Even geleden deelden wij het nieuws dat Romy Boomsma (de vrouw van Arie Boomsma) is bevallen van hun zoontje Mozes. Afgelopen week deelde Romy Boomsma haar bevallingsverhaal via Instagram. In het verhaal vertelt ze hoe de bevalling gegaan is. Een mooi en inspirerend verhaal. De kleine Mozes groeit als kool en dat zie je vooral terug op de Instagram van Romy en Arie Boomsma.
Uitgebreide versie:
Mijn bevallingsverhaal van Mozes, maar dan in blijvende vorm. Het tweede gedeelte staat in het eerste comment eronder. Wordt tijd voor een blog ooit, want ik ben veel te langdradig voor instagram, joe ♡! – Mijn bevalling van Bobby duurde ruim 24 uur en eindigde in een vacuümverlossing. Ik vond het alsnog een van de mooiste ervaringen ooit, maar wist daarna ook ontzettend goed wat ik een volgende keer anders zou willen als het zo mocht zijn. Bij mijn bevalling van Mozes begonnen de weeën door te zetten op 24 december rond 1 uur s’middags. Met in mijn achterhoofd mijn lange eerste bevalling stuurde ik Arie de deur uit om te gaan sporten, maar die vroeg ik een half uur later al terug te komen omdat de weeën elkaar al snel in rap tempo opvolgden, en ik ze opving met Bobby op schoot op een fitnessbal. Vond vooral zij ontzettend leuk. De verloskundige kwam rond 16u om te kijken hoe het vorderde en omdat ik pas 1 a 2 cm ontsluiting had ging zij weer weg en zou zo’n 3 uur later weer terugkomen. De volgende uren bracht ik afwisselend door op een fitnessbal en onder de warme douche terwijl ik Arie af en toe tijdens een wee vroeg (lees, toe gromde) druk op mijn onderrug te zetten, en Bobby mij aaide en met me mee zuchtte. Om 18.30 kwam de verloskundige terug en zat ik op 6cm ontsluiting. Dit was het moment om de keuze te maken thuis te blijven, of naar het ziekenhuis te gaan. Omdat Bobby nog wakker was en ik bang was me anders niet volledig te kunnen ontspannen maakten wij de keuze naar het ziekenhuis te gaan voor de geboorte zelf. Met nog steeds in ons achterhoofd de lange eerste bevalling stuurde Arie kalm aan mijn moeder een bericht of zij en mijn zusje zo konden komen om Bobby naar bed te brengen en op te passen. Arie pakte ons enorm gevulde overlevingspakket en pakte een zoutlampje voor me in (tip, zo’n lamp, als voed lampje maar ook om mee te nemen naar het ziekenhuis want aanzienlijk fijner dan de harde lichten daar). Onze verloskundige probeerde hem op subtiele wijze duidelijk te maken dat er nu toch wel wat haast was en zette mij naast haar in de auto terwijl Arie voor ons uit reed. Ik grapte nog dat de baby echt niet ineens in mijn broekspijp geboren zou worden.
Volg jij Mama Glossy al op Instagram?
Ik was me op dat moment aan het verheugen op het morfinepompje dat ik dacht te krijgen, vandaar de grote mond. Zij probeerde me al voorzichtig duidelijk te maken dat ze niet dacht dat daar echt tijd voor was. We racete de 800 meter naar het ziekenhuis in de auto, en de gangen daar door, zij beide half rennend en ik in een rolstoel. Omdat het kerstavond was leek het ziekenhuis wel uitgestorven. Na tijdens mijn eerste bevalling ontzettend veel verschillende gezichten te hebben gezien in het ziekenhuis die steeds in en uit liepen en elke keer een wisseling van de wacht omdat het zo lang duurde terwijl ik daar halfnaakt met een gevoelsmatige koplamp op me gericht aan de monitors lag, had ik dit keer van te voren duidelijk aangegeven in een bevalplan dat ik zo min mogelijk ‘extra’ mensen bij ons wilde. Onze eigen verloskundige bewaakte dit erg goed en alleen zij, de dienstdoende kraamverzorgster, Arie, mijn toeter en ik, waren aanwezig op onze bevalkamer.
Om 19.15 kwamen we de kamer binnen, zij dimden de lichten en knipten mijn zoutlampje aan, en om 19.20 braken mijn vliezen en voelde ik direct druk. Omdat ik bij Bobby nooit persweeën heb gehad vroeg ik of ik eerst nog even naar de wc mocht en moesten zij een beetje lachen terwijl de verloskundige zei, nou ga maar liggen meis. Dat is jullie baby die zo geboren wordt. Wait, what. Na eerst een keertje roepen dat ik dit niet meer leuk vond en écht niet kon, kwam toen ik het eenmaal doorhad na 4 keer persen, om 19.45 Mozes ter wereld. Ik legde hem op mijn borst en kon niet bevatten dat ik zojuist geheel op eigen kracht met Arie naast me, onze ruim 4 kilo wegende zoon ter wereld had gebracht. Op kerstavond, na een actieve bevalling van nog geen 7 uur. Mijn bevallingen zijn de meest wonderlijke ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken. Absoluut pijnlijk en intens, en tijdens het bevallen riep ik meer dan eens dat ik niet meer wilde, maar tegelijkertijd heb ik me nooit krachtiger gevoeld. Bevallen zelf hoeft niet als iets beangstigends te worden gezien, hoe het ook loopt. Met een kunstverlossing of een keizersnede, totaal volgens plan of juist absoluut niet. Vaak hoor je vooral de negatieve of traumatische beval verhalen, en is wat blijft hangen vaak hoe ontzettend pijnlijk het wel niet moet zijn, waardoor er van te voren en van jongs af aan een enorme angst gecreëerd wordt, en dat blijft sluimeren. Hoewel bij mijn eerste bevalling bijna alles ging zoals ik van te voren hoopte dat het niet zou gaan heb ik het gelukkig niet als negatief ervaren. Vooral als overweldigend. Die eerste ervaring heeft mij vooral gesterkt in het de tweede keer duidelijk van te voren aangeven waar mijn wensen, en grenzen liggen. Bevallen is een van mijn grootste lessen in loslaten geweest, en vertrouwen hebben in je lichaam. Dat loslaten leer ik sinds ze geboren zijn elke dag een beetje en vind ik een van de moeilijkste dingen aan het moederschap. Dat vertrouwen is gebleven, want man, wat zijn wij vrouwen sterk.
Lees hier ook de bevallingsverhalen van andere vrouwen
