HET BEVALLINGSVERHAAL VAN DESLÉY

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Desléy..

Na de bevalling van Daley wat eindigde in een spoedkeizersnede, (kort samengevat 41 weken zwanger, ingeleid met weeënopwekkers. Alles ging goed tot het persen, 1 uur en 38 minuten verder nog geen baby. Gynaecoloog kwam erbij en deed 2 pogingen met de vacuümpomp en je raad het al, nog geen baby. Pomp 2x van zijn koppie geschoten, toen ging het heel snel, zijn hartslag daalde bij elke wee, en binnen 10 minuten was ik paraat voor de operatie) dacht ik: Deze ellende nooit weer. Wij, nee ik, wil een geplande keizersnede.

Omdat ik mentaal ook een beste klap heb gehad van de eerste bevalling wou ik alleen maar rust voor mijzelf bij een eventuele tweede zwangerschap/bevalling. 1,5 jaar later heb ik nog een gesprek met de gynaecoloog gehad om voor mijzelf het een en ander af te sluiten, de bevalling nog een keer door te nemen en om alvast een notitie in mijn dossier te zetten dat ik een geplande keizersnede wil. Een gewone bevalling is gewoon niet aan de orde.

Augustus 2016 had ik een positieve zwangerschapstest in de handen. De hele zwangerschap ging redelijk goed. Ik heb gesprekken met de gynaecoloog en verloskundigen in het ziekenhuis gehad mbt de geplande keizersnede. Ik had gelezen over een natuurlijke keizersnede, waarbij ze proberen een natuurlijke bevalling zo veel mogelijk na te bootsen tijdens een keizersnede. Wij kregen de datum door, 10 april 2017 zou het gaan gebeuren. Ik moest mij die ochtend om 11 uur melden in het ziekenhuis op de kraamafdeling. Eerst naar de verloskamer, daar werd ik aan de ctg gelegd en konden we niks anders doen dan wachten tot wij geroepen werden om naar de OK te gaan.

Ik zou geloof ik om half 2 ingepland staan. Voor mij waren nog 2 andere keizersnedes. De eerste kleertjes werden klaargelegd en ons werd het een en ander uitgelegd hoe het zal gaan tijdens de operatie. Het was al half 2 geweest, nog steeds niemand… Ik werd met de minuut zenuwachtiger en toen de verpleging kwam om een infuus aan te leggen, die totaal mislukte zakte mij de moed in de schoenen. Ik was in staat om op te staan en te zeggen, bekijk het maar ze komt wel als ze wil… 2 uur nog steeds niks. Uiteindelijk toch maar eens gevraagd want ook de familie begon vragen te stellen. Half 3, u mag naar de OK. Eerst nog even naar een ander zaal waar ze je helemaal voorbereiden op de operatie. Hier werd nog een keer geprobeerd een infuus aan te leggen, in 1x raak. Gelukkig dit hebben we ook gehad. Mijn andere hand was ondertussen helemaal blauw geworden van de vorige poging. Alles werd nog een keer gecheckt, naam, geboortedatum, waarom ik hier lag etc. etc. 3 uur mocht ik eindelijk de OK in.

De anesthesist kwam om de ruggenprik te zetten, dat gevoel is echt hemels. Je voelt even helemaal niks… Toen deze er goed in zat en werkte mocht mijn vriend naast mij zitten. Alles werd uitgelegd wat ze deden, hoe ver ze waren.. En toen! Ik voelde mij ineens niet goed, werd echt kotsmisselijk. Ik kreeg het gevoel dat de verdoving steeds hoger kwam te zitten en raakte totaal in paniek. Ik heb toen alles eruit gekotst!! Mijn vriend zei later dat hij de paniek in mijn ogen zag. Goed, dit hebben we ook gehad en we konden weer vrolijk verder waar we voor gekomen waren. Ik vroeg nog ”En zijn jullie al begonnen?”. ” Euh, mevrouw ze is er al bijna.” Ow, dat ging best snel. En nog geen 5 minuten later hoorden wij de allermooiste huil ooit! Ons meisje, Skye, is geboren. Ze lieten haar even zien boven het gordijn en werd daarna direct nagekeken door de artsen. Na de check kwam ze bij mij liggen en is eigenlijk de eerste paar dagen niet meer bij me weg gegaan. Dit voelde zo goed, ik had zoveel meer rust, ook omdat ik er niet een hele bevalling voor had gehad. Alles is precies zo gegaan zoals ik voor ogen had…. Deze geplande keizersnede heeft zelfs mijn spoedkeizersnede een gouden randje gegeven.