Iedere week delen wij op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het prachtige verhaal van Rachelle!
Rachelle runt een echt mannen huishouden, draait al 5 seizoenen lang de lekkerste ijssalon, met elke dag vers ijs(!), samen met haar grote liefde Peter. Is 28 jaar oud en dol op kalligrafie, schrijven, mensen bemoedigen en leeft haar leven met God. Haar zoons luisteren naar 3 prachtige namen; Eli, Sem en Noëll. Ze neemt je graag mee naar het moment dat ze er achter kwamen dat het 3e cadeautje op komst was en de reacties van haar oudste jongens!
Plus belangrijke tip; luister áltijd naar je moederinstinct…….
Als eigenaren van een eigen ijssalon vieren wij de zomer altijd in de winter. Zo vlogen we met zijn
vieren in november 2017 met het gezin naar curaçao voor een drie weken lange vakantie. Na een
week voelde ik ‘heimwee’ opkomen, hier had ik als kind veel last van. Na dit gevoel wel meerdere
keren geuit te hebben, zei mijn man Peter “wat heb je toch, zijn we na een druk ijsseizoen eindelijk
op vakantie ga jij zeuren om thuis” en samen lachten we er om, hij had meer dan gelijk, maar het
gekke gevoel bleef aanhouden….
Omdat mijn man te diep gedoken had tijdens het snorkelen en daardoor last van zijn oor had gingen
we daar naar een huisarts en apotheek voor medicijnen, ik zei vlug voor hij de auto uitstapte: “neem
ook gelijk even een test mee dan weten we zeker dat ik niet zwanger ben” en terwijl ik op hem
wachtte telde ik mijn menstruatie weken na en kwam erachter dat ik ruim over tijd was. Terug bij
het appartement stond ik binnen twee minuten met een positieve zwangerschapstest in mijn
handen, dit verklaarde dus mijn gekke “heimwee” gevoel, hallo hormonen en hallo 3e wereld
wonder. Ik schreeuwde ongeveer het halve park bij elkaar met: “Peet dit geloof je nooit, echt niet, dit
geloof je niet, we krijgen nog een kindje!” wat genoten we de weken op Curaçao samen van ons
nieuwe, totaal onverwachte cadeautje.
De zwangerschap verliep net als bij de andere twee heel fijn, weinig klachten en een snel groeiende
buik waardoor het wederom leek of ik een meerling verwachtte, het was er echt, wederom maar 1.
Sem onze middelste zoon is geboren met 41.6 weken en woog op tweehonderd gram na 5 kilo toen
hij geboren werd. Traumatisch is een groot woord, maar de bevalling (die nog maar net 1 jaar
geleden plaats vond), die achteraf meer met mij heeft gedaan dan ik dacht, zat nog vers in het
geheugen en een ding wist ik zeker, ik ga niet weer wachten tot ver na de 40 weken en ik wil
absoluut niet nog zo’n groot kindje zelfstandig, zonder pijn medicatie ter wereld brengen.
Ook al was het de derde keer dat ik ging bevallen, het leek voor mijn gevoel wel spannender te
worden ‘per keer’, ik keek er als een berg tegen op maar wist ook naar aanleiding van de voorgaande
keren wat ik graag wilde en wat ik absoluut niet wilde. Zo wilde ik bijvoorbeeld geen stagiaire bij mijn
bevalling, wilde ik heel graag mijn eigen kindje geboren zien worden en aanpakken en heb ik mijn
schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te willen zijn.
De bevalling van de andere twee jongens hebben Peter en ik samen gedaan, maar omdat ik wist dat
dit de laatste keer (alhoewel ik daar nu alweer aan twijfel, weet je dit ooit zeker? Nou ja, voor nu
dan) zou zijn en gezien het feit dat mijn eigen moeder niet meer leeft, leek het me zo mooi en
bijzonder dit moment met haar te delen. Zij is echt de meest lieve en dappere vrouw die ik ken naast
mijn eigen moeder.
Al gauw koos ik ervoor naar aanleiding van mijn vorige bevalling om ingeleid te worden tussen de
39ste en 40ste week, en zo gezegd mocht ik mij met 39.6 melden in het ziekenhuis om te kijken of er
een ballonkatheter geplaatst moest worden om daarop door te pakken voor de inleiding. Ik mocht
weer naar huis, want ik had al 3 centimeter ontsluiting waardoor een ballonkatheter niet meer nodig
was. De volgende ochtend mocht ik mij melden en konden ze gelijk starten door het breken van mijn
vliezen.
