Mijn gehele zwangerschap heb ik gezegd dat ik graag natuurlijk wilde bevallen, maar wel enkel als het kon. Ik wilde geen risico’s nemen en heb vanaf het begin gezegd dat ik twijfelde of mijn lichaam het wel aan kon, ik kreeg gelijk maar wel toen het al bijna te laat was…
Vanaf 34 weken had ik regelmatig harde buiken en behoorlijk last van voorweeën. Regelmatige controles als gevolg bij, eerst nog de verloskundige, en vanaf 36 weken in het ziekenhuis. Soms uren achter elkaar door, de hele dag maar echt weeën werden het niet. Aan de CTG’s die met enige regelmaat werden gemaakt zag iedereen dat er inderdaad voorweeen waren en harde buiken, allemaal met regelmaat, alleen daar bleef het bij.
Na 5 weken voorweeën en harde buiken werd er besloten dat er met uiterlijk 41 weken zwangerschap zou worden ingegrepen.Met 40 weken steeg mijn bloeddruk tot de grens en na 3 dagen mocht ik opnieuw komen. Gelukkig was mijn bloeddruk weer gedaald maar ik was op. Moe van het niet meer kunnen slapen door de pijn. Mijn buik die continu zeer deed en ondertussen bleef alles rustig. Ondertussen overleed mijn opa, dus de energie was wel een keer op. Na veel overleg werd er besloten over te gaan tot een balloncatheter en inleiden met exact 41 weken zwangerschap.Achteraf bizar als je er over nadenkt, de verloskundige zei letterlijk ‘u heeft alles eigenlijk tegen voor een natuurlijke bevalling, een bovengemiddeld kindje, bijna 41 weken zwanger, eerste keer een keizersnede en nog geen centimeter ontsluiting, maar toch wil de gynaecoloog het eerst zo proberen’.
Met exact 41 weken zwangerschap meldde we ons (vol goede moed) zondag einde van de middag in het ziekenhuis, na alle controles wordt er overgegaan tot het plaatsen van de balloncatheter, maar dat lukt niet. Na 3 pogingen besluit de verloskundige de gynaecoloog erbij te halen. Zij geeft aan 3 mogelijkheden te hebben om ‘m als nog succesvol te plaatsen, als dat niet lukt moet er besproken worden hoe dan verder. Iedere extra poging is pijnlijker en uiteindelijk lukt het niet. Na overleg wordt er besloten mij de volgende ochtend toch in te leiden, in de hoop dat er wellicht toch iets vanzelf op gang komt mogen we kiezen, naar huis gaan om daar te slapen of de nacht in het ziekenhuis blijven. We besluiten naar huis gaan, dan liever nog een nachtje in mijn eigen bed.
Maandagochtend om 6.30 uur meldden we ons netjes. Eerst vraagt de verloskundige of ze nog een keer zal proberen een balloncatheter te plaatsen ik geef heel rustig aan dat ik dat niet meer wil. Achteraf denk ik wel eens, hoe brutaal kan je zijn als het na 6 pogingen niet is gelukt! Er wordt een infuus geplaatst en ik wordt aan de CTG gelegd. Na een paar uur volgen de eerste controles, nog helemaal niks nou ja maximaal een 0,5 centimeter. Het lukt nu wel mijn vliezen te breken, hopelijk brengt dat wat op gang.
