Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Veronique..
In maart dit jaar werd onze tweede dochter geboren. De bevalling was voor mij een moment waar ik ontzettend naar uit keek.
De bevalling van onze eerste dochter was zeer voorspoedig verlopen met amper echte weeën tot 5cm ontsluiting, gevolgd door 2 uur weeën tot volledige ontsluiting, en slechts drie keer persen totdat Emma geboren was. Die eerste keer had ik alles zo indrukwekkend gevonden dat ik bijna niet kon wachten dit nog een keer te mogen meemaken. Zou het deze keer weer net zo snel gaan? Of zou deze bevalling totaal anders zijn?
Hoewel ik (net als vele vrouwen) verwachtte dat onze tweede dochter zich voor de uitgerekende datum zou aandienen, maakte ik met 40 weken en 4 dagen een afspraak in het ziekenhuis om mij te laten strippen. Mijn man is regelmatig in het buitenland voor zijn werk en was nét een weekend thuis. Ik hoopte dat de bevalling snel op gang zou komen zodat hij er in ieder geval bij zou zijn om mij te steunen en om dit bijzondere moment weer mee te maken.
Ik belde mijn moeder om op onze oudste dochter te passen en samen met mijn man vertrok ik naar het ziekenhuis. We moesten nog aardig opschieten om op tijd te zijn voor de afspraak om 20:00, dus op een holletje arriveerden we bij de verloskamers. Voordat ik gestript kon worden moest er eerst een CTG (hartfilm) van de baby gemaakt worden. Dit apparaat neemt tegelijkertijd ook weeën activiteit waar. Tijdens de CTG had ik af en toe harde buiken, dit was dan ook goed te zien in de pieken van de grafiek. Mooi, er gebeurde al wat! Mijn man en ik grapten ondertussen nog wat en dronken gezellig een kopje thee. Toen kwam het moment dat ik gestript werd én het moment waar ik zelf heel nieuwsgierig naar was; ‘Heb ik al ontsluiting?’ vroeg ik aan de arts. ‘Jazeker’ was haar antwoord. ‘Zo’n 7 centimeter!’ Verbaasd keek ze mij aan en vroeg of ik niets gevoeld had van de ontsluiting tot nu toe. Ik had af en toe wel ‘harde buiken’ gehad maar een wee kon ik het zeker niet noemen. Ik mocht meteen blijven en haalde mijn spullen uit de auto om me voor te bereiden op de bevalling; het ging weer gebeuren!
In samenspraak met de arts besloten we mijn vliezen te breken en ik zette mij schrap voor de eerste ‘echte’ weeën. Vanaf dat moment was het een dolle boel in mijn bevallingskamer, met ziekenhuispersoneel dat gezellig een praatje kwam maken met mijn man en mij, en om die ‘stralende vrouw die aan het bevallen was’ te zien. Hierdoor kwam ik helemaal niet in de ‘bubbel’ zoals ik mij die herinnerde van mijn eerste bevalling. Nadat ik een uur gezellig mee had proberen te kletsen en er ondertussen bar weinig wee activiteit was besloot ik mij af te sluiten van al die ‘gezelligheid’. Ik nam plaats op mijn grote vriend; de skippybal, en begon mij te focussen op mijn ademhaling en wat ik voelde gebeuren met mijn lichaam. Al snel voelde ik dat de weeën op gang kwamen en zich heel snel na elkaar opvolgden. Au! Dit waren dus rugweeën.
De ervaren verloskundige die inmiddels op een stoel in mijn kamer was gaan zitten observeerde mij zorgvuldig. ‘Volgens mij heb je nu best pittige weeën’ zei ze. Vervolgens stelde ze voor om een ‘hands-off’ bevalling te gaan doen. Ik zou aangeven wat ik voelde en zelf bepalen wanneer ik moest persen. Oké, ik heb ontzettend veel vertrouwen in mijn lichaam maar dit vond ik best een grote verantwoordelijkheid. Zou ik dat wel kunnen? Na ruim een uur de weeën opgevangen te hebben door middel van eenvoudig te letten op mijn ademhaling én te proberen mijn lichaam zo goed mogelijk te ontspannen, voelde ik persdrang. Ik vroeg de verloskundige toch om 1 keer te controleren of ik volledige ontsluiting had, daarna kon ik er voor 200% voor gaan en mocht iedereen mij mijn gang laten gaan. De laatste centimeter ontsluiting duwde de verloskundige weg met haar vingers tijdens een wee, terwijl ik begon te persen.
Tijdens de tweede wee gebeurde precies hetzelfde als tijdens mijn eerste bevalling. Een gevoel wat ik nooit zal vergeten; ik perste mee met de perswee en voelde mijn dochter langzaam door het geboortekanaal gaan. In slechts 1 perswee ‘stond’ het hoofdje. Ik voelde tussen mijn benen en raakte voor het eerst het natte hoofdje van onze dochter aan. Het moeilijkste van deze bevalling vond ik het wegpuffen van de intense drang om te persen tijdens mijn derde perswee. Ik vertelde mijn man dat ik het haast niet tegen kon houden, waarna hij mij aanmoedigde en vertelde dat ik dat zeker wel kon! Hierna kwam het moment waar ik heel erg naar uitgekeken had, ik mocht weer rustig meepersen. Langzaam voelde ik eerst haar hoofdje en daarna het kleine lijfje geboren worden. Ik boog voorover om haar te zelf aan te pakken, daar was ze dan: Elise Victoria Hendriks.
Niemand heeft me aangeraakt tijdens de persfase en ik heb volledig kunnen vertrouwen op mijn eigen lichaam. Dat ik Elise zelf aan heb kunnen pakken was een hele bijzondere ervaring en ik ben er inmiddels uit dat ik een soort ‘natuurlijke high’ krijg van een bevalling.
Door mijn bevallingen heb ik ontzettend veel ontzag en respect gekregen voor mijn lichaam wat mij zo goed kan vertellen wat ik moet doen, als ik maar rustig blijf en goed ‘luister’ naar wat het mij verteld. Ik wens alle vrouwen deze positieve ervaring en hoop dat we allemaal durven vertrouwen en geloven in onze eigen kracht!
Meer bevallingsverhalen terug lezen? Klik dan hier
You might also like
