Door Karin:
Ok, ik geef het toe: ik ben hartstikke shopverslaafd. Echt, zet me in een willekeurige winkel en luttele minuten later sta ik in de rij bij de kassa. Discount of high end, ik zie overal wel wat. Ik ben zo’n moeder die kleding koopt voor bij het kinderdagverblijf. Tot en met jas en schoenen aan toe. Soms baal ik haast als iets van een paar euro dan ‘te leuk’ is want als het vervolgens vol verf/modder/fruitvlekken/ondefinieerbaar-maar-niet-uitwasbaar terugkomt, ben ik er toch een beetje zuur van.
Naast speciale ‘kinderdagverblijfkleren’, die eerder alledaags en makkelijk dan hip te noemen zijn, heb ik ook outfits voor op ‘papa-dag’: geen lastige knoopjes, geen laagjes, geen superstrakke skinny jeans. Geschikt voor glijbanen, zandbakken en de fiets. Dus mogen er ook outfits voor ‘mama-dag’ zijn! Op deze dag komen de kledingstukken tevoorschijn die speciale aandacht verdienen: regelmatig rechttrekken, extra oppassen met eten en drinken, lastig om mee naar het toilet te gaan etcetera. Eén van de pronkstukken is een witte sweater met zwarte opdruk van Kenzo. Eyecatcher in iedere combi en zó leuk dat ik hem erg graag zelf had willen hebben. Ik heb een hekel aan etensvlekken in kleren, óók in die kdv-kleren, dus Roos -ruim drie jaar- draagt nog vrijwel altijd een slabber tijdens het eten. Doorgaans overbodig, maar better safe than sorry.
Maar echt waar. Zodra die Kenzo trui aan gaat komen de vlekken vanzelf. Simpele zaken die normaal echt geen vlekken opleveren vormen nu ineens een risico. Bruine kwijl van een hap boterham met hagelslag, roze plak van Tum Tummetje, kleurpotloden die ineens kleur afgeven op De Trui… om paranoïde van te worden. ‘s Middags overleeft ‘ie ternauwernood de goedbedoelde viltstiften van de serveerster tijdens de lunch. (Hoe? Trui uit gedaan…)
Terwijl ik kook knabbelt (of shreddert?!) Roos een bakje rode paprika naar binnen. Grof geschut-slabber aan: dik plastic dat niet zomaar verschuift en met opvangbak. Bart zit naast haar op de bank, staart na een lange werkdag naar de TV en geeft Lucas de fles. Het is tijd om aan tafel te gaan en ineens zie ik de van oor-tot-oor roodomrande mond van Roos. Ik knal de pan met vissticks op tafel. Paniekerig kijk ik wat er nog meer rood zal zijn… vast wéér die trui. OMG! Er zitten óveral rode paprika vlekken!! Beide armen, buik, de boorden bij haar handen, zelfs aan de binnenkant… Eigenlijk overal waar géén slabber zat. Werkelijk waar. Dit kind is haar kleren niet waard. En die trui is vervloekt.
Omdat Roos een peuter is, wijs ik furieus Bart als zondebok aan. Dat ‘ie ff oplet als dat kind als een varken zit te vreten naast ‘m! Compleet over de zeik pleur ik de trui in een teiltje koud water en probeer zo normaal mogelijk te doen tijdens het eten. Daarna begint het. Ik haal mijn trouwe eerste hulp bij vlekken ‘de Vlekkenduivels’ tevoorschijn en bel mijn moeder voor tips. Dr. Beckmanns Vlekkenduivels doen in eerste instantie niet zoveel ondanks dat ik ze laat weken. Enkele vlekken zijn weg, maar op de meeste plekken blijft een oranje gloed zichtbaar waar de paprikavlekken zaten. Herhaling is key. Gelukkig heb ik drie potjes van dezelfde Vlekkenduivel op voorraad (lang leve hamsterwoede tijdens zwangerschap). Ik blijf lekker bezig en vind op internet dubieuze tips die ik bij nader inzien beter niet op het lievelingetje van de kast uitprobeer. Oooo waaróm gebeurt er nooit iets met een van de papa-dag of kinderdagverblijf-kleren?! Ik word serieus wakker met een zwaar gevoel in mijn maag, dat gevoel dat je hebt als er iets “ergs” gebeurd is. Vastberaden start ik poging 5 met de Vlekkenduivels. Bart vindt het nu wel welletjes en eist dat ik het even aan de kant zet. Met tegenzin ga ik hierin mee en leg me al een beetje neer bij het idee dat De Trui verpest is. Maar mijn opgelegde geduld wordt beloond: als we ’s avonds thuiskomen zijn de vlekken weg! Woohooo, hulde aan de Vlekkenduivels!!
Opgelucht was ik de trui uit en neem me voor om Roos voortaan óf nog beter in te pakken tijdens het eten, óf gewoon niet meer van dit soort kleren te geven. Kinderen met Kenzo-truien = parels voor de zwijnen.
(Maar het stáát nu eenmaal zó leuk!)
