Door: Patty
Ik was in verwachting van mijn tweede kindje en wist al dat het een meisje zou worden. Ik had al een zoontje van 1,5 (wist ik ook). Het is namelijk zo dat ik vrij regelmatig de test met de trouwring had gedaan (aan een ketting de ring boven je buik houden, draaien is een meisje en een en weer is een jongen) en daar kwam steeds hetzelfde uit. Daarbij had ik ook nog een briefje dat ik had geschreven toen ik 12 was en daar stond het op dus het moest gewoon zo.
Maar goed. Mijn zoon die was uitgerekend op de 14e kwam de 9e en mijn dochter was dus uitgerekend op de 9e, je raad het al, zij kwam op de 14e. Ook best grappig. Nu was dit de avond van een verschrikkelijke storm en net als bij mijn zoon begonnen na middernacht de weeën. Prima dacht ik, ik ben er klaar voor. Om 3 uur werd het allemaal nogal heftig en zei ik tegen mijn man dat hij maar de verloskundige moest bellen. Hij belde maar kreeg niks. Geen bereik, geen toon zelfs. Ook niet met een mobiel. Wat nu? Hij besloot haar maar te gaan halen, het was redelijk dichtbij. Nu was haar deurbel stuk (of uit), dus ging hij steentjes tegen haar raam aangooien. Eindelijk een reactie! Mijn man kreeg de opdracht mij meenemen naar het ziekenhuis en zij kwam eraan.
Ik zat er inmiddels al behoorlijk doorheen. Dus nadat ik uit de auto was gestapt en twee stappen het ziekenhuis binnen was, kon ik letterlijk niet meer op mijn benen staan. Dus ging ik zitten. Mijn man dacht dat het een goed idee zou zijn om een rolstoel te halen want de bevallingsafdeling was op de 3e verdieping. Ik zie het nog voor mij. Er moest een euro in en na even zoeken was hij blij dat hij er een had. Toen liet hij deze vallen en het muntje rolde langzaam onder de rij met rolstoelen. Mijn man ging op zijn knieën op zoek naar de euro. Eenmaal gevonden hees hij mij in de rolstoel en gingen we naar boven.
Eenmaal boven kwam net de schoonmaakster met haar kar naar buiten. De kamer was klaar, ik kon naar binnen. Ik ging staan en flats, mijn vruchtwater brak. De hele vloer kon weer opnieuw worden gedweild. Ik werd op een bed gehesen en naar een ‘schone’ kamer gebracht.
Nu had ik het op een of andere manier in mijn hoofd dat ik meer rechtop wilde zitten. De verloskundige gaf aanwijzingen, maar ook al was ik er klaar voor, er gebeurde weinig. Toen waren ze blijkbaar klaar met mij en trokken zij en de assistent ieder aan een been om mij omlaag te trekken. Nog geen 10 minuten later werd Emma geboren. Alles bij elkaar had het nog geen 5 uur in beslag genomen, van start tot finish. Blij en trots was ik, maar ik dacht echt bij mezelf ‘wat een bevalling!’ Achteraf bleek dat de stroom en telefoon was uitgevallen waardoor niks het deed.
Benieuwd naar de andere bevallingsverhalen? Lees hier verder!
You might also like
