Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (10 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Het gevoel van trots, verbazing en een bizar soort heimwee zijn de drie pijlers van deze maand. Kon ik me al snel na de geboorte van onze eigenwijze donder het gevoel van zwanger-zijn of de bevalling niet meer herinneren… Nu ze over een week of drie één jaar wordt, lijken alle ervaringen van het afgelopen jaar én bijbehorende emoties me in golven te overdonderen. Herkenbaar? (Zeg alsjeblieft van wel ;-S) Ik vind het een bizar fenomeen.
“Ze staat los, ze staat los”, hoor ik me zelf gillen door te telefoon als ik mijn moeder aan de lijn heb. Mijn lief breekt bijna zijn benen door mijn gegil en mijn kleine acrobaat van 11 maanden staat vol trots te wiebelen op haar beentjes met haar armpjes wijd voor de spiegel. Ze kijkt haar door de telefoon gillende moeder in de spiegel aan. “Ze staat los, helemaal zelf. Ze is zo groot aan het worden en over een paar weeee-hee-ken wordt ze al één”, rolt er uit mijn mond. Vol trots,… schokkend, …terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Goed, ben ik klaar voor het gesticht of wat?! Ja, lach maar. Dat deden mijn lief en mijn moeder ook 😉
Bizar hoe ik opeens bij alle nieuwe dingen die ze doet, kan of zegt, volschiet en meer dan ooit denk: wat ben je al groot. Feitelijk is ze nog steeds maar een paar turven hoog, maar je snapt wat ik bedoel. Van in mijn buik, naar geboren worden en niets kunnen, leren om je eigen nekkie op te tillen en een beetje omrollen, naar in sneltreinvaart de kamer doorkruipen, je eerste woordjes uitspreken, zelf (denken te kunnen) eten, zwaaien (dag-dag), grapjes maken, spelletjes spelen, klimmen, klappen, bewegingen nadoen, dingen snappen en …. los staan. En dat allemaal in 1 jaar. Ik bedoel: doe dat aan ontwikkelingen maar even na… Tuurlijk, het hoort zo, dat snap ik. Maar als je er even bij stilstaat is het toch niet normaal wat zo’n klein mensje in een jaar tijd leert en kan…
Ik blader door de foto’s van toen ze net geboren was. Zo klein, ze was echt zóóó klein. Foto’s van toen ze nog in mijn buik zat. Het lijkt een eeuwigheid geleden.
De kalender zegt dat het september is. Vorig jaar genoot ik rond deze tijd van mijn verlof. De laatste weken dat Zoë nog ‘alleen van mij’ was. De nieuwsgierigheid naar hoe ze eruit zou zien en hoe ze zou zijn. En nu, bijna een jaar later… Man, wat is ze groot! En wat kan ze al veel.
Ja, dat ze één jaar wordt is een mijlpaal en een feestje, maar de weken daaraan vooraf waren 
een emo-trip down memory lane.
You might also like
