nog nooit gebroken is.
“Dat is wel een beetje verdrietig hè.”
“Ja lieverd, dat is super verdrietig.”
Stilte en drie droevige gezichten in de keuken. Gevolgd door een dikke knuffel.
“Zullen we nu weer verder gaan met de kalender mama?”
“Dat is een goed plan! Waar waren we gebleven, eens even kijken… de woensdag…”
Tot zover het moeilijkste en verdrietigste gesprek dat ik ooit in m’n leven gevoerd heb. Ik heb er nog lang hoofdpijn van gehad.
Wil je jouw bijzondere verhaal ook delen? Mail het dan nu met een mooie foto naar claire@mamaglossy.nl!
You might also like
