Door: K.
“U hoeft u helemaal geen zorgen te maken,” zei de gynaecoloog en persoonlijke kennis van mij tijdens de consultatie. Ik had zojuist hem verteld dat mijn Spaanse partner slechts voor 1% vruchtbaar is en ik liever niet de pil wilde nemen en me afvroeg of condoomgebruik een ‘must’ was in dit geval.
Mijn Spaanse partner A. zei me nadrukkelijk dat als we ooit kinderen wilden, we dat dan via IVF moesten proberen. Samen met zijn ex-vrouw heeft hij twee gezonde kinderen, waarvan de tweede zoon na 6 jaar natuurlijk proberen en uiteindelijk na drie IVF pogingen toch ter wereld gekomen is. Het was wetenschappelijk onmogelijk, zijn zaad heeft slechts een overlevingskans van 1% . Lekker veilig toch? Dat dacht ik en Mister A. zelf ook. Na bijna 4, 5 jaar in Spanje te hebben gewoond en gewerkt heb ik een maand geleden de beslissing genomen weer terug te gaan naar Nederland. Terug naar mijn familie, terug naar de financiële zekerheid en werkgelegenheid. Ik was niet meer gelukkig in Spanje en ook niet met mijn relatie met Mister A.. Hij is een aantrekkelijke, sportieve, muzikale, succesvolle 40-jarige en gescheiden vader met twee kinderen, waar ik het even heel erg leuk mee heb gehad. Maar mijn gevoel vertelde me toch om hem en Spanje te verlaten en zoals het reeds mijn hele leven gaat heb ik steeds in de hele wereld waar ik ook gewoond of gewerkt heb mijn gevoel gevolgd.
Toen ik de terugreis maakte van Spanje naar Nederland, werd ik erg ziek. Tijdens de vierdaagse reis moest ik steeds overgeven en ik voelde me ronduit door en door slecht. Ik dacht dat ik een voedselvergiftiging had overgelopen van het slechte voedsel van de tankstations. Ik had er zelfs niet één seconde over nagedacht dat het misschien wel eens wat anders kon zijn. De mensen die me vergezelden op deze terugreis grapten er zelfs over: “Je bent toch niet zwanger hé.” Ja, dat zou me wel een grap gewezen zijn dacht ik toen. Ik ben nog een week lang ziek geweest. Pas vorige week ben ik naar de gynaecoloog hier in Nederland gegaan, omdat ik weer graag de pil wil nemen. Ik vertelde hem over mijn onregelmatige menstruatiecyclus die ik heb sinds een jaar en hij stelde voor om een echo te maken. Voor de zekerheid, om te kijken of er misschien wat mis is.
Ja hoor, daar zat het vruchtje. “Mevrouw, u bent behoorlijk zwanger!” Ik bleek al meer dan 7 weken zwanger te zijn van mijn ex. Ik ben jankend het consult uitgelopen en vergat nog te betalen ook. Mijn hele wereld leek onder mijn voeten weg te glijden en ik leek in een zwart gat te vallen. Nadat ik van de eerste shock en ongeloof bekomen was, heb ik met de arts de mogelijkheid van abortus besproken en heb ik het aan mijn naaste familie verteld. Iedereen reageerde meteen vrij negatief en vol ongeloof en zei dat ik het moest weg laten halen, zo snel mogelijk. Dit kind zou mijn toekomst kapot maken, ik zou geen man meer vinden. Welke man zit nou te wachten op een 30-jarige met een kind van haar ex? Mijn sportcarrière waar ik mijn hele leven voor gewerkt heb, zou ik wel kunnen vergeten als ik dit kindje geboren liet worden.
