HET BEVALLINGSVERHAAL VAN KATRIEN

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Katrien..

Onze drie kinderen zijn Nederlands maar alle drie zijn ze in een ander land geboren. De oudste in Zuid-Afrika, de middelste in Hongarije en de jongste in Engeland. Overal is de benadering van een zwangerschap en bevalling anders. Maar het resultaat is hetzelfde en konden we 4 maanden geleden eindelijk kennismaken met onze London baby!

Bijna zeven jaar geleden verruilden wij ons fijne Amsterdamse bestaan voor een expat-avontuur. Drie weken nadat we het besluit namen om naar Johannesburg te vertrekken, kwam ik erachter dat ik zwanger was van onze oudste. In Zuid Afrika kiest 85% van de vrouwen voor een geplande keizersnede bij 38 weken. Vaak ook ingegeven door een gynaecoloog, ze verdienen er meer aan en het is natuurlijk veel beter te plannen. Mijn wens een natuurlijke bevalling te willen en begeleiding van een verloskundige, was vrij ongewoon maar zo geschiedde en met 42 weken werd onze dochter geboren. In Hongarije heb je geen verloskundigen en wordt een zwangerschap heel medisch benaderd. Wederom het liefst met een geplande keizersnede. Mijn gynaecoloog keek daarom ook gek op toen ik mijn wens voor een natuurlijke bevalling uitsprak. Maar het werd geregeld en uiteindelijk ben ik met een heel medisch team en een tolk aan mijn zijde, ze spraken geen Engels, natuurlijk bevallen van een zoon met 37+5.

Als je in Engeland zwanger bent kun je gebruik maken van de NHS. De NHS is het paradepaardje van de UK. Kostenloze zorg voor iedereen in de UK. Maar je kunt ook voor privézorg kiezen. Een kostbare optie, maar gelukkig valt dit voor ons onder de zorgverzekering. De grootste redenen om voor de privézorg te kiezen zijn voor mij een groter aantal en betere controles tijdens je zwangerschap. En het feit dat je na je bevalling, op een eigen kamer, even in het ziekenhuis mag verblijven om bij te komen. Het prachtige concept van kraamzorg, zoals we dat in Nederland hebben, kennen ze eigenlijk nergens.

Tijdens mijn 38 weken check, hebben ze me nog doorgestuurd voor een echo. ‘Hij ligt als een sterrenkijker. Maar ik zou me er niet te druk om maken, je hebt t al twee keer eerder gedaan’, zegt de gynaecoloog. Ik hoop dat ie gelijk heeft. Gelukkig is oma er en kunnen we onze oudste twee kindjes zonder zorgen bij haar achterlaten.

Op 9 juni ga ik vroeg naar bed. Mijn buik zit in de weg en ik hoop op een goede nacht. Ik slaap in, maar word na een uur wakker omdat ik buikpijn heb. Manlief ligt inmiddels ook in bed. De buikpijn zakt en ik slaap weer in. Niet lang daarna word ik weer wakker, weer zo’n vage buikpijn. T zakt weer maar komt toch steeds weer even terug. Ik kijk op de wekker, half elf. Na een uurtje waarin de vage buikpijn verandert in weeën, maak ik manlief wakker. ‘Chris, volgens mij is t begonnen. Ik ga even naar beneden, slaap jij nog maar even. Er zit nog helemaal geen regelmaat in.’ Manlief vraagt of ie iets voor me kan doen. ‘Nee, laat me maar even’, zei ik en ga naar beneden. Van eerdere bevallingen weet ik dat ik me terugtrek en het liefst zolang mogelijk blijf rondlopen. Ik vang de sterker wordende weeën staande op, klok hoeveel tijd er tussen de weeën zit en schrijf een lijstje voor slapende oma.

