Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (12 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Brrr, wat een kou. Van de een op de andere dag is meneer Herfst gearriveerd. Weg warmte. Weg korte broeken, rokjes en jurkjes. De sjaals en mutsen liggen weer in de mand naast de warme jassen, de pumps met open neusjes zijn opgeruimd en mijn favoriete laarzen staan weer paraat. Klaar voor de koude, donkere dagen die (al is het echt weer wennen) ook zo hun charmes hebben.
Een herfstkind
Wij hebben een herfstkind, dus haar eerste verjaardag vieren was tot zover het meest charmante dat meneer Herfst ons kon brengen. Vier oktober werd ze één. De mentale voorbereiding voor het feest, waar ik het in mijn vorig blog over had, was hard nodig, maar wat heeft ze ge-no-ten! Aan alles zag je dat ze, hoe klein ze ook is, dondersgoed doorhad dat er iets bijzonders aan de hand was en dat zij het middelpunt was. De taart stond te pronken, er werd gezongen en er werd een eerste kaarsje uitgeblazen. Een meptaartje werd gretig onder handen genomen. De kleine dame werd overladen met cadeaus (we denken aan het bouwen van een extra verdieping op het huis, waar laat je alles in vredesnaam..?!) en door het huis heen klonk gelach, gekletst en hier een daar een huilkreet. What a day!
Kind van de zee
Ja, what a day… zeker als je in de nacht aansluitend op het feest gepakt en gezakt op Schiphol wil staan…
Voordat wij meneer Herfst écht verwelkomden, zochten we de zon nog een laatste keer op, op Cyprus met de familie. Nog een laatste week zon, zee en strand. Een klein meisje dat volop heeft genoten van het bouwen en kapotslaan van mijn befaamde druipkastelen (Gaudi eat your heart out ;-)), van de zee die haar als een babyschildpad lijkt aan te trekken en van het kruipen en spelen in de golven. Een meisje dat zich keer op keer weer liet betoveren door de kapotslaande golven op de rotsen en de zon die alles oranje kleurt en langzaam wegzakt in zee. Life’s a beach!
Vakantie-Baby-Pokon
Maar wat is dat toch met die kleine hummels op vakantie? De zon en het zeezout lijken wel een soort van Pokon te zijn. Alsof ze al niet snel genoeg groot wordt en zich ontwikkeld, groeide ze in die vakantieweek een hele maat. Was lopen aan de hand dé nieuwe ontdekking van onze dreumes (kruipen is zóóó voor babies onder de 1 jaar….) en werden er woordjes aan het vocabulaire toegevoegd. Wat is dat toch met vakanties? Alles gaat dan gewoon nog sneller, lijkt wel. En op zich snap ik wel dat je op vakantie nóg intensiever met je kleine dame of heer bezig bent en dat ze daardoor eerder de ‘volgende stap’ zetten. Maar de sneltreinvaart waarmee dat gebeurt, daar ben ik keer op keer weer van onder de indruk. Stel nou dat ik een maand met haar op vakantie zou gaan…. Dan kan ik haar inschrijven op de middelbare school, denk ik 😉
Het ultieme herfstgevoel
Intussen zijn we terug en is het echt herfst. Het is donker als onze mini-muis ’s ochtends laat weten dat ze wakker is. Ik merk aan mezelf dat ik weer behoefte heb alles nog gezelliger te maken in huis en ik op de bank weer onder een plaid wil kruipen met een kop thee of een glas rode wijn in mijn hand. De wind waait hard genoeg om menig toupetje eraf te waaien. De bladeren dwarrelen in recordtempo naar beneden. De golven van onze grijze zee zijn wilder, en het duurt niet lang of we kunnen voor de eerste keer door de hoge stapels gekleurde bladeren lopen en springen in het bos met onze kleine dame. Gekleed in warme jassen, sjaals en mutsen en met de eerste bestelling van echte loopschoentjes zijn wij klaar om de herfst door te stappen.
You might also like
