Het is bijna drie maanden geleden dat wij ouders zijn geworden van het allermooiste ooit; Lola. Sinsdien is er een wereld voor mij opengegaan. Een moeder ben je niet, dat word je zodra je je baby op je borst hebt liggen. En dan gaat het vanzelf. Je word ’s nachts wakker van ieder geluidje dat je kindje maakt, als ze even niet bewegen dan prik je zachtjes in de wangen. Zal ze het te warm hebben? Of te koud? Iedere moeder herkent dit vast wel.
Wat ik erg jammer vind is dat moeders soms keihard zijn tegen elkaar. Zo zijn er enorm veel keuzes die je als moeder moet maken waar de meningen over verdeeld zijn. Zoals wel of geen borstvoeding, spenen of vaccinaties. En als je de fles geeft; maak je deze dan van bronwater of kraanwater? Ga jij weer werken of blijf je thuis? En doe jij je baby wel of niet in een draagdoek? Zo kreeg ik laatst commentaar van een ‘loeder moeder’ die vond dat ik te vroeg was gaan zwemmen met Lola. Zij vond dat ik speelde met vuur. Ik was mij van geen kwaad bewust. Op Aruba is het hartstikke normaal om te gaan ‘zwemmen’ met je baby van zeven weken in je eigen zwembad. Je kunt het haast geen zwemmen noemen, meer dobberen in het pierenbadje. Ik begon te twijfelen aan mezelf, was dit inderdaad te vroeg?
‘Loeder moeders’ zijn (in mijn ogen) moeders die overal een mening over hebben en andere moeders onzeker kunnen maken. Even een willekeurig voorbeeld; borstvoeding geven is natuurlijk ontzettend goed en mooi, maar laten we er ook bij stilstaan dat dit niet voor iedere vrouw is weggelegd. Denk bijvoorbeeld ook eens aan de vrouwen die borstkanker hebben moeten weerstaan en dus geen keuze hebben. Er is zoveel kritiek maar iedere moeder wil toch het beste voor haar kindje? We hebben allemaal hetzelfde doel; een goede moeder zijn en zorgen dan onze kindjes fijn en gezond opgroeien. Dus als we elkaar nou eens helpen in plaats van bekritiseren, leven en laten leven, niet afbranden maar aanmoedigen, dan word iedereen daar toch beter van?
You might also like
