Door: Chrisja
Dit alles begon op Moederdag 2013. Wij zouden net aan tafel gaan, midden in een enorm druk restaurant, voor een high tea met mijn schoonfamilie. We zaten net toen ik wat voelde vloeien. Ik ben toen even naar de wc gegaan om te plassen maar toen ik mijn broek naar beneden deed schrok ik me rot. Mijn hele broek zat vol met bloed.
Meteen gaan dan alle alarmbellen af en gaat er van alles door je hoofd. Na een belletje met de verloskundige mocht ik langs gaan in het ziekenhuis. Onderweg daar naar toe begon ik ook kramp te krijgen.
Eenmaal in het ziekenhuis, aangesloten aan alle apparaten, kreeg ik weeënremmers en een prik voor longrijping. Helaas bleken die remmers niet te helpen en werd ik midden in de nacht per Ambulance met spoed overgebracht naar het VU Amsterdam omdat ze in Alkmaar de zorg niet konden bieden die ze in Amsterdam wel kunnen bij zulke extreme vroeggeboorten.
In Amsterdam kreeg ik ook weeënremmers, maar het mocht niet baten. De weeën zette door en onze dochter kwam. Onze wereld stond op zijn kop! Een kindje krijgen wat nog maar net de grens van levensvatbaar is gepasseerd. Een kindje dat 11 weken te vroeg kwam.
Als je kindje zo extreem vroeg komt, gaat er van alles door je heen en kom je in een enorme achtbaan terecht. Blijft je kindje wel leven, haalt ze het wel, hoe groot zijn haar kansen? Hoop durf je bijna niet te hebben, uit bescherming voor jezelf.
Uiteindelijk blijkt ons meisje een kleine felle tante te zijn. Zo noemde alle verpleegsters haar. Ze sloeg zich overal doorheen en op een kleine infectie na heeft ze alles volgens het boekje gedaan en was zij echt een model voorbeeld van hoe het hoort te gaan, kregen we te horen. Na 9 spannende dagen op de Intensive Care mocht ze over naar ons eigen ziekenhuis in Alkmaar.
Hier heeft ze nog 7 weken doorgebracht zonder verdere problemen of complicaties. Ons meisje deed het geweldig. Kleine dappere vechter was het. En hoe moeilijke het soms ook was om je op te splitsen tussen ziekenhuis en je gezinnetje, we gingen elke dag wel even heen. Na 8 weken mocht ons meisje mee naar huis. Eindelijk thuis bij papa mama en grote zus Melina, die toen 2,5 jaar oud was.
Het heeft even tijd gehad om dit te verwerken en te beseffen wat er gebeurd is maar we beseffen ook heel goed dat we het geluk hebben gehad dat het haar zo goed verlopen is. Ze is nu een heerlijk ondeugend meisje van net 2 jaar (officieel dus eigenlijk nog maar 20 maanden) waar je niets meer aan ziet of merkt van wat ze heeft mee gemaakt.
We genieten intens van haar en zijn nog elke dag dankbaar dat zij er is en het gehaald heeft.
Jouw bijzondere verhaal op Mama Glossy? Mail dan nu naar claire@mamaglossy.nl (mag anoniem)!
You might also like
