HET BEVALLINGSVERHAAL VAN EVA

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Eva..

Michael en ik waren 38 weken zwanger (of nouja, ìk was zwanger) van ons eerste kindje, toen op 1 juni om half 4 ’s nachts mijn vliezen braken, wat betekende dat we die dag of uiterlijk de volgende dag ons kindje konden verwelkomen.

In eerste instantie dacht ik dat ik meerdere keren achter elkaar moest plassen, zoals wel vaker ’s nachts. Maar toen het maar bleef lopen ging ik het opvangen en besloot ik dat het dan toch mijn vliezen waren.

Terwijl ik naar beneden ging en nagelbijtend naar de klok ging staren (als het vruchtwater er goed uit zag mag je pas om 8.00 uur bellen), vroeg Michael of hij nog even verder kon slapen. Uiteraard vond ik dit geen probleem, hij kon toch niets doen nu. Uiteindelijk belde ik om 8.00 uur de verloskundige. Bij onze praktijk had ik kennis gemaakt met 5 verschillende vrouwen en omdat ik een lichte voorkeur had voor Caroline, hoopte ik dat zij opnam. En dat deed ze!
Om 9.00 uur kwam Caroline naar het hartje luisteren. Dat was in orde. Omdat ik nog geen weeën had, zei ze dat ze aan het einde van de dag nog wel eens kwam kijken. Mocht er eerder al iets gebeuren, dan konden we bellen.
Ze was net een uur de deur uit toen ik voor mijn gevoel uit het niets een enorme buikkramp kreeg en tegen Michael zei ‘deze harde buik houdt wel heel lang aan. Ooh bloody hell.. ik geloof dat dit weeën zijn.. ik weet niet of ik wil zitten of staan.. ik weet het niet. Manmanman wat is dit heftig’.

Ik ijsbeerde wat door de tuin, het was een stralende dag dus een mooie dag om te bevallen, tussendoor steunend op de tuintafel, met in mijn kielzog een van onze katten, die verloor mij geen seconde uit het oog, hoe bijzonder.
Omdat mijn vriendin zweerde bij de TENS (pijnbestrijding dmv stroomstootjes geven tijdens een wee), wilde ik dit ook proberen. Ik vroeg Michael om de plakkers op mijn rug te plakken en zo geschiedde. Echter dacht ik na 10 minuten DE GROETEN. Dat ding was helemaal niets voor mij. Moet je tijdens een knetterharde wee ook nog na gaan denken om het juiste knopje in te drukken. Ammehoela weg ermee. We gaan wel een potje Triominos spelen voor de afleiding.
Dus dat deden we. Tussen het leggen van de steentjes door vroeg ik Michael steeds om mijn rug te masseren. Ik kon eigenlijk niets anders meer dan puffen en huilen. De weeën kwamen volgens de timer zo goed als om de 5 minuten.

Inmiddels hadden we de verloskundige gevraagd of ze snel langs kon komen. Dus om 2 uur was ze er en zag ze dat ik 3 cm ontsluiting en heel veel pijn had. We mochten naar het ziekenhuis ‘of nog even wachten’. Het werd naar het ziekenhuis.
Daar ben ik nog onder de douche gegaan, heb ik op een skippybal gezeten en aan het aanrecht gehangen, voordat ik op handen en knieën in bed ben gaan zitten. Zo kon ik de weeën -bloody hell wat een pijn – het beste opvangen. Rechts kneep ik de hand van de kraamzorg tot moes, links stond Michael keurig mee te puffen terwijl je de botjes in zijn hand hoorde kraken.

Om 17.00 dacht ik dat ik het niet meer had. IK KAN DIT NIET! IK MOET NAAR DE WC!! EN IK WIL MEDICATIE! IK TREK DIT NIET! Maar niets was minder waar.. ik had 10 cm ontsluiting en mocht dus omdraaien en gaan persen.
Na ongeveer 10 flinke persweeën (heerlijk vond ik ze, ik kon eindelijk meedoen met een wee en alles geven wat ik in me had), pakte Michael samen met de verloskundige ons kindje aan. WOUW! Daar was ze.. en wat was ze mooi! Ze zat helemaal onder de witte smeer omdat ze iets eerder kwam dan gepland, maar ik zag gelijk haar mooie donkere oogjes en was op slag verliefd. Dit meisje heeft dus al die tijd in mijn buik zitten trappelen, mij slapeloze nachten bezorgd en mij mijn sushi en wijn ontnomen.. maar wat is ze het waard geweest zeg!!

DSC03870_LI

Ze begon meteen te huilen, wat toch echt een heel fijn teken is. Dan weet je eigenlijk wel dat het goed zit. Michael knipte de navelstreng door en onze dochter, we noemden haar Abbey werd bij mij weggenomen voor alle standaard onderzoekjes. Ze woog bijna 8 pond, dat terwijl ik nog een groeiecho had gekregen, daar moesten Michael en ik best even om lachen achteraf.

Ondertussen stak verloskundige Caroline een spuit in mijn been, iets voor de placenta ofzo en moest ik nog even een keer flink persen zodat deze er ook nog uit kwam. Tegen al mijn principes in (nee ik hoef dat ding echt niet te zien als het eruit is), heb ik mijn placenta even goed bekeken. Best een bijzonder ding en het heeft er toch maar mooi voor gezorgd dat wij een hele mooie, gezonde, goed gevoede dochter hebben gekregen. Ik had vervolgens niet de behoefte deze mee naar huis te nemen en er een smoothie van te maken, wat je tegenwoordig wel eens hoort.

Het gevoel wat door ons, vooral door mij heen ging is echt met geen pen te beschrijven. Het is zo sterk en ik heb dan ook zo enorm te doen met mensen waarbij het allemaal niet vanzelf sprekend is om een kindje te maken, te krijgen of groot te zien worden. Ik ben me iedere dag opnieuw bewust wat voor een ontzettend mooi cadeau we hebben gekregen. Want dat is het echt. Ieder kind is een cadeau. En Abbey is het allerliefste, het allermooiste en het allerleukste meisje van de hele wereld. Dat zegt iedere moeder uiteraard over haar eigen kind en dat is niet meer dan logisch.

Vaak hoor je alleen de horror verhalen, maar ik had echt een hele fijne bevalling en mijn eerste reactie na ‘wouw wat is ze mooi’ was dan ook: ik zou het zo weer doen.