Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (4 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Herinner jij je dat moment nog? Die hielprik of die eerste inenting? Volgens mij heeft iedere moeder daarbij op zijn minst even moeten slikken. Zoë gaf geen kick bij de hielprik – de bikkel en gelukkig maar, want dat is de enige reden dat ik het droog heb gehouden. Man, wat een held op sokken bleek ik toen we ‘gezellig op bezoek’ mochten op het consultatiebureau. Twee prikken in die kleine, mollige beentjes. Een vrolijk, lief lachend paar ogen die tot spleetjes werden dichtgeknepen en plaats maakten voor schrik, een harde gil een rood aangelopen koppie van de schrik en echte tranen. Een knuffel en er verscheen alweer een lach op haar koppie. (stoer meisje) En ik? Ik had een zakdoekje nodig (overduidelijk een minder stoer meisje). Alles went gelukkig; de volgende prikken was het uiteraard slikslik, maar ik heb geen traan gelaten (erewoord :-)) En dat is maar goed ook, want als ik de ‘roadtrip down vaccinatie lane’ mag geloven, hebben we nog een lange weg te gaan…
Prik- afterparty
Na iedere prik neem ik Zoë mee naar huis en keer op keer kleuren haar wangen na een paar uur rood, roder, roodst. Koorts. Leve de babyzetpillen EN mama! Want als mijn mini-monster zich niet lekker voelt, is het enige dat lijkt te helpen: wegkruipen bij mama. Ik krijg er deze dagen nieuwe functies bij: als bed, kussen, matras, deken….name it – ik ben intussen van alle markten thuis. Uit mijn kleine hoopje mens komt om de minuut een zielige piep of een pruillip in haar koortsige slaap … En al zittend of liggend (in de kreukels) kunnen we gerust een middag en/of een avond samen doorbrengen in de luie stoel van het huis. Zij als koortsige schone slaapster, ik als kussen of matras – je mag kiezen
De inwoners van het KDV
De eerste reeks prikken behoren alweer tot het verleden en daarmee ook de koorts en de pruillip van mijn guppie. Maar goed, intussen is ook de crèche vast onderdeel van ons nieuwe leefritme. Dus ‘Hallo Kinderdagverblijf!’ oftewel ‘Zie hier Mr. bacil en Mevr. virus, een nieuw meisje om te begroeten’ Alle snotneus-virussen en de bacteriën der ontstoken ogen hebben Zoë intussen welkom geheten. Dolle boel daar op het KDV! De laatste bezoeker heette mr. Waterpok. Zoë (amper 5 maanden en intussen al een dikke week een soort van ziekjes … ) veranderde binnen 24 uur in een paddenstoel. Een koortsig en ellendig voelend soort paddenstoel. Uiteraard lag de functie van stoel en knuffeldoek al op mij te wachten…Ik begin een pro te worden ; ) En dan word je zelf ook ziek : (
Feit: mama’s kunnen niet ziek zijn
Neeeeeee! WTF!? Moeders kunnen toch niet ziek worden? Toch? Dat was de deal, dus wat is dit? Zoë was natuurlijk al ruim een week aan het kwakkelen (lees: extra zorg, extra knuffels, extra mama) en al die vrolijke bacteriële vriendjes die ze meeneemt naar huis voelen zich reuze op hun gemak, ook bij mij, blijkt nu. Samen ziek thuis dus. Dat is andere koek – niet je bed in om zelf beter te worden. Zieke mama of niet, mijn functies als matras en deken riepen… Daar lagen we dan opgerold op de luie stoel ziek te wezen. We leken wel een cartoonesk duo met z’n tweeën. Zij stippie, ik zweetie…
Intussen is mijn paddenstoel-dochter weer geëvolueerd van krentenbol naar mijn gave, energieke, lachgrage meisje en ben ik ook weer fris en fruitig. Zoë weer vrolijk naar het KDV en ik weer volle bak aan het werk – heerlijk! Dus mr. pok en mrs. griepvirus? Sorry, maar ik doe de komende weken even niet open…
You might also like
