Daten deden we als we daar zin in hadden; appelflappen en een fles wijn mee naar het park en daar heerlijk kletsen totdat je lekgeprikt werd van de muggen. Als we geen zin hadden om te koken reden we op onze fiets naar de stad en streken we neer op een zonnig terras om laat in de avond terug te keren naar ons bed. We hadden de vrijheid om de volgende morgen zelf te bepalen hoe laat wij zouden opstaan. En toen kwam daar de baby, een heerlijke baby een prachtig klein snoesje helemaal van ons twee. Een klein persoontje waar we rekening mee moesten gaan houden. Na weken op mijn roze wolk (en soms ook grijze, want darmkrampjes, pas slapen om 06:00 ’s ochtends en ander baby ongemak) opperde mijn man om samen weer eens weg te gaan. Samen. Zonder baby. In het begin moest ik er niet aan denken om haar achter te laten bij een ander, ik ben haar moeder en ik weet wat ze nodig heeft toch? En had ik dan wel genoeg gekolfd, zou ze wel slapen en wat als ze van vermoeidheid zou gaan huilen? Het werd mijn moeder en de baby en mijn man en ik een sterrenrestaurant ter ere van ons 2 jarig huwelijksjubileum. Ik checkte drie keer of ik mijn telefoon bij me had, of ik de juiste speen op de fles had gedaan en of ik wel 30 luiers had afgeleverd. Volgens mij liet ik geen traan maar had ik wel lichtelijk een beetje buikpijn van het loslaten voor de eerste keer. Een diepe zucht en gaan. Lippenstift op, jurkje aan en met de man aan de hand richting het restaurant. Dit alleen al was genieten omdat dat met kinderwagen niet altijd lukt. Even weer man en vrouw, een vrouw zonder dozijn toetenvegers in haar tas. We aten en praten, zonder pauzes van speentjes teruggeven en oh wat was dat heerlijk. Onder de tafel heb ik na een half uurtje even mijn telefoon gecheckt, en daar verscheen een foto van een slapende baby op oma’s buik. Blijer kon je mijn moederhart niet maken. Terug naar ons gesprek , waarvan we hadden afgesproken dat dit niet over de baby mocht zijn – moeilijk! Ook voor hem trouwens.
Toen ik, of eigenlijk mijn melkproductie het tijd vond om naar huis te gaan troffen we daar een tevreden baby en een blije oma. Stiekem was ik best trots op mezelf, al had ik van te voren nooit gedacht dat ik een moeder zou worden die het moeilijk zou vinden haar kind voor eventjes los te laten.
Het is heerlijk om even de tijd te nemen voor elkaar, in alle hectiek van bloemkool aan het plafond en chocola in de gordijnen elkaar gewoon even in de ogen kijken en vertellen waarom je elkaar ook alweer leuk vindt. We hebben besloten elke week een avondje samen te plannen hoeveel kinderen, of bergen was er ook zijn. No babies but us. En als het borstvoeding technisch kan, die fles wijn. Heerlijk.
You might also like
