Remkje (42) is moeder van twee zonen van 12 en 10 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Over opvoeden gesproken. Zeg ik tegen mijn zoon van 10 dat hij van de iPad af moet terwijl ik zelf met mijn iPhone in de hand sta. Uhm, goed voorbeeld? Nee dus.
Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik aan het Twitteren of Whatsappen ben terwijl ik met zoonlief op stap ben. Waren dat vroeger momenten dat we echt even met zijn tweetjes waren, nu zijn het soms momenten dat ik met honderd anderen bezig ben en hij…tja…alleen naast mij loopt of zit. En dan vind ik ook nog dat híj niet zo veel op de iPad mag! Ik schaam me diep.
En ik zie het overal om me heen. Ogen op het scherm. Duim of vinger schuivend over het scherm. Bij de bushalte, in de wachtkamer, in de supermarkt, op straat, op de fiets, in de auto (!), bij mensen thuis, in een restaurant, echt OVERAL! Groepjes mensen bij elkaar en allemaal met een telefoon in de hand en de ogen op het scherm gericht in plaats van op elkaar.
Ik merk dat ik er een onrustig gevoel van krijg. Ik denk steeds vaker: “O ja, die nog ff antwoorden. Thuis dat even checken en dan op Twitter zetten. Zou er al iemand gereageerd hebben op mijn Tweet?” Als ik ’s avonds moe op de bank neerstrijk en normaliter wat handwerk terwijl ik met een schuin oog TV kijk, heb ik nu ook nog iPhone en iPad binnen handbereik. En ben ik soms de hele avond nog Twitter aan het volgen of aan het Whatsappen. Op zich ook gezellig, maar écht aanwezig ben je dan thuis niet.
Ik vind het zelf reuze irritant als mijn man tijdens het ontbijt, koffiedrinken, lunch en soms zelfs tijdens het avondeten op zijn iPhone zit te kijken. Soms stuur ik hem een Whatsappje als ik zijn aandacht wil. Misschien is dat de toekomst? Dat ouders hun kinderen Whatsappen dat ze naar bed moeten en ze dan nog een cyberkusje geven voor het slapen gaan? Geen verhaaltje voorlezen, maar de iPad meegeven met een voorleesboek? Wat is dat toch dat we steeds met iPhone en social media in de weer zijn? Zijn we bang iets te missen? Volgens mij missen we precies wat voor onze neus gebeurt. We missen de rust, het nietsdoen, het samenzijn, de gesprekjes of juist het samen stil zijn. Het écht aanwezig zijn, met elkaar.
Voor de kinderen zijn ouders wier ogen vastgekleefd zitten aan hun telefoon natuurlijk een zéér slecht voorbeeld. Ik roep altijd ‘Opvoeden is voorleven!’ Misschien dan toch maar eens bij onszelf beginnen?!
Ik zal mijn man een Whatsappje hierover sturen.
You might also like