Omdat ik erg opzag tegen een infuus en bang was voor een weeënstorm had ik kenbaar gemaakt dat
ik ruim een uur wilde wachten om te kijken of mijn lichaam zelf zou reageren op het breken van de
vliezen om evt. zo alsnog zelfstandig te bevallen. Mijn lichaam gaf zo af en toe een wee, maar na het
kijken van het nieuws, RTL boulevard en na 20 selfies, foto’s van de kleertjes en een wachtende papa
was ik het wel beu en werd er een infuus aangesloten.
Wiegend op een grote gymbal ving ik mijn weeën op, de ‘storm’ waar ik me op voorbereid had kwam
niet. De weeën werden wel snel heel sterk, maar ik had mezelf aardig onder controle met het
opvangen van de pijn. Tussen het puffen door kwam de voedingsassistent nog vragen of we trek
hadden in een slagroomsoesje met koffie of thee. Na een ijselijke ‘nee’ nam Peter zijn slagroomsoes
en koffie hartelijk in ontvangst, je snapt dat een dodelijke blik van mijn kant niet uit bleef. Ik was op
een punt dat ik niemand wilde horen praten, en al helemaal niet over slagroomsoezen. Wanneer je
ingeleid wordt plaatsen ze na het breken van je vliezen vaginaal een minuscuul schroefje op het
hoofdje van je baby zodat hij continu gemonitord wordt. Op de achtergrond hoor ik de hartslag van
de baby en ik wieg op het ritme van zijn hartslag heen en weer op de bal.
Tot ik ineens het hoofdje voelde duwen, ik eiste dat er snel iemand zou komen en dat mijn
schoonmoeder en peter mij het bed op hielpen, het ging me niet snel genoeg en ik gaf een flinke
veeg uit de pan toen de verloskundige zei dat ik “nog maar” 7 centimeter had. Gezien het feit dat het
infuus aangesloten werd om 9.45 uur en het nu nog maar 10.50 uur was ging ik volgens de
verloskundige heel snel (in een uur van 3 naar 7 cm). Weer terug op ‘mijn bal’ hoor ik de
verloskundige de kamer verlaten en mijn schoonmoeder zeggen: “dit duurt niet lang meer, ik denk
dat je snel terug moet komen” met als reactie van de verloskundige:
“Mevrouw we hebben nog meer bevallingen te doen…
We komen over een half uurtje weer kijken”
waarnaar ze na 10 minuten de kamer weer verliet. Ze verloskundige was weg, ik zat weer op mijn bal en tussen de weeën door zei
ik dat mijn schoonmoeder en Peter mij weer op het bed moesten helpen en op het alarm knopje
moesten drukken want ik wist het zeker, ik voel het hoofdje van de baby duwen. Met of zonder
verloskundige, de baby komt, nu! Mijn schoonmoeder, koningin in kalmeren hielp mij rustig te blijven
en samen met Peter hielpen ze me het bed weer op , waar ik schoon 5 min van af geweest ben.
De verloskundige kwam na een paar minuten binnen en ik had mijn benen al vast om te persen. Ze
constateerde 8 centimeter, nog steeds geen volledige ontsluiting en dus nog geen groen licht om te
persen. Toen ik haar zei dat ik het niet meer hield mocht ik rustig ‘mee duwen’ en zou de
verloskundige de laatste randjes weg masseren. In 1 perswee werd het hoofd en de schouders
geboren. De verloskundige riep tegen peter, als je nog foto’s wil van de bevalling moet je nu snel zijn.
Even ademhalen tot de volgende perswee zich aandiende en op advies van de verloskundige liet ik
mijn benen zakken, ging iets rechter op zitten en deed zo onze derde zoon, Noëll Boekestein, met
een hand voor zijn ogen, geboren doen worden om 11.18 uur op maandag 25 juni 2018. Wat een
wonder! Binnen twee persweeën, twee minuten was hij er!
Grote broer Eli (4 jr): “mama had een heel grote buik en toen was de buik ineens heel zacht en leeg
en toen kwam baby Noëll. Hij is mijn liefste broertje en ik hou echt van hem heel veel. We kunnen
ook nog een keer naar het ziekenhuis gaan en daar nog een baby kopen, dan ga ik bij tante Laura
spelen en halen papa en mama hem op”. Aldus, Eli over bevallen en baby’s krijgen.
Grote broer Sem (2jr): “mama, noni (Noëll) is lief he?” draait zich om naar noell en zegt op een heel
hoog stemmetje: “ah noni, ik jou lief, je bent mijn fjiend”.
Meer dan dankbaar ben ik voor 3 gezonde mooie jongens, ze zijn dol op elkaar en we runnen een
echt ‘mannen huishouden’ , beter kan niet!
Jouw bevallingsverhaal ook delen op Mama Glossy? Stuur dan een mailtje naar redactie@mamaglossy.nl
You might also like
