Iedere week delen wij op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het prachtige verhaal van Kim!
Kim houdt graag de touwtjes in handen en zag erg op tegen de bevalling! De 32 jarige, sportieve mama moest zich dan ook volledig overgeven aan de artsen, monitoren en al het kunstmatige wat je maar kan bedenken tijdens de bevalling…..
“De week voor de bevalling was vooral geestelijk zwaar, telkens kregen we de teleurstelling te verwerken dat mijn lichaam niets aangaf te willen bevallen. Tot en met de persweeën is alles kunstmatig gegaan.”
Met 37 weken werd ik ingeleid, aangezien m’n bloeddruk tijdens de zwangerschap opliep en ze niet wisten hoe dit zich verder zou ontwikkelen, wilden de gynaecologen geen risico nemen. Super spannend, voor ons de eerste, het was een heel raar idee dat we wisten dat de kleine man binnen enkele dagen geboren zou worden.
Op dinsdagochtend om 07.00 uur konden we ons melden op de verloskamers van het ziekenhuis. Daar werd voor max. 48 uur een ballonkatheter geplaatst. Met de intentie dat deze bij zo’n 3 centimeter ontsluiting los zou gaan en we weer terug konden naar de verloskamer om de kleine geboren te laten worden 🙂
Helaas, dit gebeurde niet..
Na 48 uur hebben ze de ballonkatheter verwijdert, nog geen 2 centimeter ontsluiting, te weinig om de vliezen te breken.
En hebben ze m’n lichaam 24 uur rust gegeven op de hoop dat m’n lichaam het vanzelf op zou pakken.
Maar m’n lichaam deed niets.
De vervolgstap was dat ze prostaglandine gel inbrachten, ook dit deed niets en er werd voor de tweede keer gel ingebracht. De teleurstelling was er, dat m’n lichaam ook niet reageerde op deze gel.
Na meerdere overlegmomenten die de afgelopen dagen hadden plaats gevonden binnen het team van verloskundige en gynaecologen, kwamen ze met het nieuws dat we dan toch moesten rekenen op een geplande keizersnede.
Na dagen van gefriemel aan m’n lichaam, teleurstelling dat m’n lichaam niet deed wat het moest doen. Was dit toch wel de grootste domper.
Ik voelde me nog te goed en de kleine man in m’n buik deed het ook nog goed, dus vonden we dat wel een drastisch besluit om nu te nemen.
Nadat de gynaecoloog langs kwam om toch nog een keer te controleren heeft ze me geprobeerd te strippen, dezelfde avond nog een keer.
En met succes.. Zondagochtend om 06.30 uur had ik een kleine 3 centimeter ontsluiting en mocht ik eindelijk door naar de verloskamer!
Nadat m’n vliezen werden gebroken en ik aan de weeën opwekkers werd gelegd kwamen de weeën vrij vlot achter elkaar. Alleen na ruim 4 uur zat ik nog steeds op 3 centimeter ontsluiting. Ze kwamen met het nieuws dat als ik over 2 uur nog op 3 centimeter zou zitten ze voor vandaag ermee zouden stoppen… Weer de teleurstelling dat m’n lichaam het niet zelf oppakte.
Gelukkig zat ik met de volgende controle op 4 centimeter, tranen over m’n wangen van geluk, ook al was een maar 1 centimeter in 6 uur tijd, mijn lichaam deed eindelijk iets! Rond 22.00 uur zondagavond zat ik op 9 centimeter ontsluiting, de persweeën werden heftig en het kon niet lang meer duren…
Rond middernacht zou ons wondertje er wel zijn of toch niet?!
Door de heftige kunstmatige-weeën besloot de verloskundige de weeën opwekkers iets lager te zetten. Achteraf geen juiste keus. De weeën zwakten af en m’n lichaam pakten nog steeds niets zelf op. Uiteindelijk om 01.00 uur had ik 10 centimeter ontsluiting en mocht ik persen. Heel bijzonder om te persen op weeën die zo onregelmatig komen, maar ik vond het een heerlijk gevoel, het eind was in zicht!
Om 03.35 uur is onze zoon Liam geboren, precies met 38 weken.
Helaas, moest ik nog wel door naar de OK, de placenta zat nog muurvast.
Ook dit hoorde bij de week, de week waarin m’n lichaam niets heeft aangegeven te willen bevallen en ook de kleine man nog wel goed in mama’s buik zat.
Hoe cliché het ook is; ik zou het zo weer doen!
Wat een spetter he?
You might also like
