Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (16 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
‘Mamij!’ (lees: van mij!) zegt ze, terwijl ze haar speeltjes in rap tempo wegplukt van het kindje naast zich. Territorium afbakenen en grenzen stellen, al dan niet even lieflijk, zullen we zeggen…
Geboren allemansvriend
Ik kan me nog goed herinneren dat er bij het zien van ieder (nieuw) gezicht een even enthousiaste, open en stralende lach verscheen op haar gezicht. Armpjes wijd, klaar om de hele wereld plat te knuffelen. Intussen is er een duidelijk besef ontstaan van wie wie is.
“Hey, deze ken ik, die begroet ik met een dikke knuffel”, “Wie is dat ook alweer, ik herinner me vaag iets, even de kat uit de boom kijken voordat ik al mijn kunstjes uit de kast haal”, “Who the peep is dat? Die heb ik nog nooit gezien, ik blijf mooi achter mijn moeder staan en laat haar hand/broek/jas écht niet los…”
Met hem/haar heb ik een ‘klik’
Het is grappig om die veranderingen in elke fase van haar groeiproces te zien. Had ze de eerste maanden na haar geboorte überhaupt nog geen besef van bij wie ze op schoot lag of wie er naar haar keek, heeft ze intussen een duidelijke voorkeur voor personen. Karakter, uiterlijke voorkeur en klik. Het begint al vroeg.
En niet alleen bij volwassenen, maar ook zeker bij andere kindjes. Met het ene kindje ben je haar gelijk kwijt en rennen ze binnen een minuut de tent door als vliegtuigjes. Baby’s zijn per definitie om te zoenen, te aaien, te knuffelen en speentjes te geven. Sommige meisjes zijn échte concurrenten waarmee ze tot gillen toe de strijd aan gaat om die ene pop of speelgoedwortel. En jongetjes waarmee je kan klimmen, klauteren en knuffelen zijn ‘tha bomb’.
Sociale vaardigheden: aangeboren en aangeleerd
Zoë heeft een sociaal, lief en vrolijk karakter. Dat ze op de crèche zit maakt dat ze én leert dat je samen moet spelen en delen, maar ook zeker voor zichzelf leert opkomen… En dat doet ze dan ook. Mamij! (Denk er de bazige blik even bij…) Nee, ze laat zich niet haar kaas van haar brood eten, alhoewel het afhankelijk is van wie er iets van d’r wil… Ze beseft zich dondersgoed dat sommige kindjes echt al heel veel groter, kleiner, een jongetje of een meisje zijn… Aan kleinere kindjes draagt ze haar speeltjes vaak af. Grote(re) kinderen of van hetzelfde ‘niveau’? Een ware competitie.
Onze dame is sociaal, maar met een flinke dosis pit. Als ze iets in d’r koppie heeft, zit dat niet in dat kontje. Samen delen, samen spelen, dé uitdaging in deze fase 🙂
You might also like
