“Perfectionisme leidt niet tot een perfect gevoel. Het leidt tot een onvolledig gevoel.”
BAM! Deze Amerikaanse auteur en journalist genaamd M. Shriver slaat hier even de spijker op z’n kop.
Ik voelde me enorm aangesproken toen ik dit las. Alsof het over mij ging. Mijn directe omgeving kan nu een lichte wenkbrauw optrekken, want in sommige situaties kan ik heel koel reageren en doen alsof het mij niets boeit. Neem mijn huishouden. Als je bij mij ongevraagd op bezoek komt, ben je echt van harte welkom, maar wat je daar aantreft is de real deal. Rommel. Chaos. Ik kan gewoon niet goed opruimen, ik vergeet met enige (grote) regelmaat dingen achter mijn kont op te ruimen, mijn aanrechtblad staat áltijd tjokvol met kopjes, bakjes, snijplanken en ja, ik had dit graag anders gezien. Ik ben wel bewuster gaan opruimen, maar this is me! Ik kan zonder make up de deur uit gaan, later vraag ik me wel af waarom dat nou zo nodig was als je weer eens een bekende tegenkomt. Meestal red ik mezelf wel, op het eerste gezicht dan, want met een grap, een grol en een babbel lijkt het heel wat.
Wanneer voel ik me dan zo geraakt door deze uitspraak? Op het moment dat iemand iets van mij ‘verwacht’ komt daar dat nare gevoel om de hoek kijken… dat gevoel van het moet nú en het moet goed! Maar dan ook heeeeeel goed. Want stel je voor dat iemand iets van mij vindt? Iets negatiefs? Dat kan en wil je toch niet….. Ik ben ook echt kampioen in denken voor een ander. Het voelt soms als een kinderachtig gevecht tegen iets wat er niet is. Wat is dan perfect? Wie is volmaakt? Wat is dan die onvolledigheid? Maar vooral…. wie bepaald dat voor mij?
Naar mate ik ouder word, door mijn rol als moeder en gesprekken met familie en vriendinnen kom ik er stapje voor stapje achter dat ík degene ben die dat bepaald. Belachelijk. Die lat ligt op sommige vlakken zo torenhoog, dat het voelt als een kind happend naar Peijnenburg. Onbereikbaar. En tegelijkertijd zo tegenstrijdig in mijn geval. Vroeger dacht ik dat perfectionisme iets moois was, want je beste ik neerzetten en volledige inzet is toch belangrijk? Absoluut, maar als het een keertje niet lukt. So what? Misschien schrijf ik deze zeer beknopte blog wel puur voor mezelf. Een paar aanmoedigende woorden, want achter die enthousiaste, meestal stralende glimlach schuilt dus toch een potje onzekerheid. En dat mag er zijn. Maar dat perfectionisme, die onvolledigheid ga ik deleten, want wat is dat toch ondankbaar hard werken…. pfoe!
You might also like
