Gisteren zwaaiden we onze familie uit, die met zijn zevenen twee nachtjes bij ons gelogeerd hebben. Super leuk dat we even ons huis en een beetje van de omgeving hier hebben kunnen laten zien. Super fijn dat het allemaal kan en past hier in huis. We hebben het super gezellig gehad samen en vooral de nichtjes (Jaelyn en Ize) waren helemaal door het dolle omdat ze elkaar weer zagen. Niet dat ze elkaar de volledige drie maanden, sinds we hier wonen, hebben moeten missen hoor. Want met Pasen zijn we nog een weekje in Nederland geweest. En we facetimen ook wel regelmatig even. Maar toch, het is toch anders nu.
Jaelyn gaat er wel super goed mee om. Een enkele keer heeft ze aangegeven dat ze ons huis in Nederland, haar oude school of klasgenootjes mist. Dan praten we daar over en al snel gaat het dan alweer over iets anders. Ik vind het fascinerend om te zien hoe dat bij haar, en waarschijnlijk bij de meeste kinderen, gaat. Hoe snel ze zich kan aanpassen aan een situatie en ook continu overal het mooie/het voordeel van in ziet. Neem nou het leggen van nieuwe contacten. Een tijdje geleden was ik met Jaelyn en Lovy naar het park gewandeld. Ik zat met Lovy op een picknickkleed en Jaelyn zat tussen ons picknickkleed en de speeltuin in op de stoep te krijten. Jaelyn vroeg: ”Mama, hoe vraag je in het Engels ‘wil je met mij spelen’?” Iets wat ze heel regelmatig doet, “Hoe zeg je dit in het Engels?” of “Wat is dat in het Duits?”. Nadat ik antwoord gegeven had was ik even afgeleid door Lovy en toen ik weer naar Jaelyn keek zag ik dat ze naar 3 meisjes was toe gelopen. Ze had haar vraag blijkbaar al gesteld, want de meisjes, een van een jaar of 9 en twee peuters, liepen enigszins twijfelend achter Jaelyn aan. Jaelyn gaf hun haar stoepkrijt in de hand en glunderde. Ze hebben denk ik 3 minuten zitten krijten samen, zonder verder een woord te wisselen. Toen liep Jaelyn weer de speeltuin in om een ander kindje te vragen: “Do you want to play with me?” Maar de meeste Duitse kindjes verstonden geen Engels of waren al aan het spelen met anderen. Ze vroeg het ook aan een meisje dat met haar moeder speelde. De moeder verstond een klein beetje Engels dus vertaalde Jaelyn’s woorden voor haar dochter. Het meisje wilde/durfde niet. Nadat Jaelyn de hele speeltuin af geweest was en er niemand met haar mee ging stoepkrijten droop ze met (overduidelijke) hangende schouders af. Toen riep de moeder van het meisje dat niet durfde in het Duits dat haar dochter wel wilde stoepkrijten met Jaelyn. Ik hoorde dat, riep Jaelyn die het niet gehoord had, en vertaalde het voor haar. Het 9-jarige meisje met de 2 peuters waren alweer ergens anders gaan spelen. Jaelyn en het meisje met de moeder, die op een klein afstandje ging zitten, gingen samen krijten. Het meisje schreef ‘Vanessa’ op de stoep en vertelde mij dat dat haar naam was en dat ze 5 jaar was. Jaelyn zei trots: “Ich heisse Jaelyn en ich bin 4”. Veel verder gaat haar Duitse vocabulaire nog niet, maar meer hadden ze ook niet nodig. Na zo’n 5 minuten krijten samen, pakte Vanessa Jaelyn’s hand en wilde dat Jaelyn mee liep naar de speeltuin. Jaelyn begreep even niet waar ze haar mee naartoe wilde nemen en keek met grote twijfelende ogen naar mij. Ik legde uit dat ze in de speeltuin wilde spelen en dat ze mee mocht lopen, maar altijd mama moest kunnen blijven zien. De speeltuin was 6 meter verder, dus dat zat wel goed. Ze gingen samen van de glijbaan. Elke keer opnieuw. Toen bleef Jaelyn met haar voeten hangen terwijl ze nog op haar knieën zat en viel daardoor half naar beneden. Ze was even geschrokken en ik zag haar twijfelen of ze moest gaan huilen. Vanessa tilde Jaelyn omhoog en gaf haar een knuffel. Vanaf dat moment gingen ze elke keer hand in hand van de glijbaan en ook wanneer ze door de speeltuin liepen hielden ze elkaars handje vast. Toen we weer naar huis gingen gaven ze elkaar een dikke knuffel. Jaelyn had er weer een vriendinnetje bij.
