Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (4 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Twee weken naar Maleisië en Borneo afreizen zonder ons half jaar oude meisje. Superspannend! Reislustig als we altijd al geweest zijn, hebben we dit plan bedacht, omarmt en zijn we er weer op uit getrokken. A new adventure awaits us!
Lukt het je als ouder vol van zo’n trip te genieten? Of word je (letterlijk) gek van gemis? Van te voren een vraag en intussen een weet. Genoten hebben we, met volle teugen! Van het land, de mensen, de natuur, het eten, de bijzondere beestjes én elkaar.
Always on our minds
Met het gemis viel het mee. Natuurlijk denk je aan haar, hebben we het over onze kleine gup, zag ik overal kindjes en heb ik op sommige plekken gedacht ‘Dit had ze leuk gevonden’, maar was ik, nadat mijn stoere vent een harige spin met een diameter van een centimeter of 10 in de badkamer van ons piñahutje met een emmer vermorzeld had, blij dat ze niet ook in dat hutje hoefde te slapen…
Reislust? Genetisch bepaald
Mijn moeder vliegt en sinds ik geboren ben, vlieg ik regelmatig met haar mee de wereld rond. Het reisvirus lijkt genetisch bepaald en ook rete-besmettelijk, want ook mijn lief is erdoor geveld en samen springen we ieder jaar (zo vaak als mogelijk) op het vliegtuig voor een avontuurlijke reis. We just love to travel!
Oordeel niet. Iedereen is anders
Gelukkig worden wij omringt met vrienden en familie die met ons meegenieten en snappen dat dit bij ons hoort en past, die reiskriebels. Maar ik heb gemerkt dat nu ik mama ben er ook zat mensen zijn die hun wenkbrauwen optrekken bij het horen van onze plannen. Of nog sterker, mensen die hier echt een oordeel aan hangen: “Op reis zonder je kindje? Waarom ben je dan aan kinderen begonnen?” Vol verbazing heb ik ook deze oordelen aangehoord, al snap ik er geen hout van en heb ik ook liever dat mensen dit soort waardeoordelen lekker voor zich houden. Iedereen zijn ding, zullen we maar zeggen.
Een gelukkige ouder, maakt een gelukkig kind
Iedereen zijn eigen manier van leven, normen, waarden en het nastreven van doelen en geluk. Voor ons zit een hoop daarvan verweven in reizen; andere culturen en landen leren kennen. Tijd nemen voor elkaar. Daar worden wij leukere, ‘rijkere’ individuen en ouders van. Geldt dat niet voor jou als ouder? Prima, dat is je goed recht. Zolang jij maar gelukkig bent met de keuzes die je maakt. Ik geloof oprecht dat kinderen van gelukkige ouders, de gelukkigste exemplaren zijn. Hoe je dat doel ook bereikt en welke keuzes je daarin ook maakt.
Een moederhart klopt in het juiste ritme
Vanuit Coopr is er toevallig in dezelfde periode gewerkt aan de PR-campagne voor het Roosvicee-manifest ‘De perfecte moeder bestaat niet’. In het manifest worden onzekerheden maar ook stereotypen aangeraakt. Want hoeveel vooroordelen hebben moeders die werken vaak niet over moeders die thuis zijn met de kinderen? En andersom. Belachelijk natuurlijk! Laat iedereen lekker zijn eigen keuzes maken! Moeders die werken zijn geen minder goede moeders dan moeders die thuisblijven en visa versa. Roosvicee wil ons moeders meegeven dat zolang je doet wat je hart je ingeeft, je het goed doet. En zo is het maar net.
Het doorgeven van reislust en het openstaan voor de wereld
Ik wens voor onze heerlijke Zoë dat haar oogjes voor altijd zo mogen glimmen van geluk. Dat ze positief in het leven zal staan, het glas altijd halfvol. Haar eigen weg durft te kiezen ongeacht de mening van anderen. Fouten durft te maken. Dat ze haar vleugels zal uitslaan, nieuwsgierig zal zijn naar andere culturen, open zal staan voor de wereld om haar heen en mensen die anders zijn. Dat ze lief heeft en niet alles voor lief zal neme.
Zoals cabaretière Claudia de Breij dat zo mooi zegt: “Ik hoop dat je zo zacht blijft, maar wel aan de wereld went. En dat wij genoeg goed doen totdat je volwassen bent geraakt. Groot genoeg om te leven met de fouten die we ook hebben gemaakt.”
You might also like
