HET BEVALLINGSVERHAAL VAN ELKE

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Elke..

Mijn man was er van overtuigd dat onze zoon ruim voor de uitgerekende datum geboren zou worden, maar mooi niet! Hij liet zelfs nog 11 dagen extra op zich wachten. Mijns inziens ook wel te verklaren achteraf…

Het duurde wel even voordat ik voldoende ontspannen was om de bevalling op gang te laten komen. Onze dochter van toen 20 maanden oud had in mijn verlof drie keer flink de griep te pakken (yes, die befaamde griep die half Nederland had). En toen zij herstelde kreeg ik zelf flink de griep. Manlief was toen net een lang weekend naar Frankrijk. Goede timing dus: not!

Toen de uitgerekende datum eindelijk aanbrak en ik weer wat beter werd moest ik me proberen te ontspannen. Dit lukte niet zomaar na drie weken vol spanning en heel veel omstanders die nu ook echt ongeduldig werden (‘Is ie er nou nog niet?’, ‘Hoeveel dagen ben je nou inmiddels overtijd?’, ‘Ik durfde je eigenlijk niet meer te bellen, want …’). Daarnaast werd ook manlief getroffen door de griep die letterlijk huishield in ons huis. En dus was het beetje ontspanning dat ik inmiddels had weer als sneeuw voor de zon verdwenen.

Toen werd ik gestript. Ik hoopte stiekem dat de bevalling niet meteen op gang komt door het strippen, omdat ik graag wil dat mijn man weer topfit is tijdens de bevalling. Hij moet me dit keer namelijk weer coachen zoals hij dat bij mijn eerste bevalling heeft gedaan. Wij waren samen een team en zo’n heftige weeënstorm zou ik zonder hem niet nog een keer aankunnen.

Het strippen heeft onvoldoende effect gehad en er wordt een CTG (hartfilmpje van de baby) gemaakt om te controleren of alles nog goed gaat met de baby. Ik ga alleen, zodat mijn man bij onze dochter kan blijven. Vervolgens app ik hem vanuit het ziekenhuis dat ik denk weeën op het scherm te zien maar dat ik helemaal niets voel. De gynaecoloog is het ook opgevallen, misschien zijn het voor mijn doen nog maar lichte weeën zegt ze. Mochten deze ‘weeën’ niet doorzetten dan wordt ik drie dagen later ingeleid. Die avond ga ik, zonder weeën, om 21:30 uur naar bed. Ik baal…

Om 01:50 uur word ik wakker van een heftige wee. Ik voel het meteen: het is toch begonnen! Ik probeer weer wat te slapen maar drie minuten later kondigt zich weer een wee aan. Ik wil mijn man niet wakker maken want misschien duurt het nog úren, maar hij heeft het door en zit meteen rechtop in bed. We gaan even samen naar beneden. Daar wacht ik vier weeën af voordat ik mijn moeder bel om te vragen of we onze dochter mogen brengen. Er zit inmiddels nog maar 1,5 minuut tussen de weeën!

Het is koud en er is sneeuw voorspeld dus mijn man rijdt de auto alvast voor terwijl ik met dochterlief in mijn armen een wee loop weg te puffen. Het lijkt alsof ze aanvoelt dat alles oké is, geeft me een dikke knuffel en gaat met papa mee. Ik ben opgelucht, want dit was het moment waar ik het meest tegenop zag. Manlief is binnen 15 minuten weer terug dus hij belt de verloskundige en maakt een weeënselfie net als hij deed tijdens de eerste bevalling. Ik kan er gelukkig nog om lachen. Nu onze dochter er niet meer is gaan we terug naar boven. Ik vang de rugweeën leunend op het bed op en kan ze nog goed aan. De verloskundige komt rond half vier en maakt het bed gereed voor de thuisbevalling die mijn man en ik graag willen. Ze is de rust zelve en zegt dat ze wel aan me ziet dat het menens is en dat ze niet hoeft te toucheren (halleluja voor deze vrouw!).

Om 03:45 uur ga ik onder de douche staan en krijg tot mijn eigen verbazing geen weeënstorm. Ik ben enorm blij met de pauzes tussen de weeën en kan tussendoor zelfs nog iets zinnigs uitbrengen. Wow, fijn! Daar had ik niet op gerekend! Mijn man en ik grappen om 05:00 uur zelfs nog dat deze baby wel op een veel later tijdstip geboren zal worden dan onze dochter, die om iets voor vijven geboren werd.

Om 05:15 uur word ik overvallen door de ineens nog intensere pijn van de weeën. De verloskundige en de kraamhulp (die er inmiddels ook is) geven aan dat ze denken dat ik er bijna ben. Ik ga met heel veel moeite de douche uit en het bed op. Daar krijg ik de (inmiddels) persweeën niet goed meer weg gepuft. De verloskundige breekt snel mijn vliezen en er komt een enorme golf aan vruchtwater uit. Eindelijk mag ik gehoor geven aan de persdrang, maar het persen valt me zwaar tegen. Ik heb het gevoel dat de baby nog van ver moet komen en verlies even mijn zelfbeheersing. Ik gil dat ik het niet meer kan en dat ik niet meer wil (sorry buren!). Om me vervolgens te beseffen dat er geen weg terug is en dus zet ik alles-op-alles. Na vier keer met al mijn kracht persen mag mijn man het hoofdje van onze zoon al aanpakken en ik pak vervolgens mijn zoon bij zijn middel aan. We laten hem samen rustig geboren worden.

Hij huilt niet meteen en ik ben te uitgeput om hem hoger op me te leggen om te kijken of alles goed met hem gaat. De verloskundige is wederom de rust zelve en zegt dat hij oké is. Hij is (net als ik) nog ondersteboven van de snelle bevalling en nog geen seconde later begint hij te huilen. Daar is hij dan eindelijk, baby Ferre ligt op mijn buik! 11 dagen later dan gepland, maar wat een fijne bevalling!

16 april 2018
3680 gram
54 centimeter

Ferre en Elke