Door: Paulien
Bij de 20 weken echo is het uiteraard het allerbelangrijkste of de baby gezond is. Toen we hoorden dat de baby gezond was waren we enorm opgelucht. Vervolgens waren we super nieuwsgierig of het een jongentje of een meisje was. Beide vond ik dikke prima maar ik was wel gewoon erg benieuwd wat het zou worden. Het bleek een meisje te zijn. “Kijk” ze de gynaecoloog ” hier zie je de schaamlipjes, het lijken net twee hamburgertjes” Blij kwamen wij thuis en vertelden we aan onze dochter dat ze een zusje kreeg. Ik vond het ook wel ideaal, we hadden toch nog zoveel roze spulletjes.
Doordat ik de eerste keer een keizersnede had gehad, moest ik onder controle in het ziekenhuis blijven. Er werden daardoor ook wat vaker echo’s gemaakt, wanneer ik weer een echo kreeg grapte ik: “En? is het nog steeds een meisje?” “Ja hoor het is inderdaad een meisje” kreeg ik te horen. Ondertussen kocht ik nog meer roze kleertjes en spulletjes en was het meisjes kamertje helemaal klaar, zelfs de muren waren roze.
Vanaf week 34 ging ik in en uit het ziekenhuis doordat ik steeds hevige pijn had onder mijn borst. Mijn bloeddruk was ook te hoog. Ze konden niets vinden en werd steeds weer na een nachtje naar huis gestuurd. In week 37 van mijn zwangerschap ging ik weer heen, met hevige pijn. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Mijn bloeddruk was weer veel te hoog en ik moest weer blijven. Weer kwam er niets uit de testen. Ik dacht: ik word toch niet gek? Het voelde echt niet goed, er was gewoon echt iets mis maar ik wist niet wat. In het ziekenhuis kreeg ik steeds pijnstillers die de pijn wat onderdrukten. Maar na 2 dagen werd ik ’s nachts wakker van de pijn. Ik kon niet meer liggen, niet meer zitten, ik zat op mijn hurken op de grond en dacht echt dat ik dood aan het gaan was. De verpleging schrok toen zij mij zo aantroffen en namen weer bloed af. Ineens voelde ik een soort paniek onder de artsen en de verplegers. Ik kreeg zwaardere pijnstillers waardoor ik erg suf werd en niet veel meer mee kreeg. Ik hoorde alleen dat mijn lever niet meer functioneerde en dat het kindje er nú uit moest. Ik werd met spoed geopereerd. Het bleek dat ik het levensbedreigende HELLP-syndroom had. Het syndroom veroorzaakt bloedafbraak, lever falen en afbraak van bloedplaatjes. Het kindje moet dan gehaald worden anders kan het fataal aflopen voor moeder en kind.
Toen ze bezig waren om de baby uit mijn buik te halen hoorde ik iemand zeggen: “Je wist wel dat je een jongetje kreeg toch?” “Ja ha ha grappig hoor, we weten wel dat het een meisje is.” “Nee het is echt een jongetje hoor, kijk maar,” zeiden ze en ze lieten mijn zoontje snel over het doek zien. Dat had ik écht niet zien aankomen. Na al die echo’s bleek toch dat ze het aldoor verkeerd hadden gezien. Zijn jongeheer had blijkbaar steeds tussen zijn benen gezeten, waardoor je het niet kon zien en die schaamlipjes waren gewoon baby-vetjes. Ik zag alle roze spulletjes en de roze kamer voorbij flitsen, maar ik moest er ook wel om lachen, als dat het ergste is dan ga ik daar mee akkoord.
Na de bevalling was het nog even spannend voor ons beide. Mijn lichaam maakte geen bloedplaatjes aan terwijl ik een grote wond had. Ze konden daar niets aan doen, alleen hopen dat mijn lichaam snel weer zou herstellen. Mijn zoontje moest opgenomen worden omdat hij te klein was en te weinig energie had. Gelukkig herstelden wij beide vrij snel en mochten wij na een paar dagen weer naar huis.
Het is gelukkig goed afgelopen met ons. De roze kamer was ook zo weer omgetoverd tot een stoere jongens kamer!
Benieuwd naar de andere bevallingsverhalen? Lees hier verder!
You might also like
