Door: Natalie
Zeven jaar geleden ontmoette ik mijn droomprins. Niet op een wit paard, maar gewoon in de kroeg. Toen waren er nog geen gekke datingssites of -apps, maar gewoon lekker ouderwets flirten. De klik was er meteen; hij was lang, straalde een kwajongensachtige jeugdigheid uit en had de meest aanstekelijke lach die ik ooit ben tegengekomen.
Na een paar keer daten wisten we het zeker, dit was een match voor het leven. Drie maanden na onze ontmoeting trok ik bij hem in. We genoten van ieder moment met elkaar en leken elke dag nog meer verliefd te raken. Ons geluk kon niet op, wat was deze tijd heerlijk! En wat verlang ik hier nog vaak naar terug…
We waren zo gelukkig met elkaar, dat het bij mij wel begon te kriebelen. Mijn eierstokken klapperden alle kanten op, ik wist het zeker, met deze man wil ik kinderen krijgen! Ik zag het al helemaal voor me. Twee schattige dochtertjes (ik vond mezelf altijd al een meisjesmama), elke zondag als een compleet gezinnetje leuke dingen doen, vakanties in zonnige oorden.
Helaas was zijn kinderwens niet zo groot als de mijne. Sterker nog, hij had een hekel aan kinderen. Na talloze discussies, die vaak met geschreeuw (van zijn kant) en gehuil (van mijn kant) eindigden, zag ik het niet meer zitten. Moest ik bij de man van mijn leven blijven en een kinderloos leven tegemoet gaan, of toch op zoek naar een nieuwe partner?
Omdat we al ruim 3 jaar bij elkaar waren en elkaar volledig vertrouwden, gebruikten we geen condoom meer. Na weer een knallende ruzie over kinderen krijgen, kwam er bij mij een gedachte op. Een gedachte die ik vervolgens niet meer uit mijn hoofd kreeg. Want wat als ik nou gewoon eens niet de pil slikte? Als ik eenmaal zwanger ben, trekt hij misschien wel bij…
En zo gebeurde het. In plaats van de pil te slikken, spoelde ik hem steeds vaker door de gootsteen heen. Stiekem. De steeds leger wordende strip van deze maand lag zoals altijd in de badkamer, duidelijk in het zicht. De sfeer werd weer beter tussen mij en mijn vriend, want hij dacht dat ik mij erbij neer had gelegd. Maar niets was minder waar natuurlijk.
Mijn menstruatie bleef uit. Met knikkende knietjes haalde ik een paar zwangerschapstesten en verstopte ze onder het bed. Toen hij op een avond met zijn vrienden had afgesproken in de kroeg, sloot ik mijzelf op in de badkamer. Het leek een eeuwigheid te duren, maar daar waren ze dan; de twee streepjes. Tranen liepen over mijn wangen van geluk.
Een week later testte ik nog een keer en weer was de uitslag positief. Ik was zwanger en zweefde op een roze wolk. Maar hoe moest ik dit nou gaan vertellen? Ik besloot het nog een paar weken stil te houden, zodat een abortus steeds minder mogelijk zou zijn. En zo ging ik in mijn eentje naar de eerste echo, en koos ik mijn eentje een verloskundige uit. De eerste weken vlogen voorbij en toen ik ruim 17 weken zwanger was, besloot ik dat het tijd was.
Op een zaterdagavond, toen we samen op de bank zaten, raapte ik al mijn moed bij elkaar. Ik vertelde hem dat ik mijn laatste menstruatie had gemist en daarvoor een paar strips had doorgeslikt. Hij keek me wantrouwig aan, want hij wist ook wel wat er ging komen. “Ik vertrouwde het niet echt en heb toch maar even een zwangerschapstest gedaan. En… ik ben zwanger.”
De bom barstte en die eerste week keek hij me amper nog aan. Ik was bang dat hij me zou verlaten, maar na een week van akelige stilte leek hij bij te trekken. Hij ging zelfs mee naar de 20 weken echo en ik dacht iets van trots in zijn ogen te zien toen we te horen kregen dat we een dochter kregen (ik zei het toch, meisjesmama).
De rest van de zwangerschap verliep goed. We gingen samen winkelen en kochten kasten vol met schattige meisjesspullen en hij schilderde onze voormalige logeerkamer zachtroze. Ook toen ik moest bevallen was hij de beste partner die ik kon wensen. Hij pufte eindeloos met me mee en vond het niet erg toen ik mijn nagels in zijn arm zette om de weeën op te vangen.
Alles verliep volgens plan, precies zoals ik gehoopt had. Hij was de beste vader ooit en was graag met de baby bezig. Nee, de problemen begonnen pas toen ik onze dochter elke avond bij ons in bed begon te leggen. Ik had mijn kindje gewoon graag bij me en het was natuurlijk ook wel lekker makkelijk.
Mijn vriend was er zwaar op tegen en de ruzies kwamen terug. Toen onze dochter anderhalf jaar oud was en nog steeds elke avond tussen papa en mama inkroop, was hij er klaar mee. Met veel bombarie pakte hij zijn kussen en een reservedeken uit de kast en verhuisde naar de bank in de huiskamer. Een maand later werd hetzelfde ritueel herhaald, echter pakte hij deze keer al zijn spullen en verhuisde hij naar een vriend.
Of ik spijt had? Natuurlijk, want dit was niet wat ik wilde. Ik wilde niets liever dan een gelukkig gezinnetje zijn, met z’n allen bij elkaar. Na een paar maanden alleen te zijn geweest met mijn dochter, besefte ik me hoe dom ik was geweest. Waarom liet ik mijn relatie hierdoor kapot gaan? Langzaamaan begon ik mijn dochter steeds vaker op haar eigen kamer te laten slapen.
Inmiddels woont mijn vriend weer bij ons thuis. Toen ik hem ervan overtuigde dat onze dochter weer in haar eigen bedje sliep, stond hij er weer voor open om het nog eens te proberen. Het begon met af en toe langskomen en soms een nachtje blijven slapen en nu zijn we gelukkig weer elke dag samen, als vanouds. Nou ja, als vanouds… Het heeft toch een deuk in mijn relatie achtergelaten, en daar heb ik spijt van. Heel veel zelfs.
Wil jij ook jouw bijzondere verhaal kwijt? Het mag anoniem! Mail nu naar claire@mamaglossy.nl!
You might also like