Om 14.00 uur lig ik nog steeds lachend in mijn bed, er gebeurt echt helemaal niks. De verloskundige geeft aan dat wanneer er aan het einde van de middag nog niks verandert is, er overlegd zal worden hoe en wat verder. Op dat moment kijken mijn man en ik elkaar aan, dit wordt een keizersnede. Niet wetende dat we gelijk hadden en volledig onbewust hoe heftig het deze keer zou zijn. Rond 16.00 uur is er een dienstwissel, een lieve verpleegster komt vragen of ik niet even wil douchen? Graag! Na een heerlijke douche sta ik me af te drogen als ik de eerste wee voel opkomen, die is nog redelijk goed op te vangen dus ik droog me verder af, maar dan volgt direct de volgende wee. Ik ga op bed liggen en dan gaat het snel. De ene wee gaat over in de volgende en de volgende en de volgende, dit is een weeenstorm. Er gaat van alles door mijn hoofd want wat doet dit pijn, ik heb geen tijd om bij te komen en roep in paniek naar mijn man dat het echt niet zo kan zijn dat een vrouw dit moet doorstaan, dit is toch pas het begin? Ondertussen ziet de verpleging hoe zwaar ik het heb en wordt er een verloskundige bij geroepen. Op de gang hoor ik haar zeggen dat het echt veel te heftig is. Terwijl de verloskundige mij probeert te kalmeren wordt de ontsluiting gemeten, 3cm. Een half uur geleden was het nog niks, ze handelt snel en geeft aan dat het infuus moet worden gestopt maar dan is het al te laat. Het doet zo ontzettend zeer dat ik alles bij elkaar gil, iets wat ik nooit van mijzelf had verwacht. Op dat moment begin ik te roepen dat het zo’n zeer doet, ik echt een ruggenprik wil (ik wilde zonder pijnstilling bevallen) en dat mijn buik zo’n pijn doet. De verloskundige loopt naar mij toe, kijkt op de monitor en komt naast mij staan. Heel rustig geeft ze aan dat ze weet dat ik heel veel pijn heb, dat ze gaat overleggen met de gynaecoloog, de baby heeft het zwaar geeft ze aan en we moeten er rekening houden dat we zometeen naar de OK gaan. Dat er bloedspoed was bleek pas later.
Binnen 10 seconden staat de hele kamer vol. De gynaecoloog geeft aan dat we nu naar de OK gaan. Er wordt tegen mijn man gezegd dat we gaan rennen over de gang, ik kreeg zuurstof toegediend en weeenremmers. Ondertussen blijf ik huilen en roepen hoeveel pijn ik heb. Iedereen blijft ogenschijnlijk rustig en dan gaan we, rennen wordt sprinten. Mijn man helpt met duwen.
Op de OK roep ik nog snel dat ik een hele lage bloeddruk krijg van een ruggenprik, geen idee waar ik de helderheid op dat moment vandaan haal om dat nog aan te kunnen geven. De ruggenprik wordt gezet en nog voordat deze volledig is ingewerkt wordt er begonnen, er is geen tijd te verliezen. Mijn man komt de OK opgerend en op dat moment wordt onze zoon net geboren. Niet veel later horen we hem gelukkig huilen! Zijn handjes, voetjes en lippen zijn blauw door het zuurstoftekort. Door zijn goede conditie herstelt dit heel snel en heeft hij Apgarscores van 9,10,10. Onbegrijpelijk voor iedereen op de kamer, onze mannetje doet het super goed en mag kort hierna bij mij komen liggen. Daar gaat hij niet meer weg tijdens het hechten en ook op de verkoeverkamer blijft hij bij mij en kijkt hij mij continu aan met zijn kraaloogjes.
Later op de avond horen we wat er aan de hand was. Door de hevigheid van de plotselinge weeën is mijn baarmoeder gescheurd en heeft Sybren zijn arm er doorheen geduwd. Dit veroorzaakte de enorme pijn. Omdat Sybren zuurstoftekort kreeg hierdoor zag de verloskundige direct dat het mis was, zijn hartslag daalde hard en ik gaf exact aan waar ik pijn had, daar zat een grote bult bleek achteraf van zijn armpje. Het besef dat de wereld er compleet anders uit had kunnen zien komt pas in de loop van de dagen en de kraamweek. Buiten alle verwachtingen om doet ons mannetje het geweldig. Een makkelijke, rustige en heerlijke baby.
De kraamzorg gaf al aan dat de compensatie was van de heftige bevalling. Alles waar ik bang voor was, gebeurde ook. Terug draaien kan ik het niet. De verloskundigenpraktijk vond mij onrustig deze zwangerschap, misschien heb ik geweten dat mijn lichaam het niet aan kon?Compensatie of niet, heb ik het echt geweten? Geen idee, we genieten in ieder geval volop van onze zoon en broertje!
Wil jij je bevallingsverhaal een keer op papier zetten en delen op MamaGlossy?! Stuur een mail naar: info@mamaglossy.nl
You might also like
