Iedere week delen wij op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het prachtige verhaal van Sabine!
Sabine; mama, partner en mede eigenaresse van kinderkleding merk Ammehoela. Is met haar 32 jaar positief minded, enthousiast, creatief, ondernemend en vindt haar ontspanning in gezelligheid en lekker eten!
De test: Zwanger! Hoe reageerde jij en je omgeving?
We waren enorm blij! Bas was al onderweg naar zijn werk, na het doen van de test heb ik hem gelijk gebeld. We zijn echt zwanger!! Wacht… hij is nog aan het laden hoeveel weken.. 3+ weken!! Ik wilde echt tot de 40 dagen wachten met de test, we hebben al eerder test gedaan en de teleurstelling is er dan toch altijd net iets erger. En jaaaa na ruim een half jaar waren we zwanger! Enorm gewenst. Veel vrienden en familie waren al op de hoogte
van onze wens en wisten dat we al een tijd probeerden zwanger te worden, dus een en al enthousiasme en lieve berichtjes.
We zijn met Ammehoela redelijk actief op social media, maar ik vond het enorm eng om uit te spreken dat we zwanger waren. Het was mijn eerste zwangerschap, je weet nooit of alles goed gaat. Pas met 19,5 week heb ik het met de Ammehoela fans gedeeld en wat een liefde kregen we over ons heen van iedereen!
Hebben jullie een geslachtsbepaling echo gedaan? / Hoe zijn jullie tot deze prachtige namen gekomen?
Bas wilde heel graag weten wat het zou worden en ik vond het wel leuk als het een verrassing bleef. We hadden beide geen voorkeur voor wat het zou worden. Ik vond het prima als Bas het geslacht zou weten, maar uiteindelijk hebben we er toch samen voor gekozen dat het een verrassing zou worden. Bij de echo’s hebben we vaak gelachen, want dan moesten we weer wegkijken en dan zei Bas weer ‘je bent toch niet stiekem aan het kijken
he?!’. En dan kom je op het bedenken van de namen. Doordat ik constant druk was (3 dagen voor de bevalling had ik nog een bespreking voor Ammehoela gehad) en verwachtte dat de kleine toch wel later zou komen dan de uitgerekende datum. De meisjesnaam waren we op 30 weken over uit, maar de jongensnaam vonden we zo moeilijk! Tot op een dag Bas appte wat vind je van Kris. Toen wist ik meteen dat is hem, maar daar sloeg de
twijfel bij Bas toe. Toen Kris geboren werd stond er op het bord het jongens teken met de woorden geboren welkom erachter. Want ja die twijfel was er nog steeds bij Bas. Na een paar uur wisten we het zeker het is een echte Kris. Bas bedacht zich dat hij het leuk vond om meerdere namen te gebruiken. Uiteindelijk is het Kris Lewis Oliver Jacobs geworden. Lewis staat voor krijger, Kris kwam er met een schreeuw uit dus dat spreekt voor zich. Oliver linkt aan Olive en dat staat voor ons voor de natuur waar we beide van houden.
Wat was voor jou een mijlpaal tijdens de zwangerschap?
Kan ik niet zo een twee drie benoemen. Een beetje standaard maar de belangrijkste mijlpaal was de 30 weken echo, bij de twintig weken echo bleek een niertje iets groter te zijn. Met de 30 weken echo was dit helemaal oke en we konden nog even genieten van Kris in mijn buik.
Ultieme craving:
Dubbellikker ijsjes. Al in februari, maart met het koude weer. We hebben afgelopen jaar zo’n warme zomer gehad. In Amsterdam waren ze van de zomer constant uitverkocht. Soms was ik wel 3x per dag in de supermarkt te vinden om te kijken of ze weer aangevuld waren. In het begin van mijn zwangerschap was ik behoorlijk misselijk. Ik ben dol op chocolade en eet dit dagelijks, het was behoorlijk vreemd dat ik dit niet meer lekker vond. Gelukkig kwam dit halverwege mijn zwangerschap weer helemaal goed.
De kinderkamer; spiksplinter nieuw of vintage:
De kinderkamer is een goede mix van vintage met nieuwe geworden. Ik wist al meteen dat ik een stoere kamer wilde ongeacht of het een jongen of meisje zou worden. Een donkergroene muur met veel hout. Ik vind het altijd leuk om mijn eigen draai aan meubels te geven. Zo hebben we de commode Hemnes van de Ikea geupdate door hem te verven en gouden handgrepen te geven. Kris zijn eerste rotan wiegje heeft een kennisje, Lotte van Dusty Corners Vintage, voor ons voor een prikkie gevonden en de eyecatcher van de kamer; het kleed komt van Anthropologie. Deze kwam ik op een stedentrip in Londen met mijn moeder tegen. Ik heb haar deze trip voor Moederdag gegeven, omdat ik wist dat als de kleine er zou zijn het er niet meer van zou komen en ze wilde al zo lang naar Londen. Het was zeer geslaagd!
De musthave voor in je vluchtkoffer:
De vluchtkoffer was nog niet ingepakt toen Kris eraan kwam. Of nou ja zijn kleding en een dekentje zaten erin, Dextro en Kokoswater. Een goede tip van mijn schoonzusje Katja die 3 maanden voor mij is bevallen van een dochter Vasilisa.
Kokoswater geeft je op een natuurlijke manier energie.
