HET BEVALLINGSVERHAAL VAN MARLOES

Ik was op 6 augustus uitgerekend. Met de verloskundige had ik afgesproken om op 11 augustus bij 40+5 weken me te laten strippen, omdat ik niet te lang door wilde lopen. Ik wilde graag thuis in een bevalbad bevallen en niet te lang doorlopen met het risico op een ziekenhuisbevalling middels inleiding.

De dag voor mijn afspraak was het was een redelijk zonnige dag en mijn partner en ik gingen lekker wandelen op het strand van Scheveningen. Je wist immers niet wat het strippen de volgende dag in gang zou zetten…

Vanaf het moment dat we in de auto stapten had ik met enige regelmaat wat kramp in mijn onderbuik. Ik had veel over voorweeën gelezen en ging er eigenlijk vanuit dat dit voorweeën waren. Ik had op mijn telefoon een app waar je weeën in bij kon houden. Ik ben in de auto stiekem wel gaan timen hoeveel tijd er tussen de krampen in zat en hoe lang de kramp dan aanhield. Op de heenweg zat er vaak nog wel 7 -12 minuten tussen en duurde de kramp 30-60 seconde. Ik maakte me er niet zo druk om.

Eenmaal op het strand hebben we heerlijk gewandeld en genoten we van de zon. Wel merkte ik steeds wat vaker dat ik bij een kramp niet meer makkelijk door kon lopen, wat elke 5 minuten het geval was en 1 minuut duurde. Dit resulteerde in dat ik bij de kramp uiteindelijk stil ging staan en later zelfs ook ging hurken. Het was prima te doen, alleen lopen ging niet. Ik weet nog dat ik gehurkt zat en dacht: ‘andere mensen zullen wel denken dat ik weeën heb, maar dan zitten ze er echt helemaal naast’.

Eenmaal thuis ben ik ‘s avonds in bad gegaan. Hier werden de krampen minder, wat volledig bij voorweeen past. 00:30 lag ik in bed en deed ik m’n lampje uit. Precies op dat moment kreeg ik een flinke kramp die ik direct weg moest zuchten. 1 minuut later nog eens en weer 1 minuut later nog een keer. Ik had direct 3 houdingen gehad waarbij naast het bed staan mij het best beviel. Ik was compleet overdonderd door de snelheid waarmee de weeën kwamen. Ik wist wel direct dat dit weeën waren, maar het feit dat er geen langzame opbouw qua tijd in zat maakte me onzeker of ik nu wel of niet naar de verloskundige moest bellen. Ik heb dan ook eerst het boekje erbij gepakt en gelezen wanneer je ook alweer moest bellen. Aangezien er stond dat je bij onzekerheid ook mocht bellen heb ik dat na 30 minuten toch maar gedaan. In die 5 minuten aan de telefoon moest ik 2 keer een wee weg zuchten, dus ze wilde even komen kijken hoe ver ik al was.

Ondertussen belde ik mijn moeder, aangezien ik haar ook bij de bevalling wilde hebben. De verloskundige kwam langs en ik had 1-2 cm ontsluiting. Mooi begin dacht ik nog. Ik grap nog dat onze afspraak voor het strippen in de ochtend niet meer door hoeft te gaan. We spraken af dat ze 3 uur later, om 04:30, weer langs zou komen. Ik dacht nog, oh je gaat nu weg?! En je laat me 3 uur alleen?! Direct daarna besefte ik me dat dat natuurlijk heel logisch was en toen was het ook weer oke. Ik ben onder de douche gestapt en mijn moeder arriveerde ondertussen. Zij heeft mijn rug staan masseren tijdens de weeën. Ondertussen was mijn man het bevalbad aan het opzetten en vullen. De weeën moest ik weg zuchten, maar daarna kon ik wel nog een praatje maken. De weeën bleven alleen om de 2 minuten komen wat het pittig maakte.

04:30 de verloskundige kwam weer, nu had ik 3-4 cm ontsluiting. Dit viel mij een beetje tegen, maar ach het was nog wel te doen. De verloskundige vroeg of ik het fijn zou vinden als ze m’n vliezen zou breken. Ik gaf aan dat ik dat liever niet had aangezien de weeën al snel achter elkaar kwamen en ik de natuur zijn gang wilde laten gaan. Opnieuw spraken we af dat ze over 3 a 4 uur weer langs zou komen. De weeën begonnen toen iets in kracht af te nemen waardoor ik nog even heb kunnen rusten tussen de weeën door.

