Door: Melanie
De keuze of we een kindje zouden willen was moeilijk, mijn man en ik hebben allebei een afwijkend gen in ons DNA wat erfelijk is maar niet levensbedreigend. De afwijking van mijn man is 50% dominant overdraagbaar, dat wil zeggen dat als je drager ben je daar ook de uiterlijke kenmerken van hebt.
Mijn man zou er 100 mee kunnen worden. Aangezien hij er zelf ervaring mee heeft en er verder niet door belemmerd wordt zouden wij ons kind er goed in kunnen begeleiden. Mijn zwangerschap liep voorspoedig en we wisten al snel dat we een meisje zouden verwachten.
Met de 20 weken echo waren er inderdaad wat afwijkingen te zien aan de schedelnaden dus kregen we met 30 weken weer een uitgebreide echo en daar werd inderdaad bevestigd dat de schedelnaden wat wijder waren.
Er werd besloten om een a-traumatische bevalling te plannen, zonder ingrepen van tangverlossing of vacuüm wat ik een erg fijn idee vond.
We leefden steeds meer naar de bevalling toe en waren klaar met alle voorbereidingen. Met 40+2 weken beviel ik op mijn eigen geboorte dag van een prachtige gezonde dochter. Het was een snelle bevalling die ik als prettig heb ervaren.
We genoten van ons kleine poppetje want dat was ze ook met haar 48 cm en 3200 gr. Tot 3 maanden groeide ze goed met de curver mee. Na 3 maanden moest ze weer voor prikjes en toen steeg ze al een stuk boven de curver met haar gewicht maar nog niet schrikbarend. Het advies was om naast de borstvoeding ook maar te beginnen met vast voedsel te gaan geven.
Wij deden dit maar zagen dat ze al een stuk flinker was dan leeftijdsgenootjes. Toen ze 6 maandjes was waren we weer op controle bij het CB en toen schrokken we van haar gewicht en kreeg ik het advies om toch maar eens een afspraak te maken bij de kinderarts. Na een hoop twijfel hebben we dit toch maar gedaan.
We maakten de afspraak in februari en kregen de afspraak thuis gestuurd. Die was pas in mei!!! We konden ook niet eerder terecht. In die 3 maanden is ze nog zwaarder geworden. Toen we eindelijk konden komen schrokken ook hun van haar gewicht en is er gelijk een plan van aanpak gemaakt.
Twee weken later is ze opgenomen voor 5 daagjes om allerlei onderzoeken achter elkaar te plannen. Bloed onderzoeken, DNA onderzoek, psychologisch onderzoek en lichamelijke onderzoeken. Uit de onderzoeken is gelukkig gebleken dat haar orgaanfuncties goed zijn en er geen aantastingen zijn maar verder weten we nog niet veel wat de oorzaak kan zijn. Haar verbranding is 40% lager dan normaal, maar hoe dat komt moet hopelijk blijken uit het DNA onderzoek. Ze krijgt nu fysio om haar lichamelijk wat te helpen.
Het is een fantastisch lief kind die heerlijk kan spelen en altijd lacht. Alleen van de mensen in de omgeving word ik niet goed. Ik schaam me absoluut niet voor me kind, begrijp me niet verkeerd, maar die blikken van anderen doen soms zo’n zeer dat dat mij soms tegen houdt om ergens heen te gaan met haar.
Aangezien ik al een hoop lelijke dingen heb geroepen naar mensen is dat ook niet de beste oplossing. Mensen zien haar en zien een baby met overgewicht en kijken mij aan met een blik van: dat is toch niet normaal, wat krijgt ze allemaal te eten. Ook kleding kopen maakt me verdrietig. Als ik allemaal leuke babykleding zie en ik met mijn kind van 11 maanden naar de afdeling voor 2 tot 4 jaar moet. Jurkjes en broeken zijn te lang.
Ons beeld van een schattig meisjes meisje is in duigen gevallen en druk maken over onze erfelijke dingen is voorbij. We focussen ons nu op hoe we haar op gezond gewicht kunnen krijgen en houden. Wat ik met dit verhaal wil bereiken is wat meer begrip. Mensen moeten verder kijken dan wat ze zien en de schuld geven aan eten. Je kan ook geboren worden met een kapot stukje DNA.
Jouw bijzondere verhaal op Mama Glossy? Mail dan nu naar claire@mamaglossy.nl (mag anoniem)!
You might also like
