HET INDRUKWEKKENDE BEVALLINGSVERHAAL VAN FATIMA

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Fatima..

Na regen komt zonneschijn…
In de 9 jaar dat Mich en ik samen zijn, hebben wij best wat mee gemaakt. Wij lachen er vaak om dat het bij ons nooit doorsnee zal zijn. Na 2 maanden samen waren wij zwanger van onze eerste zoon. Een fantastische zwangerschap met een “ER” einde maar wel het mooiste cadeautje ooit wat wij mee naar huis mochten nemen.

Zo’n 2.5 jaar later was daar ons tweede wondertje. Ondanks alle voorbereidingen nav van de eerste bevalling heb ik helaas de eerste paar uur van zijn leven op de wereld niet mee mogen maken. Maar dat was allemaal vergeten toen we een paar dagen later ook hem gezond en wel mee naar huis mochten nemen.

Drie jaar later waren wij zwanger van een tweeling. Even slikken en een zenuwachtig lachje verder, waren daar toch de dromen en toekomst plannen voor ons gezin met deze twee kleintjes erbij. Helaas was de glimlach al snel weer verdwenen en hebben wij met 20 weken afscheid van twee ieniemienie mensjes moeten nemen. Een week afzonderlijk van elkaar zijn hun hartjes gestopt met kloppen. Er is helaas geen verklaring voor wat het soms wellicht nog lastiger maakt.

Een keerpunt in ons leven is de komst van deze twee kleintjes zeker geweest. Tussen al het verdriet door maakte zij ons ook bewust van dat wat echt belangrijk is in het leven. Die bewustwording heeft voor veel veranderingen gezorgd.

Mijn appartement in Amsterdam, die ik al die tijd aan had gehouden, ging eindelijk in de verkoop. Zoals met elke verhuizing, waren de dagen rondom het opruimen van de woning een ware rollercoaster van emoties. De hier voorgaande keren was ik alleen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Dit keer zouden we het anders aanpakken. Het fijne lijntje tussen de angst voor de bevestiging en de sprankel van hoop die we voor deze zwangerschap hadden, werd steeds zichtbaarder. Uiteindelijk heb ik, terwijl ik in Amsterdam aan het schoonmaken was een test gehaald en gedaan. Face timend met Mich kwamen we er samen achter dat ik zwanger was van ons 5^e kindje. Pure blijdschap vulde de inmiddels leege kamer in Amsterdam. Dit zat goed. Dit kleine wondertje, totaal ongepland en zo intens gewenst…ons kleine wondertje, precies hoe het moet zijn.

Ondanks dat ik zelf, diep van binnen, wist dat het dit keer goed zat. Ik voelde mij immers zo anders dan dat ik mij van de tweeling had gevoeld. Het was goed. Helaas waren er tijdens de zwangerschap meerdere keren dat het ziekenhuis zich wel zorgde maakte. Gelukkig elke keer weer opnieuw, zonder reden.

Ik voelde mij al een paar dagen onrustig. Inmiddels naderde de 38 weken, terwijl onze twee oudste mannetjes op precies de uitgerekende datum zijn geboren, voelde het toch alsof de grote dag eerdaags al zou komen.

Met alle spanningen van dien hebben wij in overleg met gynaecoloog besloten om de volgende ochtend toch naar het ziekenhuis te gaan. Ik had al zo’n 3cm ontsluiting en mijn baarmoeder was inderdaad al aan het rommelen. In het ziekenhuis zouden ze de vruchtzak doorprikken zodat de bevalling verder op gang zou komen.

De vk stelde voor om meteen een infuus aan te leggen met een zeer kleine dossering weeën opwekkers. Die waren echter niet nodig want binnen een uur kwamen ze al.

De beste begeleiding die ik mij had kunnen wensen stonden aan mijn zijde.

We bespraken alle angsten die ik had. “Maar hoe zie jij jouw bevalling voor je?” vroeg de klinisch verloskundige aan mij. Huilend vertelde ik mijn eigen wensen, mijn droombevalling, dat ik zelf in alle rust mijn kindje zou baren, dat ik zelf mijn kindje op zou vangen en op mij zou leggen, met alleen Mich (en misschien toch mijn moeder? Daar was ik al die tijd nog niet over uit. De afgelopen keren was ze er niet bij geweest. Misschien wel mooi als zij dit ook een keer meemaakt…?) De afgelopen bevallingen liepen alles behalve het boekje, dit wou ik zo graag eens anders doen!

De bevalling ging erg snel en terwijl alles volgens plan ging en ik zelfs zijn hoofdje al tussen mijn benen voelde, besloop de gedachten dat ook zijn hartje ermee zou kunnen stoppen mij ineens te binnen. Ik was met zoveel positiviteit aan deze zwangerschap en nu ook met de bevalling begonnen en ineens overviel mij de angst dat ik dit keer weer afscheid zou moeten nemen.

De KV sprong daar meteen op in en legde razend snel een sensortje op het hoofdje van ons kleine mannetje, de verpleegkundige deed de volume nog een tikje hoger “hoor je dat? Dat is zijn hartje! En ik hoor dat hij niet kan wachten om zijn mama te ontmoeten. Kom op meid, nog 1 keer en hij is er!” binnen enkele seconden ving ik ons kleinste mannetje, ons zonnetje, op terwijl mijn moeder de verlos kamer binnen kwam lopen. Een mooier moment had ik mij niet voor kunnen stellen. Alles ging zoals het had moeten gaan.

The greater your storm, the brighter be your rainbow…

Ondanks dat ik de dromen, wensen en gedachten aan onze tweeling nog elke dag in mijn hart draag, besef ik mij ook dat onze brightest rainbow er anders niet was geweest.

Geen dag gaat voorbij dat hij niet met een glimlach begroet en op dezelfde manier weer eindigt. Elke dag weer. Terwijl hij onlangs zoals altijd weer zwaaiend en “hoi!” naar voorbijgangers op straat riep, zei iemand “hij draagt de energie van 3 personen bij zich. Wat een open mannetje!” Stiekem pinkte ik een traantje weg, dat doet hij zeker.

Na regen komt zonneschijn…