Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (4 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
31 januari 2013 kwamen ik en mijn lief erachter. Zwanger? Seriously? Jazeker : ). Roadtrippend door Cuba, wees alles erop dat ik weleens zwanger kon zijn. Nadat ik in mijn beste Spaans een test had gekocht en mijn trucje met de teststrip had uitgevoerd, wisten we het zeker: wij worden papa en mama! “Vanaf nu wordt alles anders.” Die heb ik vaak gehoord, evenals het alom bekende cliché “Je kan niet meer zus, en nooooit meer zo, maar je krijgt er zóveel voor terug.” Heel eerlijk, hoezeer ik me ook verheugde op het moederschap, al die straks-kan-je-niets-meer-opmerkingen bezorgden me lange tijd nog best een paar knopen in mijn buik. Intussen is onze kleine Zoë alweer bijna 5 maanden en kan ik mijn eigen dubbele conclusie trekken. Of alles anders is nu zij er is? Enerzijds wel natuurlijk, maar anderzijds is alles nog precies hetzelfde. In ieder geval, zo ervaar ik het.
Een nieuwe functie maakt geen ander mens
Met dat de liefde van mijn leven, mijn kleine meisje is gearriveerd, ontstond er een gevoel dat ik nooit eerder heb gekend. Een gevoel dat alleen is weggelegd voor mama’s, denk ik. Overweldigende, onvoorwaardelijke liefde voor dat kleine aanhankelijke mensje dat zo van jou is. Verliefd tot over mijn oren. Toch zag ik een week na de bevalling de muren al lichtelijk op me afkomen… Naar buiten, dat wilde ik! Al was het maar even. Zo gezegd, zo gedaan en in die 2 uur buiten de deur (stukje lopen, drankje doen in de herfstzon bij een klein café) voelde ik me weer helemaal mijn oude zelf, maar met dat beetje extra… En dat beetje extra zorgde ervoor dat ik na 2 uur met een grijns van oor tot oor en een zwaar knuffelverlangen weer terug naar huis rende.
Ritmebepaler
Kleintjes hebben een ritme: slapen, eten, kroelen, poepen… En ja, dat ritme is in de eerste weken best bepalend. Na twee weken voornamelijk in huis, was week drie de week dat ik echt de kriebels kreeg en eruit moest. Ik ben nu eenmaal geen stilzittend type, nooit geweest – dus wat doe je dan? Inderdaad, je trekt er op uit en de mini gaat vanaf nu dus mee. De stad in, cafeetjes induiken met vrienden, evenementen bezoeken, vriendinnen en familie opzoeken overal in Nederland, uiteten met mijn zusje of mijn lief en sporten … Hatsee! Onder het mom van ‘proberen kan altijd’ gingen we veel op pad. Ging alles vanzelf? Nee, natuurlijk niet. Ik kan me de eerste ruzie met het onderstel van de Bugaboo nog goed herinneren, evenals die momenten van lichte paniek wanneer kleine Zoë op de meest onhandige (lees middenin de AH ofzo…) plekken de volumeknop op max geluid zette en om de borst gilde… Maar uitdagingen zijn er om aan te gaan, toch? And so we did and we smiled while doing so J En ja ritmes zijn bepalend, maar het DNA van sociale en actieve ouders gelukkig ook – want kleine Zoë vindt alles leuk en gezellig. Hear hear!
De tijd voorbij
Intussen zijn we alweer een paar maanden en een heleboel clichés verder… Ja, ze worden veel te snel groot: dag-dag maatje 44, 50 en 56…dahaaag luiers maatje 1 en 2… En ja, dat verlof is voorbij gevlogen (heb ik überhaupt vrij gehad? Ik kan het me niet meer herinneren … ;-)) Samen met mijn lief heb ik de balans intussen weer helemaal gevonden en eerlijk, zoveel is er niet veranderd. Ja, er moet wat meer worden afgestemd: je wilt immers naast het werk ook tijd hebben met vrienden &familie, quality time met z’n twee EN met het ‘gezin’. Maar dat wilde ik daarvoor ook… Alleen betreft de quality time van nu: kleine, mollige vingertjes die je stevig vastpakken, een lief lachend gezichtje met glinsterende, blauwe kijkers naast je in bed, hard meppende handjes op het badwater en een dikke kwijlkus terwijl ze zich dicht tegen je aanwurmt…
Ja, waar ik voorheen nog weleens angst had voor het verliezen van een deel van mijn identiteit weet ik nu dat die gedachte nooit ergens op heeft geslagen. Want het moederschap maakt mij niet minder Arusha, nee …misschien zelfs wel een beetje meer.
You might also like