Om 06:30 uur kwamen de weeën in volle heftigheid terug en ben ik in het bevalbad gestapt. Wat een heerlijkheid was dat. Het was mijn eigen afgebakende ruimte van warm water, zachte randen en een zachte bodem.

08:00 uur, mijn verloskundige belt dat ze bij een andere bevalling staat en het niet red om langs te komen. Ze stuur een collega van een ander team. Ik vond dit jammer, maar aan de andere kant maakte het me ook niet uit, als er maar weer iemand kwam kijken.

08:30 kwam dan ook verloskundige nummer 2. Ik had 4-5 cm ontsluiting. Dit was een flinke tegenslag, ik was weinig opgeschoten. Ook nu werd gevraagd of ik m’n vliezen gebroken wilde hebben. Ik vond dit nu wel een goed plan aangezien ik vermoeid begon te raken. Ik had al 8 uur a 2-3 minuten weeën en zat pas op 4-5 cm. Daarnaast had ik de hele nacht niet geslapen.

Direct nadat mijn vliezen waren gebroken werden de weeën heftiger. Ik had moeite met het opvangen van de weeën buiten het bevalbad. Ik ben daar dan ook weer in gaan zitten, wat direct iets verlichting gaf. Maar het was wel duidelijk dat er nu meer kracht in de weeën zat. En weer mag ik 3 uur lang weeën weg puffen.

11:30 uur mijn eigen verloskundige komt weer langs en heb ik 7-8 cm. Ik heb het zwaar op dat moment. Ik raak uitgeput en val tussen de weeën in slaap. Mijn man zorgt ervoor dat mijn hoofd dan boven water blijft. Het in slaap vallen is zowel fijn, als vervelend. Ik wordt steeds wakker op het punt dat de wee er al is waardoor hij me overvalt en ik deze niet meer goed op kan vangen. Hierdoor raak ik nog vermoeider. Ook de pijn vind ik steeds lastiger om te accepteren en ermee om te gaan. Mijn verloskundige vraagt aan mij of ik alsnog naar het ziekenhuis wil. De gedachte dat ik dan uit het bad moet, me aan moet kleden en in een auto moet zitten staat mij zeer tegen. Ik besluit dus thuis in mijn bad te blijven. Mijn verloskundige blijft bij mij omdat ze verwacht dat het nu sneller zal gaan. Dit blijkt helaas nog niet het geval.

14:00 de dienst van mijn verloskundige zit erop en ze wordt overgenomen door een collega van het eigen team. Oftewel verloskundige nummer 3 die ik zie. De weeën zijn zwaar en ik begin op het hoogtepunt van een wee soms mee te persen. Ik blijk 9 cm ontsluiting te hebben. Ik weet dat het eind in zicht begint te komen, maar ik kan ondertussen niet meer. Ondanks dat de 9 cm eigenlijk mooi nieuws is, wilde ik alleen maar het getal 10 horen. Ik ben boos, wanhopig en kapot, maar er zit niets anders op dan door te gaan.

14:40 uur, halleluja 10 cm en ik mag persen! Ik vind het pijnlijk om te doen, maar andere pijn dan de pijn van de weeën. Daarbij kan ik in ieder geval eindelijk wat doen! Ik hoor steeds meer dat ze al een begin van het hoofdje kunnen zien, maar ik geloof er niets van. Ik dacht alleen maar: ja ja dat zeggen jullie gewoon zodat ik maar door blijf gaan. Jullie nemen me gewoon in de maling. Ik vraag m’n moeder een spiegeltje te pakken zodat ik kan zien of het echt zo is. Het moment dat ik ook een stukje van het hoofdje zie besef ik me dat ik er echt bijna ben. De knop gaat om en ik geef een uur alles wat ik nog heb.

15:36 na 15 uur vele vele vele weeën is daar eindelijk onze zoon Samim! Ik ben kapot, blij, emotioneel en verwonderd tegelijkertijd.

Ik vind bevallen ontzettend heftig, maar desondanks achteraf ook heel speciaal en bijzonder dat mijn lijf dat kan! En wat ben ik trots op mijn man en moeder voor het super goed steunen al die uren. En natuurlijk op dat kleine ventje van ondertussen 8 maanden!