Als ik terug denk aan de geboorte van Lovy, kan ik alles nog precies voelen zoals het voelde. Dan heb ik het niet over weeën of pijn. Maar hoe ik haar haartjes kon voelen toen het hoofdje al stond toen Randy elk moment thuis kon komen, hoe haar lijfje voelde toen ik haar aan kon pakken, hoe het voelde toen ik haar op m’n borst legde… als ik eraan denk dan voel ik het tot in de kleinste details. Alsof het gisteren gebeurde. En toch is dit over 3 weken alweer een jaar geleden. Een jaar! Hoe dan?
Dat de tijd snel ging wist ik al wel. Zodra Lovy geboren was, was ik me daar heel erg bewust van. Ik genoot zoveel mogelijk, elke dag, van de kleinste momentjes. En toch, hoe hard je er ook voor probeert te waken, komen er dagen of perioden waarin je meer geleefd word en ongemerkt net wat minder bewust geniet. Tijdens een verhuizing bijvoorbeeld. Of neem nou de ochtenden waarop je moet haasten om op tijd op school (of waar dan ook) te zijn. Wij blijven op de vrije dagen dan ook vaak nog heel even in “het grote bed” liggen samen. Heerlijk vind ik dat. Ik ben in Lovy’s eerste levensjaar bijna 24/7 ononderbroken bij haar geweest. De (halve) dagen die Lovy alleen met papa of met opa & oma door bracht, zijn op 2 handen te tellen. Ik besef me heel goed wat een zegen dat is.
Bij een tweede kindje lijkt alles nóg veel sneller te gaan dan bij een eerste. Ik denk dat de meeste dit wel zo ervaren? Ik vond de zwangerschap de tweede keer al veel sneller gaan, maar het eerste jaar… Man! Nog veel sneller! Bij Jaelyn zat ik vaak ook op bepaalde mijlpalen te wachten. Dat ik dacht Oh ik kan niet wachten tot ze kan kruipen of tot ze kan zitten! En dat zitten heb ik ook echt wel eens met Jaelyn “geoefend” weet ik nog. Maar bij Lovy was dat anders. Ik was niet bezig met die mijlpalen en ik oefende niks. Maar uit het niets ging ze zelf ineens kruipen en zitten. Ze kon al in het normale zitje van de kinderstoel (ipv de newborn seat/bouncer) voor ik er erg in had en ook het badzitje kon bij haar voor mijn gevoel veel sneller vervangen worden. Het aantal keren dat ze in zo’n lighouder heeft gelegen is naar mijn idee op één hand te tellen. Madame wilde recht op.
Ik word best sentimenteel als ik bij die mijlpalen stil sta en dat ze 1 wordt voelt als de grootste mijlpaal tot nu toe. Ik voelde het al best wel even toen ze “al” 6 maanden was, maar het tweede half jaar vloog nog sneller om dan het eerste. Ik ben ook bang dat dat nooit minder gaat worden. Dat de tijd voor ons gevoel alleen maar sneller zal gaan. Dus probeer ik des te harder om zoveel mogelijk bewust te leven en te genieten! Is niet altijd zo gemakkelijk gedaan als gezegd, dat moet ik eerlijk toegeven. Ook ik laat me nog regelmatig meeslepen door het belang van het huishouden bijvoorbeeld.
En ik weet nog heel goed van toen Jaelyn 1 werd, dat ik er ook weken, zo niet maanden, tegen op zag. En toen ze eenmaal 1 was en steeds meer ging kletsen en met je kon spelen en dergelijke vond ik het eigenlijk alleen maar nóg veel leuker worden! Toen dacht ik; als ik dat van te voren beseft had had ik me vast minder druk gemaakt om die eerste verjaardag. En toch, ondanks die herinnering, heb ik het er opnieuw net zo moeilijk mee bij Lovy. Zo niet, moeilijker. En waarom? Ik weet dus dat het alleen maar nóg leuker word, als ze straks achter Jaelyn aan kan rennen, als ze veel meer écht met elkaar kunnen spelen, als ze nog meer écht met papa kan stoeien (ze deinst nu al nergens voor terug) en als ik steeds meer een soort van gesprekjes met haar kan hebben. Waarom het dan zo’n ding is om de babytijd af te sluiten weet ik niet zo goed. Het is en blijft zo bijzonder vind ik. Ik heb altijd een zwak gehad voor baby’s en zal dat denk ik ook altijd blijven houden. En hoewel Lovy’s babytijd niet altijd even zorgeloos en vlekkeloos verlopen is vanwege haar reflux en koemelkallergie, was het toch een bijzonder mooie tijd, waar ik altijd met weemoed aan terug zal blijven denken.
Liefs Nienke
Vorige blog van Nienke gemist? Je leest ‘m hier terug
You might also like