Een uurtje later ga ik naar boven, de weeën komen elke 6 minuten en worden steeds sterker. Chris vraagt me wat ik wil doen. In Londen, bel je naar het ziekenhuis voor overleg met een dienstdoende verloskundige en ga je vervolgens met de taxi naar het ziekenhuis als zij je telefonisch akkoord hebben gegeven om te komen. ‘Toch maar even bellen’, zeg ik terwijl ik diep ademhaal en tegen de deur van de koelkast aanleun om een wee op te vangen. De weeën komen nu om de 4 minuten. Aangezien dit mijn derde bevalling is en de weeën al goed op gang zijn gekomen, vindt de verloskundige het een verstandig idee om die kant op te gaan. We maken oma wakker en bestellen een UBER. Onderweg puf ik stilletjes de opkomende weeën weg. Ik voel me toch niet helemaal op mijn gemak. Chris en ik kletsen tussen de weeën door en nemen ons namenlijstje nog eens door. ‘Jesper’, zeggen we allebei tegelijk.

Als we om 02.00 in het ziekenhuis aankomen, wijst een onbekende verloskundige ons de weg en controleert de ontsluiting. ‘2 centimeter’ zegt ze. ‘Dit kan nog wel even duren, maar het is je derde bevalling dus het kan ook ineens heel snel gaan. Ik wil graag dat je blijft. Als er iets is, druk je op t knopje.’ In de uren die volgen, loop ik rond, neem een douche, gebruik de bal en leun afwisselend tegen de deur en Chris. Chris knikt me bemoedigend toe en houdt de tijd tussen de weeën bij. Als de verloskundige om 05.30 even komt controleren, heb ik 2,5cm ontsluiting. Niet heel bemoedigend. Ze adviseert me om even te slapen en straks een rondje te gaan lopen en ergens te ontbijten. Ik probeer om even te slapen en de weeën lijken helemaal weg te gaan. Rond 07.00 besluiten we om een stukje te gaan wandelen. We halen koffie en lopen voor het ziekenhuis heen en weer. De weeën worden weer sterker en volgen elkaar sneller op, dus we blijven lopen.

Om 09.00 heb ik 3 cm ontsluiting en besluiten we in overleg met de nieuwe verloskundige dat mijn vliezen worden gebroken. Bij eerdere bevallingen ging het daarna een stuk sneller. Maar dit keer helpt het weinig en omdat de weeën helemaal stoppen als ik ga zitten of liggen adviseert de verloskundige om te blijven lopen en veel met mijn heupen te bewegen. Mijn benen voelen inmiddels alsof ik een marathon op hoge hakken loop, maar ik loop stug verder. Elke 3 minuten stoppend om een wee op te vangen.

Om 14.00 komt de verloskundige langs, bijna 6cm. Ze vindt het tijd worden voor pijnbestrijding, geeft me lachgas en gaat een bad voor me laten vullen in de bevalkamers. De eerste keer dat ik, tijdens een wee, inadem maakt het apparaat een geluid dat me doet denken aan Darth Vader. Precies op het zelfde moment zegt Chris ‘Luke, I’m your father’, ik schiet daar zo van in de lach. Het zorgt samen met het lachgas en de gedachte aan t bad, voor wat ontspanning.

Om 16.30 heb ik 7cm ontsluiting en ik ben de wanhoop nabij. Mijn benen zijn zo ontzettend moe. Heel langzaam loop ik naar de bevalkamers en ga in bad. Het warme water geeft zoveel verlichting in mijn benen en ik voel dat het de goede kant op gaat. Ik wil in het bad blijven en besluit daarmee om het laatste stuk zelf te doen, Chris houdt mijn hand vast en fluistert me bemoedigend toe. Het is inmiddels 19.00 s’avonds en ik voel dat het nu niet lang meer duurt. De verloskundige kijkt mee en zegt dat ze zijn hoofdje al kan zien. Ik voel en inderdaad hij is er bijna! Eindelijk! Dan voel ik de persweeën opkomen. Luisterend naar mijn lichaam pers ik voorzichtig met de weeën mee. Ik voel dat laatste immens brandende gevoel en hoor Chris en de verloskundige zeggen, ‘Nog één keer heel hard meepersen, dan is ie er!’. Dat doe ik en het volgende moment zie ik onder me, ons kleine mensje uit t water komen. Je bent er! Zó welkom, onze lieve, kleine Jesper! Onze London baby!

Alle liefs uit Londen,

Katrien

Meer van Katrien haar leven zien, volg haar op instagram: rockingchairandme