HET BEVALLINGSVERHAAL VAN DONNA

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Donna..

Na een heerlijke zwangerschap zonder kwaaltjes begon met 39 weken mijn buik aardig te rommelen. Overdags nog op stap geweest met mijn man, boodschappen doen, beetje winkelen. En toen voelde ik af en toe al goede krampjes. Toen we thuiskwamen heb ik nog wat gegeten en rond 6 uur begon ik de krampen te timen. Die waren toen nog heel onregelmatig tussen de 5 en 10 minuten.

Rond 9 uur ging ik douchen, want de weeën kwamen nu rond de 5 minuten en ik wilde checken of ze afnamen. Ze werden alleen wat heftiger en toen besloot mijn man de verloskundige te gaan bellen. Rond half 21.30 kwam de verloskundige controleren hoe het ging en ik had toen al 4 cm ontsluiting. Om 22.30 ging ze even bij een ander gezin kijken en dan zou ze terugkomen rond 23.30. De verloskundige was de deur nog niet uit of ik kreeg een weeënstorm. Op de bank op mijn knieën tegen de leuning pufte ik de weeën weg. Er zaten bijna geen pauzes meer tussen en ik had al aardig persdrang.

Ondertussen had mijn man de verloskundige gebeld en die was onderweg. Mijn schoonmoeder was ondertussen ook bij ons thuis, want die zou bij de bevalling aanwezig zijn. De verloskundige was er rond 23.00 en het eerste wat ze zei toen ze me zag puffen was: ”We gaan NU naar het ziekenhuis.” Onderweg hadden we natuurlijk alle stoplichten tegen. Het was die avond ook de warmste nacht van juli en met alle ramen open stonden we voor het stoplicht. Ik deed mijn ogen open (want zat in mijn eigen bubbel) en zag in de auto naast me een man verschrikt naar me kijken. Die zal ook wel gedacht hebben, wat gebeurt er in die auto.

Om 23.30 waren we eindelijk in het ziekenhuis en mocht ik gelijk gaan liggen. De verloskundige ging weer checken hoe ver ik was. Ik zat al op 9 cm! In nog geen 2 uurtjes tijd. Mijn water was nog niet gebroken, dus vroeg ze of ik de natuur zijn gang wilde laten gaan of dat ze het door mocht prikken. Ik zei: doorprikken die handel. Zodra ze het water had doorgeprikt daalde de baby gelijk helemaal in. Eerst moest ik even op mijn zij gaan liggen, want de baby had het zwaar. Ik mocht zachtjes meeduwen, en toen zagen ze gelijk het hoofdje. De verloskundige vertelde dat over dit stukje normaal een half uur werd gedaan en ik het deed met een beetje meeduwen. Bij de volgende wee mocht ik met volle kracht meepersen en dat deed ik ook. Toen hoorde ik de verloskundige zeggen: ”Ja we gaan even knippen.” Verschrikt keek ik op en toen zag ik het hoofdje van mijn kindje al. De verloskundige zei dat ze de navelstreng ging doorknippen, want die zat om het nekje heen. Daarna mocht ik weer persen, toen riep ze: ”Kijk eens, pak hem maar!”

Het meest bijzondere moment is dat ik mijn eigen baby zelf mocht pakken toen hij geboren werd. Ik legde hem op mijn borst en hij was zo mooi schoon! Hij was alleen een beetje grouw. Beetje warmwrijven en knuffelen en hij kreeg een mooi roze kleurtje. Bennie Jouke was op 28 juli om 0.04 geboren, met een gewicht van 2828 gram en 48 cm was het een perfect mooi mannetje. En dan ook nog tijdens volle bloedmaan. Een echte fullmoonbaby!

Toen kreeg ik een prik in mijn been en riep ik: nou dat deed nou pijn. De verpleegkundige keek me aan en zei: ”Je bent net bevallen en dan zeg je dat dit pijn doet.” Al snel kwam de placenta en kreeg ik voor de netheid 4 oppervlakkige binnenwaartse hechtingen. Dit viel allemaal erg mee. Ondertussen mijn kleine Bennie bewonderen en vooral genieten van onze eerste momenten! Achteraf gezien had ik de pijn veel erger verwacht, maar ik vond het zo’n mooie bevalling. Het was een rollercoaster, maar een hele bijzondere.

Na een beschuitje, bezoek van familie en de laatste regeldingen mocht ik douchen en naar huis. Zaten we dan om 03.00 thuis met een klein hummeltje. En vanaf het eerste moment was het alsof het nooit anders is geweest!