Het was superfijn. Maar echt relaxed: uhhh nee. Ter ere van mijn ouders 40-jarig huwelijk vertrokken wij tijdens de meivakantie met de hele familie richting de Spaanse kust. Vader, moeder, zus met man en 13-maanden-dreumes, broer met vriendin, en wij met z’n vieren.
We checken in bij een lekker luxe hotel, hebben een kamer met zeezicht en mooi zwembad. Ingrediënten voor een relaxte vakantie! Haha DREAM ON! Iedere dag begint hetzelfde. Bart is bang dat het enorme ontbijtbuffet al op is en zit op hete kolen tot we klaar zijn voor vertrek naar het restaurant. Dus kleden we ons gehaast aan. Ja. Lekker op tijd aan het buffet, maar nul efficiëntie. Want na het ontbijt moet iedereen weer uit de kleren voor een grondige insmeerbeurt met zonnebrandcrème. I know, het is vakantie en dus tijd zat. Maar ik wil liever aan zwembad/strand zitten dan dubbel werk doen.
Dag 2: Ik sta op, bedenk tijdens het douchen wat de kids aandoen, wat ik aan doe, kwak wat crème op mijn gezicht zodat die kan intrekken voor insmeren met zonnebrand, commandeer Bart dat hij zichzelf en de kids insmeert, maar níet de gezichten. Die doe ik: anders begint de dag al met vettig plakhaar van de factor 50. Bart verzucht dat haren borstelen niet nodig is want die worden toch nat zo in het zwembad. Dus. Kunnen we nu dan gaan? Ik ga in de hoogste versnelling, knal het minimale van make up op, trek iets uit de kast en haast me naar het ontbijt. Gevolg? Een ongewenste ‘out of bed’-look en later die dag een verbrand gezicht want vergeten in te smeren!
Dag 3: dít gaan we anders doen. Ik begin hetzelfde maar denk alléén aan de kinderen. Gewassen, gekamd, zonnebrandcrème op hun snoetjes en klaar voor vertrek met Bart die zich met rammelende maag richting het ontbijtrestaurant begeeft. Weg met gejaagde man en rondrennende peuter die niet wil luisteren. Chill! Na een half uurtje voor mij alleen verschijn ik strálend aan de ontbijttafel. 😉
Een uurtje na het ontbijt wil Lucas slapen en is Roos niet langer uit het zwembad te houden. Het is best lekker al zo ’s ochtends, graadje of 22 denk ik. Het water is steenkoud maar Roos springt er vol overgave in. Bart gaat er achteraan. Respect! Ik ben weer op de hotelkamer en leg op het bed klaar wat we misschien wel nodig zullen hebben voor een middagje strand. Van zwembanden, emmers, schepjes, handdoeken, luiers, eten, drinken, slabbers, doekjes, wandelwagen tot aan uv shirts… Jezus. Poe poe, ik kan me niet herinneren dat ik met alleen Roos ook zo aan het regelen was steeds.
Extra ‘stress-factor’ is het feit dat we met anderen afspreken, en die wil je niet te lang laten wachten. We strijken neer in een restaurantje voor lunch. Mijn vader is zo vriendelijk om voor de grap eens te timen hoe lang het duurt voor we goed en wel zitten. 25 minuten. Gelukkig zijn wij er niet helemáál alleen debet aan, mijn zus met haar dochtertje is ook flink aan het regelen voor ze eindelijk eens zit. Mijn arme broertje en zijn vriendin zitten er middenin en tellen waarschijnlijk meermaals tot tien. Sangriaaaa!
Eenmaal op het strand, zit ik op mijn ligbed (zitten, want zodra ik lig moet ik toch weer gaan zitten om het een of ander te doen), wil Roos een speelgoedje wat nu nét niet in de tas met schepjes en emmers zit, bedenk ik me dat Lucas toch best zijn fruithapje zou lusten en zoek vervolgens alles af naar lepeltje en slabber. O ja en spuugdoek. Is het allemaal net geregeld, kan ik gaan liggen bedenk ik me zelf dat ik wel dorst heb eigenlijk… maar hee laat maar: ik lig net!
Roos vindt het geweldig op het strand en rent de ijskoude zee in en uit. Bart graaft kuilen waar menig Duitser jaloers op is en heeft uiteindelijk het mannelijke deel van de familie aan het graven voor een nog grotere, diepere kuil. Ondertussen denk ik: ‘eigenlijk moet Roos nu haar UV shirt aan.’ En, ‘zou ze het niet koud hebben? Of dorst?’ Ik negeer mijn gedachten, probeer te blijven zitten, maar ga samen met Lucas toch even kijken bij het gezellig tafereel aan de zee. En neem toch snel het UV shirt mee. Bibberend, met paarse lippen van de kou gilt Roos het uit van plezier. Ook Lucas is enthousiast. Hij graait met zijn handjes in het zand, trappelt met zijn voetjes en stopt zand in zijn mond. Hij valt voorover met open mond in het zand maar het kan hem niet deren. Zal wel lekker zout zijn denk ik, hihi!
We verzamelen alles van het strand, proppen het lukraak in de buggy en vertrekken richting hotel om ons klaar te maken voor diner. Er volgt een soortgelijk ritueel als ’s ochtends. Niks gestylede haren, fris gewassen is goed genoeg Karin! En rode lipstick redt iedere look. Toch?! We gaan naar het restaurant. Nu ze gewend is aan het idee dat ze hier zelf kan uitkiezen wat ze wil eten ziet Roos er de lol wel van in. Ze misbruikt schaamteloos de situatie en eet iedere avond drie toetjes. Minstens.
PS: Bart herkent zich niet in bovengenoemde situaties. Hahahaha
You might also like
