Door: Anne
Saar was anderhalf toen ons nieuwe gezinslid zich aandiende, mijn weeën begonnen ’s morgens vroeg en met vier centimeter ontsluiting en gepuf tegen de kast aan vond ik het toch tijd worden dat ze vertrok richting oma. Toen ze twee nachtjes later thuis kwam lag daar een klein zusje in de wieg. Ze vond het fantastisch, stond te springen van geluk maar had daarna ook snel haar aandacht op alle cadeautjes die nog ingepakt in onze kamer lagen. Ze mocht helpen met alles wat de kraamzuster deed en vergat van de schrik haar middagdutjes. De beschuiten met muisjes waren al helemaal feest en als de visite ook voor haar een cadeautje mee nam was ze heel blij.
Nu we een aantal maanden verder zijn, zijn ze nog steeds dol op elkaar. Maar haar babyzusje is in Saar haar ogen ook veranderd in een kruipend object wat zomaar aan al haar speelgoed zit of haar keukentje entert. De reactie van een peuter is om hun territorium te bewaken, en dat doet mijn peuter dan ook goed. Ik tref Fien regelmatig huilend en omgeduwd op de vloer aan. Saar beland dan huilend in de hoek en komt na een minuutje sorry zeggen en Fien een kusje geven. Ik probeer me in te leven in haar wereld en besluit dat het misschien tijd is dat ze haar mama ook weer even voor zichzelf heeft. Echte onverdeelde aandacht.
Op een zondagmiddag als papa en Fiene liggen te slapen vraag ik haar waar ze zin in heeft. Het antwoord verraste me. Ik verwachtte de glijbaan of de eendjes voeren maar ze wilde graag een stukje fietsen en cappuccino drinken in de stad. Daar gingen we, onze haren wapperend in de wind richting een fijn koffietentje. Ik vroeg haar wat ze zag; allemaal mensen mama, een trein en een bus. Oh en de buurvrouw heeft een nieuwe sjas(peutertaal voor jas), een roze, mooi!
In het koffietentje nam ik cappuccino en zij wilde graag een appelsap met een rietje. Het is leuk om te daten met je dochter. Te kletsen over de dingen die zij ziet, haar vragen te stellen en de tijd te nemen voor de dingen waar ze van geniet. Na dit heerlijke moment gingen we buiten d wandelen. Zo zaten we 10 minuutjes bootjes te kijken en wilde ze graag een ijsje. Dat dat ijsje vervolgens werd vergeten en wegsmolt in haar handjes omdat ze het zo druk had met bootjes kijken gaf niet.
Na een tijdje wilde ze weer naar huis om te kijken of Fiene al wakker was geworden. Ze vertelde papa en zusje heel trots wat we gedaan hadden. Ik kan daar zo van genieten. De kleine grote dingen. Making memories, zonder appjes, telefoontjes of mailchecks. Gewoon genieten van het hier en nu in het zonnetje met ijsvlekken op mijn skinny jeans.
You might also like