Vorige week mocht Jaelyn hier voor het eerst naar school. Door het nodige papierwerk heeft het even op zich laten wachten, maar eindelijk is alles rond. Op woensdag, donderdag en vrijdag had ze haar wendagen. Wel zo fijn, dacht ik, om op woensdag te starten, want dan zijn ze om 12:00 uit. In Nederland ging ze elke dag van 8:30 tot 14:00 naar school en hier moet ze van 8:30 tot 15:30. Behalve dus op de woensdag. Jaelyn had er heel veel zin in en ze huppelde die ochtend naar school, met een hele grote smile op d’r gezichtje. Papa had die week avonddienst dus brachten we haar met z’n drietjes weg. Iets wat verlegen giechelend tussen ons in, liep ze mee haar klas in. We maakten nog een praatje met de juf en Jaelyn liep al vrij snel naar het grote poppenhuis toe. Terwijl zij al druk aan het spelen was liepen wij de klas uit. Vrolijk zwaaide ze ons uit. Een dikke knuffel en kus hadden we haar daarvoor al gegeven. Zij kan dit. Ik zag het aan d’r.
Het voelde voor mij heel gek om zonder Jaelyn te zijn en om met zijn drieën, zonder Jaelyn, thuis te zijn. Maar ik zal er niet om liegen, ergens voelde het ook als een verademing, omdat de laatste maanden vrij intensief waren met Jaelyn en Lovy samen thuis en ik alweer 3 maanden geen moment zonder haar ben geweest. Behalve als ze sliep. Bij het ophalen was ze super blij en trots en vloog ze ons (zoals altijd eigenlijk) in de armen. Wij waren minstens zo trots! We praatten nog even na met de juf hoe het gegaan was en de juf vertelde dat Jaelyn super enthousiast was en super lief was naar iedereen en iedereen ook heel lief was voor haar. In de auto vertelde Jaelyn wat ze gedaan had op school, met als highlights spelen met het poppenhuis en in de zandbak. Ze vertelde ook dat ze met de kinderen gepraat had en dat ze heel lief waren. En ze had memory gespeeld met een kindje. Toen ik haar vroeg of ze ze een beetje kon verstaan zei ze; “Uh nee, want iedereen praat Engels.”
Ze had zin om de volgende dag weer te gaan en donderdags ging ze weer net zo vrolijk naar school toe. Bij binnenkomst ging ze dicht naast de juf zitten, nadat ze uiteindelijk mijn hand los liet. De juf zat met een aantal kindjes in een kringetje op de grond. Bij het ophalen vertelde de juf dat Jaelyn één keer heel even gehuild had, omdat ze mama miste. Maar het was vrij snel weer over gewaaid. Pas later kwam ik er achter dat ze helemaal niets gedronken had op school. Ze drinkt altijd graag, dus dat vond ik vreemd. Bleek dat ze haar beker zelf niet open kreeg en dat ze het niet had durven vragen. Zo zielig! Haar eigen juf was er niet bij geweest in de pauze. Ze gingen pauze houden in een andere klas, met andere leraren/juffen. Omdat de klassen nog heel klein zijn (deze school is nog geen jaar open) kunnen ze makkelijk even bij elkaar gezet worden. Ook had Jaelyn erge buikpijn gehad en na vragen bleek dat ze niet durft te poepen op school.
De volgende ochtend legden we de juf uit dat Jaelyn haar drinkbeker niet open had gekregen en vroegen we of daar extra op gelet kon worden. De niet durven poepen kwestie was volgens de juf veel voorkomend bij (nieuwe) kleuters en heeft tijd nodig zei ze. Terwijl wij nog even met de juf aan de praat waren kwam er een meisje naar Jaelyn toe gelopen, pakte haar hand en nam haar mee naar een andere plek in de klas. Toen wij de klas verlieten stonden Jaelyn en dat meisje hand in hand te dansen in het midden van de klas. Heerlijk om te zien en heel geruststellend om d’r zo achter te laten.
Bij het ophalen zag ik dat Jaelyn hele rode ogen had. Niet in het oog, maar er onder. Ik besloot nog niks te zeggen of vragen, maar eerst even het gesprekje met de juf af te wachten. De juf vertelde dat Jaelyn ontroostbaar was geweest op het moment dat ze gingen lunchen. Omdat ze niet naar de andere klas wilde, maar graag in hun eigen klas wilde blijven. Volgens de juf vindt Jaelyn de school nog te groot en te eng. Maar goed, de lunch was om 12:00 en inmiddels was het 15:30 geweest. Ze heeft dus wel extreem hard/lang gehuild moeten hebben als ik haar ogen mocht geloven. Maar waarschijnlijk was het in combinatie met de vermoeidheid, want die wendagen waren natuurlijk mega indrukwekkend en uitputtend voor haar. In de auto vertelde Jaelyn dat ze erg gehuild had en dat alle kindjes haar waren komen troosten, maar dat ze niet kon stoppen met huilen.
Ik had ook nog een mapje mee naar huis gekregen met foto’s er in met een stukje tekst erbij. Zó leuk om te zien! Op verschillende foto’s stond ze te stralen van trots en op andere foto’s had ze haar arm om een klasgenootje heen geslagen. Ze had echt al vriendjes gemaakt. Ze had zelfs al tekeningen voor klasgenootjes gemaakt en gegeven. Oh man, wat zijn wij trots op haar!
Liefs Nienke
Lees hier ook de vorige blog van Nienke terug
Benieuwd naar de laatste kleding aanwinst van Nienke voor Jaelyn? Bekijk ‘m hier op Kindermodeblog