Ik ben drie dagen later op eerste gesprek geweest bij de abortuskliniek. De psychologe van het ziekenhuis vond dat ik nog niet klaar was om nu over een abortus te beslissen. Ik moest binnen een paar dagen maar eens terugkomen voor een tweede gesprek en dan kon ook de datum gekozen voor de abortus. Die 4 dagen die daarop volgden, ben ik door een hel gegaan. Ik had nachtmerries, begon ’s nachts heel heftig te zweten en kreeg hevige huilbuien. Ik huilde mezelf na een aantal uren heel laat in slaap. Mijn moeder probeerde me te troosten door te zeggen dat we een soort ritueel moesten bedenken om deze abortus en dit vruchtje dat ik weg zou halen een plaats te geven in mijn leven om er beter afscheid van te nemen. Maar dit hielp uiteraard niets, hoe kon ik in godsnaam een ritueel bedenken of bezig zijn met afscheid, zonder dat ik überhaupt een beslissing had genomen?
Ik heb uiteindelijk toch mijn ex ingelicht en hij reageerde vrij heftig door eerst te zeggen dat het onmogelijk van hem kon zijn en dat dit zo snel mogelijk verwijderd moest worden. Hij zei dat ik nog jong genoeg ben om mama te kunnen worden van een ander kind dat een betere basis meekrijgt en met een andere partner die me steunt en begeleidt. Hoe moest hij dit in godsnaam aan zijn kinderen later uitleggen, en aan zijn familie en vriendenkring in Spanje? Het zou makkelijker zijn voor iedereen, inclusief mezelf, om het weg te laten halen.
Toen ik bij mijn tweede gesprek bij de abortuskliniek was een paar dagen geleden, kon ik niet over een datum voor de abortus beslissen en zat ik nog teveel in tweestrijd met mezelf. Volgens de psychologe werd ik teveel beïnvloedt door de negatieve reacties van mijn ex en familie en zij vond wederom dat ik er nog niet klaar voor was, ze stelde een derde gesprek voor een paar dagen later.
Hoe meer ik naar mijn eigen gevoel begon te luisteren en dacht aan het mini-wezentje daar binnen in, hoe meer ik het idee van abortus begon te ‘verstoten’ en hoe meer ik gevoelens begon te krijgen om het te houden en ervoor te gaan, alleen of niet. Ik heb eergisteren de keuze gemaakt om geen abortus te laten doen; mijn familie en ex op de hoogte gebracht hiervan. Ik vraag niet om hun medeleven en reken niet op hun steun, maar wil wel dat ze mijn keuze en standpunt respecteren, net zoals ik ook hun mening respecteer. Er wordt verschillend op gereageerd maar ik kan tenminste weer met een rustig hartje naar bed toe en met het gevoel dat ik de juiste keuze voor mezelf heb gemaakt.
Natuurlijk ben ik doodsbang over het feit dat ik moeder ga worden, of ik het financieel ga redden en vooral of ik het kan accepteren dat ik hierdoor mijn sportcarrière anders ga moeten beschouwen. Ik ben zelf ook een onstabiel persoon, in die zin van dat ik al vele jaren van mijn leven in het buitenland gewoond en gewerkt heb, dat ik moeilijk lange relaties volhoudt zowel persoonlijk als op de arbeidsmarkt en ik best wel bindingsangst heb. Maar alles in mij zegt dat ik dit alleenstaande moederschap zo goed als ik kan ga doen en ik zal er alles aan doen dat mijn kindje nooit iets te kort zal komen. Mijn ex is razend en staat er helemaal niet achter, maar hij is en blijft de biologische vader; ik mag en kan hem dat recht niet ontnemen. Ik zal hem niet om geld of steun vragen, maar hij beslist zelf in welke mate hij deel gaat uitmaken van dit alles. Ik weet dat ik voor een moeilijke weg heb gekozen, maar moeilijk gaat ook; waar een wil is, is een weg.
De reactie van mijn gynaecoloog op mijn twijfels en onzekerheid voor dit ‘onbekende’ was zo simpel als het maar zijn kan. “Wat heeft een kind nodig mevrouw? LIEFDE. Gewoon veel liefde.”
Liefs, K.
