Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (11 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
De kamer is zo mooi versierd. En er zijn lampions. En op tafel staat een grote taart met kaarsjes. Janneke heeft een nieuwe pop gekregen en de meisjes gaan ermee spelen. Maar Jip heeft geen zin om alweer met poppen te spelen. Hij wil rovertje doen. En dat willen de meisjes niet. Nu wordt Jip vreselijk boos en pakt de nieuwe pop van Janneke beet. Nee! gilt Janneke, geef hier! Lelijke jongen, roepen de twee vriendinnetjes. En dan gaan ze slaan. En ze gaan heel hard gillen en trappen… (Annie M.G. Schmidt)
De zomer vertoont nog wat laatste stuiptrekkingen. De blaadjes verkleuren en dwarrelen op de grond en ondanks die paar dagen waarop we de korte broek nog uit de kast mochten halen (hoezee, hoezee), staat de herfst voor de deur met haar frisse wind en donkere wolken. Het is herfst. En vorig jaar rond deze tijd duurde het nog maar een week voordat ik onze kleine dame in mijn armen mocht sluiten… Ze besloot bijna geboren te worden; 4 oktober. Nu is ze bijna 1 jaar.
Ik zal het maar gelijk opbiechten. Misschien ben ik geen ras-mama. Zo waren baby-, dreumes- en peuterfeestjes, voordat ik mama werd van ons knuffelmonster, écht niet ‘my favorite parties to attend’… Volwassen feestjes (Je kent ze wel; die feestjes met alleen maar volwassenen ;-), vooruit desnoods een paar kleintjes…) of een écht kinderfeestje met alleen maar kindjes, spekjes, patat met een fikse klodders mayo en speurtochten: beiden dikke prima! Maar een feest met én volwassenen én kinderen én baby’s… een heul ander verhaal. Gillende kinderen, huilende kinderen, halve gesprekken, kapot speelgoed en wijn op de grond… Ik zie mezelf nog op het bed zitten, 1 ½ jaar geleden, boven bij mijn schoonzus in huis, één bonk zwangere hormonen en enkel de gedachte: ‘Dit ga ik écht niet doen hoor als onze mini-muis er is… Echt niet’
En dan nu; onze hummel wordt dus 1. Eén. Zij heeft daar uiteraard nog geen enkel benul van, maar wij weldegelijk. Vanaf dat ze elf maanden was, zijn wij aan het aftellen. En waar ik ooit dacht deze mijlpaal alleen met opa’s, oma’s, zussen en aanhang te vieren, denk ik daar nu toch anders over… Hoe je het ook wendt of keert je wilt toch dat je dierbaarste vrienden die haar in haar eerste levensjaar hebben zien groeien en ontwikkelen deze mijlpaal meevieren. En voor later is het ook voor haar leuk om te zien dat er zoveel mensen dit moment niet wilden missen, mensen die van haar houden en om haar geven.
Dussss, daar gaan we… Het huis zit volgend weekend vol met een man of 40. En ja, ik heb hier wat mentale voorbereiding voor nodig, maar heb er ook ontzettend veel zin in! – dat is blijkbaar wat het mama-zijn ook met je doet 😉 De honey combs liggen klaar, evenals de hippe gekochte en door vriendinnen gemaakte slingers, haar cadeaus liggen al ingepakt op zolder en de taart met 3 lagen is besteld. Ja, we maken er een ieniemienie-feestje van 😉
You might also like
