Door: anonieme mama
Ik hoor iemand de trap opsluipen. Het geluid doet me denken aan vroeger, toen de kids nog klein waren en regelmatig bij ons in bed erbij kruipen. Nu ze allebei in de puberteit zitten, gebeurt dat helaas niet zoveel meer. Nee, ik mag eigenlijk blij zijn als ik überhaupt iets van een knuffel krijg van ze tegenwoordig.
Het is mijn zestienjarige dochter. Zodra ze de deur opendoet en ik haar gezicht in het licht van lamp op de gang zie, weet ik dat er iets goed fout is. Ze is al de hele week een beetje aan het rommelen; buikpijn, last van haar rug. Ze is zelfs twee dagen thuisgebleven en niet naar school gegaan.
“Mama, ik voel me niet lekker.” Ik vraag haar wat er dan is. Ze kijkt me een beetje ongemakkelijk aan. “Nou… Ik heb buikpijn en ik werd net wakker en toen…” “Ja, lieverd?” “Nou ik werd wakker en mijn hele bed is nat… Alsof ik geplast heb.” Ik kijk haar verbaasd aan.
We besluiten naar de huisartsenpost te gaan, want dit klinkt toch niet echt lekker. Een vermoeide assistent kijkt verbaasd op als we enigszins in paniek binnen stormen. De buikpijn is alleen mijn erger geworden en mijn dochter’s trekt steeds witter weg bij elke kramp.
De dienstdoende huisarts stelt enkele vragen aan mijn dochter en kijkt steeds bedenkelijker. Na wat geroezemoes met de assistent kijkt hij mij serieus aan. “Mevrouw, uw dochter moet naar het ziekenhuis. Ze is aan het bevallen.” WAT?! Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en kijk naar mijn dochter. Ik zie de paniek in haar ogen en hoewel ik ook niets liever wil dan het uitgillen, besluit ik kalm te blijven. Ergens nam ik het mezelf ook kwalijk. Ik wist niet eens of ze een vriendje had, of dat ze überhaupt bezig was met seks. Had ik haar vaker moeten controleren, meer vragen moeten stellen?
In het ziekenhuis gaat alles razendsnel. Dokters en verpleegkundigen vliegen langs me heen. Ik zie mijn meisje pijn lijden, maar kan zo weinig voor haar doen. Naast de pijn voel ik ook haar paniek. Je ziet haar denken, “Mijn leven is voorbij”, en ik denk het met haar mee. Want wat moet zo’n jong meisje met een baby? Kan ze nog wel genieten van haar eigen jeugd? Wat gaat er veranderen?
Drie uur later zijn we eindelijk alleen in de kamer. Verstijfd van angst kijken we naar dat kleine bundeltje in haar armen. “Mama…” Ze kijkt me met trillende onderlip aan. “Stil maar schat, ik weet het,” en ik neem haar in mijn armen. Terwijl ik haar tranen wegveeg gaat mijn telefoon af. Shit, m’n man! Ik was helemaal vergeten om hem op de hoogte te houden. Ik neem de telefoon op. “Schat, we zijn opa en oma geworden!” Mijn dochter en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach.
En nu? Dat weten wij ook niet. Maar het komt wel goed, heus.
Heb je dit bijzondere verhaal ook al gelezen? Klik hier!
You might also like