En toen… het moment van de waarheid:
Vanaf week 36 kreeg ik symptomen die allemaal te linken waren aan zwangerschapsvergiftiging, blijkt achteraf. Ik dacht prima dit zijn de laatste loodjes, het wordt zwaarder en dit hoort erbij. Zaterdag nacht op 38 weken zwangerschap kreeg ik weer enorm last van pijn tussen mijn schouderbladen, misselijk, hoofdpijn. Ik voelde me flink beroerd. Om 02.00 uur toch maar de verloskundige gebeld, want ik kon veel symptomen afvinken op het A4tje welke ik had gekregen wanneer de VK te bellen. Na een douche ging het beter. Zondag ochtend belde de verloskundige of ze toch even langs kon komen, na een gesprek voor de zekerheid maar even naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis bleek alles prima en kon ik weer naar huis in afwachting van enkele testen. Kort daarna werd ik gebeld, mijn nieren werkten niet meer goed en de baby moest gehaald worden! Er was geen
gevaar voor de baby, maar voor mijzelf moesten we een plan gaan maken.
Wow dat was even schrikken! Dan ben je opeens medisch. Dag thuisbevalling, bad bevalling en rust, hallo ziekenhuis.
Achteraf bleek dat door mijn lage bloeddruk niemand heeft geconstateerd dat mijn bloeddruk al enorm gestegen was voor mij doen en dat zo mijn zwangerschapsvergiftiging niet werd geconstateerd. Ik hoor me nog zo aan de telefoon zeggen of ik thuis nog even twee uurtjes alles mocht regelen. Lees: koffer inpakken, familie inlichten en nog de laatste buik foto’s maken. Ik hou er niet zo van om op de foto te gaan, maar mijn mooie buik moest toch echt nog wel even in het kamertje, die echt net af was, op de foto! In het ziekenhuis kreeg ik een ballonnetje geplaatst welke ik al na enkele uren eruit kon trekken en ik had ontsluiting. Om iets over twaalven werden mijn vliezen gebroken en de weeën opwekkers aangezet en daar begon het.. Niet de weeën, maar de ontzettende hoofdpijn die ik kreeg door deze opwekkers en ik mocht niet veel pijnstilling i.v.m. mijn bloeddruk. Ik dacht als het zo gaat en er nog weeën bijkomen dan kan ik dit niet. Gelukkig toen de weeën kwamen daalde de hoofdpijn. Daar zat ik op een bal met rug
weeën welke Bas elke keer weg probeerde te duwen. Rond 04.00 belandde ik in een weeën storm en had bijna geen momenten meer om bij te komen. Om 05.00 uur kreeg ik op aanvraag remifentanil toegediend. Ik heb nog nooit van mijn leven drugs gebruikt, maar dit was echt zo relaxed. Ik heb iedereen bedankt voor elke update die ik kreeg en was helemaal zen. Je kunt je voorstellen ze hebben hard om me moeten lachen. Ik kon weer even
bijkomen en hierdoor ging mijn ontsluiting opeens heel snel. Ik heb maar een klein uurtje de pijnstilling gehad. Rond 07.00 kon ik beginnen met persen. De VK had gezegd hij komt niet meer in mijn dienst, waarop ik dacht ooo jawel dat komt ie wel. De persdrang bleef aanhouden en ik moest nog wachten, maar uiteindelijk was het niet meer te stoppen. Ze vroeg me ook nog om te wachten met persen, maar ik weet nog dat ik zei ‘nee, er komt er weer een hoor!’. Ik weet ook nog dat ik heb geroepen, ik voel nu de brandende ring (dat krijg je als je Monica Geuze kijkt, thanks!). Ik dacht hier moet ik voor uitkijken, voordat ik flink de boel ga uitscheuren, dus op teken van de verloskundige geperst en om 07.17 op 17 september is onze mooie man met een kreet ter wereld gekomen. Ik had het toch over die volle kamer die ik niet wilde? Mijn placenta ging er niet uit en er was wisseling van dienst. De hele kamer stond vol met mensen die aan het trekken en duwen waren. Ik weet nog dat ik zei dat ik bang was dat ik van de pijn Kris zou fijn knijpen en dat ze zeiden ooo dat doe je niet hoor. Uiteindelijk moest ik naar de OK waar Kris samen met Bas achterbleef. Op de OK heb ik nog grapjes gemaakt, omdat de arts zei dat ik de baby nog naar hem kon noemen. We hadden immers de naam nog niet zeker. En nu komt het ergste van alles door de hele bevalling en OK kon ik niet plassen en er was een verpleegster die te vaak verkeerd heeft geprobeerd een katheter te plaatsen. Ik kan je vertellen dat was pijnlijker dan de hele bevalling. Maar wat was ik blij dat ik Kris weer terug op mijn borst had en we samen met zijn drietjes de hele wereld aan konden!
Wat niemand je vertelt over bevallen…
Vaak worden de bijkomende zaken van een bevalling niet verteld of word je hier maar beperkt op voorbereid. Neem mijn verhaal, ik had nooit gedacht dat ik naar de OK zou moeten en wat dit dan betekent voor Bas die mij zag wegrijden en met Kris achterbleef. Dit is niet het plaatje wat je in je hoofd hebt. De bevalling deed in mijn ogen veel minder pijn dan ik verwacht had, maar door het vele bloedverlies en de bombarie er omheen was het
toch erg pittig.
Last but not least, de eerlijke tip van moeder tot moeder:
Go with the flow. Je kunt alles in je hoofd hebben zitten hoe je wilt dat het gaat, maar laat dit los. Probeer er naar te streven, indien je op een ander pad komt stap daar dan op volle overtuiging op en ga ervoor. Anders blokkeer je en zit je jezelf in de weg. Neem met volle overtuiging het andere pad en probeer ondanks de pijn te genieten van elk moment, want het is zo enorm bijzonder!
You might also like
